در افغانستان، جایی که ناداری از دیوار خانه‌ها بالا می‌رود و سقف‌ها را پایین می‌کشد، بیماری برای زنان تنگ‌دست فقط یک رنج جسمی نیست؛ بل کابوسی بی‌پایان است که هر روز با آن چشم باز می‌کنند. این گزارش روایتی است از ۳۳ زن بیمار در ولایت‌های مختلف کشور که میان دو سنگ گیر کرده؛ یکی ناداری و دیگری بیماری.
گل‌غتی که هر صبح را با فشار سنگین زندگی آغاز می‌کند، می‌کوشد با لب‌خند هرچند از روی تظاهر، خود را برای لحظه‌ا‌ی از فشار کمرشکن روزگار جدا کند. با حسرت از سال‌هایی یاد می‌کند که در مرکز تعلیمی نظامی، به عنوان صفاکار مشغول بود؛ کاری که هرچند ساده نبود، اما درآمد ثابتی که داشت، دوام زندگی را برای او ساده‌تر کرده بود.
رغزه‌بافی از جمله صنایع دستی سنتی بدخشان است که از گذشته‌های دور میان زنان در این ولایت رواج داشته است. این هنر با ترکیب رنگ‌ها، نقش‌ها و ظرافت خاص زنانه، بیش‌تر در محیط خانه انجام می‌شود و برای بسیاری از زنان، تنها راه تأمین معاش خانواده‌های شان است.
عبدالقدیر اسلم‌زاده، برگزارکننده‌ی این نمایش‌گاه، می‌گوید که ۶۰ اثر نقاشی، میناتوری و خطاطی در این برنامه به نمایش گذاشته شده است.
از میان ۶۰ اثری که در این نمایش‌گاه به دید گذاشته شده، نزدیک به ۴۰ اثر متعلق به زنان بوده و دو روز اخیر نمایش‌گاه نیز، ویژه‌ی بازدید خانم‌ها است.
شماری از پزشکان نسایی_ولادی در کابل، در گفت‌وگو با سلام‌وطندار می‌گویند که بیماری سل (توبرکلوز) می‌تواند بخش‌های مختلف بدن را آلوده کند؛ اما زمانی که «رحم» زنان را هدف می‌گیرد، پیامدهای جبران‌ناپذیری مانند ناباروری، سقط‌های پی‌هم و ناتوانی در حفظ بارداری را به دنبال دارد.
در کابل، شماری از زنان کارآفرین با راه‌اندازی بازارهای ویژه در روزهای پنج‌شنبه و جمعه، زمینه‌ی تازه‌ای را برای فروش محصولات بومی و خانگی فراهم
صندوق پشتیبانی از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، گفته که به ۱۰ هزار مادر در افغانستان، جلسه‌های آموزش فرزندپروری برگزار می‌کند. بر اساس گزارشی که
در حالی که زنان در افغانستان هم‌چنان با محدودیت‌های گسترده از سوی حکومت سرپرست از حق کار و آموزش محروم اند، قطع کمک‌های امریکا—در پی فرمان اجرایی دونالد ترامپ—بحران تازه‌ای برای آنان ایجاد کرده است. یافته‌های سلام‌وطندار نشان می‌دهد این تصمیم که سبب توقف بسیاری از پروژه‌های حمایتی و توسعه‌ای در افغانستان شده و صدها زن را بی‌کار کرده و در وضعیت نگران‌کننده‌ای قرار داده است.
هم‌زمان با پنجم می، روز جهانی قابله، صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، بر اهمیت ارائه‌ی خدمات باروری و نقش حیاتی قابله‌ها در نظام بهداشتی افغانستان
گفت‌وگوی سلام‌وطندار با چهار متخصص نسایی_ولادی، نشان می‌دهد که استفاده‌ی نادرست از محصولات حیوانی، رعایت‌نکردن نکات بهداشتی در هنگام تماس مستقیم با حیوانات یا ترشحاتی مانند خون آلوده‌ی حیوان و گوشت خام، تنفس گردوغبار، از عامل‌هایی اند که سبب ابتلای زنان به محرقه‌ی حیوانی می‌شود.
صنایع تولیدی افغانستان به دلیل استفاده از مواد خام طبیعی و هنر دست‌دوزی در سطح جهان، کم‌نظیرشناخته‌شده است. این آثار نه تنها از لحاظ تاریخی ارزش‌مند است، بل هر یک بازتاب‌دهنده‌ی فرهنگ غنی این سرزمین است که با دست‌های ماهر و دل‌های پر از امید زنان افغان خلق شده است.
در یکی از پس‌کوچه‌های شلوغ غرب کابل، دکان کوچکی که پشت ویترین ساده‌اش، لباس‌های دست‌دوزی رنگارنگ با دقت و ظرافت خاصی آویخته شده، چشم هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. در گوشه‌ای از دکان، دختر جوانی مشغول قاطع‌کردن یک چادر سنتی است. چشمانش بین مشتریان و لباس‌ها در حرکت است و دوست دارد، تا دقیقه‌هایی دیگر یکی از لباس‌های فروش‌گاهش به فروش برود.
گل‌بشره، زنی ۴۰ساله از کندز که ۳۵ سال را در پاکستان و قندی‌گل ۴۵ساله از بغلان که پنج سال را در ایران زندگی کرده بودند، می‌گویند که به دلیل ناامنی طی سالیان متمادی در کشور و بی‌کاری، آنان مجبور به ترک کشور شده بودند و اکنون با بازگشت اجباری و بی‌سرپناهی در کشور روبه‌رو شده اند.
نوریه، مادری که فرزند چهارمی‌‌اش به تازگی زاده شده و اکنون برای درمان سوءتغذیه بستری شده است، از وضعیت بد اقتصادی خانواده‌اش سخن می‌زند. او در گفت‌وگو با سلام‌وطندار می‌گوید که مشکلات اقتصادی و نبود تغذیه‌ی سالم در زمان بارداری‌اش، سبب شده است که کودک نوزادش دچار سوءتغذیه شود و خودش نیز وضعیت پایدار صحی ندارد.
شهره تمنا، سال دوم دانش‌جویی‌اش در رشته‌ی خبرنگاری در دانش‌گاه بدخشان را می‌گذراند که تحصیل دختران منع شد و او، راهی دیگری جز ایجاد فروش‌گاه خودش در برابرش نمی‌بیند. تمنا، به سلام‌وطندار می‌گوید که پیش‌گرفتن این راه آسان نبود؛ مشکلات مالی، نبود پشتیبانی و مانع‌های اجتماعی پیمودن مسیر را برایش دشوار کرده بود.
روزهایی در زندگی می‌آید که زیبایی و شادی رنگ می‌بازد و چشم‌های آدمی از اشک تهی می‌شود؛ اما دردها هم‌چنان پابرجاست؛ دردهایی که منتظر التیام‌یافتن است. زینب، مادری از میدان‌شهر، مرکز میدان‌وردک، سال‌های زیادی را با چشمانی اندوه‌بار به دروازه‌ی حویلی خیره می‌ماند تا پسرش از دام اعتیاد به مخدر، رهایی یافته و با سری بدون نشئه به خانه بازگردد.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
