یوگنی پریگوژن، بازرگان روس و از متحدان نزدیک ولادیمیر پوتین که از سوی آمریکا، اتحادیۀ اروپا و برخی کشورهای دیگر متهم به تأمین مالی گروه نظامی خصوصی «واگنر» است، گفته است که روسیه «تمدن رو به زوال غربی» را شکست خواهد داد.
با حضور نظامی آمریکا در سال ۲۰۰۱ در افغانستان و نیز برگزاری نشست بن، دیگر گزینه‌یی برای صلح با کارگزاران امارت اسلامی باقی نمانده بود. در آن زمان، تنها نابودی تروریزم و آغاز روند ملت‌سازی در افغانستان مواردی بودند که پیش‌روی جامعۀ جهانی و افکار عمومی در افغانستان قرار داده شدند.
با پایان دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور این کشور، به بار دوم برای یک دورۀ پنج‌ساله وارد کاخ الیزه شد. مکرون در این انتخابات در رقابت تنگاتنگ با مارین لوپن، نامزد حزب راست‌گرای افراطی قرار داشت. او نسبت به رقیب انتخاباتی‌اش، در برابر مهاجران منعطف است؛ به‌ویژه مهاجرانی با گرایش‌های دینی_اسلامی.
تهدیدهای امنیتی برای شهروندان افغانستان، از موردهای بسیار دردآور در زنده‌گی ۲۰ سالۀ پرچالش دورۀ جمهوریت بوده است، تا جایی‌که بسیاری شهروندان کشور برای کاهش تهدیدها و ایجاد امنیت، حاضر به پرداخت بهای بزرگ پذیرش گرسنه‌گی و فقر بوده و خواسته‌اند به جای رفاه، در یک امنیت نسبی به‌سر ببرند.
در میان حکومت‌هایی که در جامعۀ بین‌الملل به رسمیت شناخته شده‌اند و می‌توانند از حقوق و مزایای حکومت رسمی بهره‌مند شوند، امارت اسلامی جای نمی‌گیرد. امارت اسلامی نه در بیست سال گذشته به‌عنوان جنبش آزادی‌بخش و نه اکنون به‌عنوان دولت رسمی افغانستان از سوی جامعۀ جهانی به رسمیت شناخته شده است. قرارگرفتن امارت اسلامی در موقعیتی که حکومت‌داری در جامعۀ گرسنه و نیمه‌مدرن افغانستان روی دستش مانده، سبب شده است که نتواند بعد خارجی حاکمیت ملی را به خوبی تمثیل کند.
در سال‌های پسین، کم‌تر افغانستانی‌‌یی که از راه قاچاق به ایران رفته است را می‌توان یافت که خاطره‌های خوشش از این کشور بیش‌تر از خاطره‌های ناخوشش باشد، اما آنچه این روزها در فضای مجازی پخش می‌شود، بازتاب تازه و شدت‌یافته‌یی از خشونت بر شهروندان افغانستان در ایران است که از سوی دولت و شهروندان این کشور اعمال می‌شود.
افغانستان به‌عنوان یک کشور توسعه‌نیافته، با کمک جامعۀ جهانی در دو دهۀ پسین ارزش‌هایی مانند حقوق بشر، دموکراسی و آزادی را در قالب الگوهای نوسازی تجربه کرده است، اما اصول توسعه و نوسازی در هر جامعه‌یی با توجه به ویژه‌گی‌ها و گفتمان‌های آن کشور تفاوت دارد.
قرار بود با پایان جشن دهقان، در روز سوم سال نو خورشیدی (چهارشنبه، سوم حمل) دروازۀ مکتب‌ها به‌روی تمامی پسران و دختران دانش‌آموز در سراسر افغانستان باز شود؛ اما چنین نشد. دختران دانش‌آموز تنها تا صنف ششم، توانستند وارد صنف‌های درسی شوند و دانش‌آموزان دوره‌های متوسطه و لیسه، باز هم اجازۀ حضور در مکتب را نیافتند.
