توسیدیدس، مورخ آتن باستان و ژنرال ارتش، بر این باور بود که دلیل جنگ پلوپونز که در قرن پنجم پیش از میلاد مسیح رخ داد، «ظهور آتن و ترس ناشی از این امر در اسپارت بود که جنگ را اجتناب‌ناپذیر کرد.» این تفکر، گراهام.تی.الیسون، دانش‌مند علوم سیاسی امریکایی را در سال ۲۰۱۲ ترغیب کرد که نظریه‌ای به نام «دام توسیدیدس» را مطرح کند.
در تازه‌ترین دستور محدودکننده‌ی حقوق اساسی زنان از سوی امارت اسلامی، وزارت تحصلات عالی، از همه دانش‌گاه‌های کشور -دولتی و خصوصی- خواسته که از راندن دانش‌جویان دختر از صنف‌های درسی، به این وزارت اطمینان بدهد. با این که این دستور در مکتوبی به نشانی دانش‌گاه‌ها فرستاده شده؛ اما نیروهای نظامی امارت اسلامی از صبح امروز، دم در شماری از دانش‌گاه‌ها گرد آمده و مانع ورود دانش‌جویان دختر شده اند؛ همین گونه، امروز، دانش‌آموزان دختر در مرکزهای آموزشی خصوصی در شهر کابل نیز، از راه‌یافتن به صنف‌های آموزشی منع شده اند.
این روزها، بی‌گمان از بدترین روزهای زندگی شهروندان افغانستان در دو دهه‌ی گذشته، است؛ روزهایی که با ناامیدی، رنگ‌های پریده و لب‌های زنگ‌بسته‌ی میلیون‌ها گرسنه و «دست‌های پینه‌بسته‌ی خالی از پول» کارگران روزمزد، تلوتلوخوران خود را به شب می‌رساند؛ روزهایی که به هر شکلی شهروندان را در تنگنای این‌جابودن قرار داده و پیوسته در زندان نداشتن‌ها، روان شان را می‌خورد.
جو بایدن، رییس‌جمهور ایالات متحده‌ی امریکا، هشدار داد که عربستان سعودی به دلیل اعلام کاهش چشم‌گیر نفت ممکن است با پیامدهای آن روبه‌رو شود. او، قول داد که در گفت‌وگوی ماه آینده‌اش با کنگره موضوع روابط واشنگتن و ریاض را دوباره ارزیابی خواهد کرد.
با این که از تازگی یازده‌ی سپتمبر به مفهوم ویژه‌ی آن در تاریخ و ادبیات سیاسی جهان، ۲۱ سال می‌گذرد؛ اما، جو امنیتی-سیاسی‌ای که در برآیند این روز در جهان شکل گرفت، باعث شده که یازده‌ی سپتمبر، به این زودی‌ها از ذهن جامعه‌ی جهانی زدوده نشود. رویداد یازده‌ی سپتمبر و چه‌گونگی آن برای بیش‌تر ما روشن است و نیازی به تکرار آن نمی‌بینم.
از آن جا که صداقت همواره در افغانستان دست‌نیافتنی بوده، در مورد نرخ بی‌سوادی نیز آمار یک‌دستی از سوی حکومت پیشین بیرون داده نشده است. وزارت معارف حکومت پیشین، در ۱۳۹۵ مدعی شد که یک‌سوم جمعیت افغانستان سواد خواندن و نوشتن ندارد؛ اما، سه سال پس از آن -۱۳۹۸-، همین وزارت مدعی شد که نرخ سواد در کشور را به ۴۲ درصد افزایش داده است. در آن زمان، نوریه نزهت، سخن‌گوی وزارت معارف حکومت پیشین، از پیش‌گرفتن راه‌برد تازه‌ای پرده بر داشت که بر اساس آن، قرار بود تا سال ۲۰۳۰ نرخ سواد در افغانستان به ۶۰ درصد برسد.
داعش برای برپایی خلافت اسلامی، افغانستان را به دلیل موقعیت ویژه و آسیب‌پذیری‌های بهینه‌ای که دارد، مهم‌ترین و دم‌دست‌ترین مکان برای رسیدن به رویایش می‌داند؛ چیزی که باعث گسترش فعالیت‌های این گروه در یک سال پسین در کشور شده است. هرچند به لحاظ کمی و کیفی، حضور داعش در افغانستان به اندازه‌ای نیست که در کوتاه‌مدت تهدیدی برای بقای امارت اسلامی به شمار برود؛ اما حضور اندک این گروه در کشور نیز، کافی است تا به فعالیت‌های ویران‌گرش در این جغرافیا ادامه داده و از شهروندان افغانستان قربانی بگیرد.
