بهار می‌گوید که مکتب، هم‌صنفان و آموزگارانش را چنان دوست دارد که حاضر است حتا روزهای جمعه نیز به مکتب برود. با گفتن این حرف، بغض گلوی بهار را می‌فشارد و اشک محوطه‌ی چشم‌هایش را که داد از معصومیت کودکانه می‌زند، احاطه می‌کند و می‌گوید نمی‌داند پس از دو ماه آینده جای خالی مکتبش را با چه پر کند.
وجیهه، باشنده‌ی شهر مهترلام، مرکز لغمان که ۲۲ بهار عمرش را پشت سر گذاشته بی این که چیزی را دیده باشد، می‌گوید که داشتن معلولیت به معنای ناتوان‌بودن نیست و افراد دارای معلولیت نیز، می‌توانند مانند دیگر افراد جامعه، آموزش ببیند و کار کنند.
در پی تحولات پسین سیاسی و نظامی در افغانستان و محدودیت‌های تحصیلی و اجتماعی بر زنان، شماری از دختران در این کشور به تنهایی اقدام به مهاجرت کرده اند. سلام‌وطندار در گفت‌وگو با ۱۸ دختر که به تنهایی مهاجرت کرده اند، دریافته است که این دختران چالش‌های روانی، جسمی و اجتماعی را در مسیر مهاجرت تجربه کرده اند.
مریم (نام مستعار)، دختری در هرات است که پس از بسته‌شدن مکتب‌ها به روی دانش‌آموزان دختر بالاتر از صنف ششم در کشور، دچار افسردگی شده است. او می‌گوید: «از روزی که مکتب‌ها بسته شده، هیچ طاقت و قرار ندارم؛ فکر می‌کنم چیزی را گم کرده‌ام. دیگر هیچ آرزویی ندارم؛ فکر می‌کنم تمام دل‌خوشی‌هایم نابود شده است.»
شماری از زنان بی‌سرپرست که پس از وضع محدودیت‌ها در برابر کار زنان، منبع درآمد شان را از دست داده، می‌گویند که اکنون به صفاکاری در خانه‌های مردم رو آورده اند.
در گوشه‌ای از بازار ولسوالی یکاولنگ بامیان، به بانوانی که از آموزش و کار محروم شده اند، اکنون در محیطی کامل زنانه زمینه‌ی آموزش و کار فراهم شده است. ربابه واحدی، یک سال پیش با هزینه‌ی ۵۰ هزار افغانی، یک کارگاه خیاطی را زیر نام «بامیکا» به هدف فراهم‌کردن زمینه‌ی کار و توانمندسازی بانوان، ایجاد کرده است.
نتیجه‌ی گفت‌وگوی سلام‌وطندار با ۳۰ زن که از داشتن سواد محروم شده اند، نشان می‌دهد که دلیل‌های گوناگون سبب شده است تا این زنان بی‌سواد بمانند. از میان این زنان، ۱۳ تن محدودیت‌های خانوادگی، نُه تن مشکلات اقتصادی، شش تن نبود شرایط مناسب و جنگ در کشور را دلیل محروم‌شدن شان از سواد عنوان می‌کنند و دو تن دیگر نیز دلیل بی‌سوادماندن شان را یاد نکرده اند.
نتیجه‌ی گفت‌وگوی سلام‌وطندار با ۸۰ زن که ۴۰ تن آن‌ها در سه سال پایانی حکومت جمهوری و ۴۰ تن دیگر پس از تحولات سیاسی پسین ازدواج کرده اند، نشان می‌دهد که ازدواج‌های اجباری در سه سال گذشته افزایش یافته است. از میان ۴۰ زنی که پس از تحولات سیاسی پسین ازدواج کرده اند، ۳۹ تن به اجبار و به خواست خانواده‌های شان ازدواج کرده اند.
شماری از دختران بازمانده از تحصیل در کاپیسا، می‌گویند که پس از بسته‌شدن دانش‌گاه‌ها، برای فرار از بی‌کاری به کشاورزی و صنایع دستی رو آورده اند.
حمدالله فطرت، معاون سخن‌گوی امارت اسلامی، گفته که حقوق بشر در افغانستان محفوظ است و با هیچ کسی «برخورد تبعیض‌آمیز» صورت نمی‌گیرد. معاون سخن‌گوی امارت اسلامی، امروز در حساب کاربری اکس خود نوشته است که متهم‌کردن امارت اسلامی به «نقض حقوق بشر» و «تبعیض جنسیتی» از سوی بعضی کشورها به جا نیست.
مسئولان در فرماندهی امنیه‌ی لوگر، می‌گویند که یک زن و یک دختر جوان در این ولایت خودکشی کرده اند. به گفته‌ی مسئولان، این رویداد ناوقت دوشنبه‌شب، ۲ میزان، در ساحه‌ی «خلیفه صاحب» شهر پل‌علم، مرکز لوگر رخ داده است.
در قلب افغانستان، در منطقه‌ی «کوتل خیرخانه»ی شهر کابل، نزدیک به ۳۰۰ خانواده از قوم «جوگی» بدون ابتدایی‌ترین امکانات برای زندگی، در چادرها و شرایط دشوار زندگی می‌کنند. زنان و دختران قوم جوگی با ناداری شدید، تبعیض اجتماعی، دست‌رسی‌نداشتن به خدمات بهداشتی و آموزشی، ازدواج‌های زودهنگام و فشارهای گوناگون اجتماعی، روبه‌رو اند.
برنامه‌ی جهانی غذای سازمان ملل متحد در افغانستان، اعلام کرده که بیش از ۱۲ میلیون تن در افغانستان، نمی‌دانند وعده‌ی غذایی بعدی شان از کجا خواهد آمد. این نهاد، امروز در خبرنامه‌ای در حساب کاربری اکس خود، نوشته که نزدیک به چهار میلیون کودک، نوزاد و مادر شیرده در افغانستان به سوء‌تغذیه مبتلا اند.
با تعطیلی مکتب‌های دخترانه‌ی بالاتر از صنف ششم در افغانستان، شماری از دخترانی که به آموزش آنلاین رو آورده اند، نگران آینده‌ی خود هستند. هدیه سروری ۱۷ساله، باشنده‌ی کابل، صنف دهم بود که مکتب‌ها تعطیل شد. او اکنون با تمام آرزوهایش خانه‌نشین شده است.
سلام‌وطندار برای بررسی نگرش جوانان در باره‌ی چندهمسری نظرسنجی‌ای را در ۲۸ ولایت انجام داده که نتیجه‌ی آن نشان می‌دهد از هر ۱۰ جوان اشتراک‌کننده، هشت تن چندهمسری را نمی‌پذیرند. بیش‌ترین اشتراک‌کننده در این نظرسنجی باشندگان کاپیسا و کم‌ترین آن باشندگان نورستان بوده اند.
فوزیه، باشنده‌ی کاپیسا، یکی از این زنان است؛ زنی که تنها سرپرست خانواده‌ی هفت‌نفره‌اش است و از دستان چین‌و‌چروک‌شده‌اش آشکار است که بیش‌تر از سن و سال، روزگار او را پیر کرده است. فوزیه می‌گوید با این که بیمار است؛ اما به دلیل ناداری در خانه‌های مردم لباس‌شویی، نان‌پزی و صفاکاری می‌کند.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