یازدهم مارچ، یک سوگِ فرهنگی در تاریخ افغانستان خوانده می‌شود؛ غم‌نامه‌یی که روایت از خمیده‌شدن قامتِ استوار «بودا» در بامیان دارد؛ مانند یک زخم عمیق بر پیشانی بلند تمدن بشری‌ست که روح هنر و فرهنگ جهان را می‌خراشد. درست ٢١ سال پیش پیکره‌های بی‌جانِ شمامه و صلصال که هویت فرهنگی افغانستان در جهان خوانده می‌شد، منفجر و تخریب شد. آنچه که هنوز به‌عنوان یک جنایت فرهنگی یاد می‌شود.
شرایط اوکراین و افغانستان از جهت‌های مختلف قابل مقایسه است؛ از وجه اشتراک جغرافیایی یعنی موقعیت ژیوپولتیکی و نقطۀ حایل میان قدرت‌های بزرگ گرفته تا شرایط جنگی کنونی و امکان سقوط دولت و نظام سیاسی.
تصمیم‌های سیاسی شکل‌دهندۀ اصلی رفتار دولت هاست. افغانستان به‌عنوان یک دولت، هم‌واره چوب فرد یا افراد سیاست‌گذارش را خورده است؛ ضربه‌های سنگینی که بیش‌تر از همه، به شهروندان این سرزمین آسیب زده و بهانه‌های بسیاری برای انتقال جنگ از نسلی به نسل‌های دیگر ایجاد کرده است. این جنگ زخمش هم‌واره تازه است و ویرانی به‌جامانده از بی‌خانمانی را با مهاجرت‌های میلیونی در تمام جهان دهان به دهان پخش می‌کند.
این‌که مرحلۀ گذار انسان از جوامع بدوی به جوامع پیش‌رفتۀ کنونی یک روند طولانی است و به‌طور تدریجی پیموده می‌شود، کاملاً بدیهی‌ست. پس از جنگ جهانی دوم توسعه براساس طرح مارشال و الگوی نوسازی روند سریع در اروپا تطبیق شد و در جوامع شرقی و توسعه‌نیافته، از جمله افغانستان به شکل غیرطبیعی و ناقص گسترش یافت.
یلدا؛ آخرین شب ماه قوس و درازترین شب سال است که شهروندان افغانستان از گذشته‌های دور، از این شب با برگزاری مراسم گونه‌گون و باشکوه تجلیل می‌کنند. در این شب طولانى که به آن «شب چله» نیز می‌گویند، فصل خزان پایان می‌یابد و جایش را به فصل زمستان می‌گذارد. شب یلدا در فرهنگ آریای کهن جای‌گاه ویژه دارد و در فرهنگ افغانی نیز با مفهوم‌های چندگانه تعبیر شده است.
ضمیر کابلوف، نمایندۀ ویژۀ روسیه برای افغانستان، گفته است که در صورت تشکیل‌نشدن دولت فراگیر در افغانستان، امارت اسلامی به قدرت سیاسی دست پیدا نمی‌کند. با این حال، شماری از آگاهان سیاسی نیز می‌گویند که ایجاد دولت فراگیر وهمه‌شمول، از پیش‌شرط‌های اساسی جهان برای به رسمیت‌شاختن امارت اسلامی‌ست.
اما توماس ویست، نمایندهٔ ویژهٔ وزارت خارجۀ ایالات متحد برای صلح افغانستان در واکنش به این نامه و خواست امارت اسلامی برای آزادسازی ذخایر پولی گفته است، به طالبان هشدار داده بودند که در صورت استفادۀ‌شان از گزینۀ نظامی برای به قدرت‌رسیدن، از کمک‌های مالی آن‌ها محروم خواهند شد.
نزدیک به دو ماه پیش -۲۴ اسد-، آخرین پایگاه جمهوری در کابل با فرار اشرف غنی به دست طالبان افتاد و خلای قدرتی که به دلیل فرار نابه‌هنگام غنی به وجود آمد، روند خدمت‌رسانی توسط نهادهای دولتی و خصوصی را مختل، بازارهای داخلی و خارجی را فلج و کمک‌رسانی توسط نهادهای بین‌المللی به افغانستان را قطع کرد. فرار غنی، نه تنها مردم که افراد نزدیک به وی در حکومت و طالبان را نیز غافل‌گیر کرد.