با این‌که امارت اسلامی از زمان تسلط بر کابل تا کنون، هیچ‌گاه به صراحت نگفته که مخالف آموزش‌وپرورش دختران است؛ اما روی‌کردی را که حکومت سرپرست در یک سال گذشته در پیش گرفته، خلاف این ادعا را به اثبات می‌رساند. سردرگمی حکومت سرپرست در برخورد با چه‌گونه‌گی جادادن زنان در ساختار اجتماعی افغانستان و بحث آموزش‌وپروش، باعث شده که دختران بالاتر از صنف ششم، از رفتن به مکتب باز بمانند؛ در حالی که دروازه‌های دانش‌گاه‌ها در سراسر کشور، به‌روی دانش‌جویان دختر باز است.
براساس گزارش تازۀ شاخص جهانی صلح که از سوی انستیتیوت اقتصاد و صلح پخش شده، افغانستان برای پنجمین سال پیاپی در صدر فهرست کشورهای ناامن جهان قرار گرفته است. این گزارش که ۹۹.۷ درصد جمعیت جهان را پوشش می‌دهد، با بررسی و پژوهش در ۱۶۳ کشور، تهیه شده است.
اکنون در شرایطی که وزارت دفاع افغانستان توان مستندسازی همکاری پاکستان با آمریکا برای نقض حریم فضایی کشور را ندارد و همین‌گونه با سکوتش در برابر رد اعای یعقوب مجاهد از سوی وزارت خارجۀ پاکستان، دو دلیل قوی باقی می‌ماند که با استناد به آن‌ها می‌توان ادعای مجاهد را برحق شمرد.
تجربۀ انکارناپذیر در نظام بین‌الملل برای نظام‌های سیاسی این است که بی‌توجهی در قبال هنجارها و رژیم‌های بین‌المللی، نتایج منفی و انزوای بین‌المللی را به‌دنبال دارد؛ مسأله‌یی که مقام‌های امارت اسلامی به آن توجه ندارند که عملاً پیامدهای منفی آن در ابعاد مختلف برای نظام سیاسی امارت اسلامی و مردم افغانستان به وضوح قابل مشاهده است.
ناداری و فقر می‌تواند پیامدهای بسیاری به‌دنبال داشته باشد که تکدی‌گری برآیند قابل لمس آن است و با گذشت زمان، در حال گسترش است. شهر پُر است از گدایانی که از بام تا شام دست به دامان شهروندان هستند تا پولی به‌دست بیاورند.
براساس روی‌کرد «زیبایی‌شناسی»، فرهنگ به‌عنوان یک آگاهی سیال شناخته می‌شود که تغییر مداوم و پی‌درپی را به‌وجود می‌آورد، در این روی‌کرد «تفکر» مثل روح است که به کالبد ارزش‌ها و هنجارهای اجتماعی جان می‌دهد و از این طریق امکان نقد ارزش‌های موجود و ایجاد ارزش‌های جدید فرهنگی را فراهم می‌کند.
مردمان روستایی مانند یک تابلوی نقاشی، ارزش‌های سنتی و آداب گذشته را به دیوار باورها و اعتقادات‌شان جا می‌دهند و در عصر ارتباطات، رد پای هیچ پاره آهنی که به آن ماشین می‌گویند در کوچه‌های خاکی دیده نمی‌شود، تا مرگ خنده‌آور کودکان روستایی را به زخم‌های جاده و خیابان‌های سیمانی شهر ببرد.
بیست‌ویکم می، روز جهانی تنوع فرهنگی برای گفت‌وگو و توسعه نام‌گذاری شده است. افغانستان به‌عنوان زیست‌گاه اقوام و ملیت‌های متنوع، فرهنگ و عنعنات و اندیشه‌های گونه‌گون را در خود جا داده است.
کابل، این روزها از هر زمانی غمگین‌تر است؛ از در و دیوار شهر فقر می‌بارد. با پیاده‌روی درون شهر، در هر چندقدمی با افرادی روبه‌رو می‌شویم که به بهانه‌های مختلف مثل ناداری، بیماری یا ناتوانی از ره‌گذران پول می‌طلبند.
