لطیف، جوان ۳۰ ساله، باشندۀ ولایت کابل است. او پدر یک پسر و دختر است و شغل خیاطی دارد. لطیف فرزند بزرگ خانواده‌اش است و تلاش می‌کند برای خانوادۀ ۱۳ نفری‌اش نفقه آماده کند. به‌دلیل جمعیت بزرگ خانواده و درآمد کم، او با هزاران امید راه مهاجرت منظم را در پیش می‌گیرد و به کشور امارات می‌رود. لطیف روزی که تصمیم به ترک افغانستان می‌گیرد، دکانش را می‌فروشد و با ۷۲۰ دالر راهی امارات می‌شود.

افغانستان پس از سال ۲۰۱۴ با سونامی ترک شهروندانش به کشورهای اروپایی روبه‌رو شد. بیش‌تر جوانان و خانواده‌ها برای زنده‌گی بهتر و به‌دور از جنگ و بی‌عدالتی عطای خانه را به لقایش بخشیدند و به یکی از کشورهای اروپایی سکناگزین شدند. شهروندان کشور برای رسیدن به اروپا از جان و مال‌شان مایه گذاشتند، بسیاری رسیدند و بسیاری دیگر در رؤیای زنده‌گی بهتر در آب‌ها غرق شدند.

محمداسلم تیمور، از فعالان رسانه‌یی افغانستان حدود شش سال پیش به‌دلیل مشکلات امنیتی کشور را ترک کرد. او اکنون در کشور سویس زنده‌گی می‌کند.

محمداسلم تیمور متولد شهر میمنه، مرکز ولایت فاریاب است. او آموزش‌های عالی‌اش را در بخش جیودیزی دانشکدۀ مهندسی دانشگاه جوزجان در سال ۱۳۹۳ به پایان رسانده است.

همه‌‌ساله ناداری و بی‌کاری جوانان بی‌شماری را مجبور به ترک کشور می‌کند و آنان به امید دست‌یابی به آیندۀ درخشان، به دیگر کشورها می‌روند. از این میان، شماری با پیمودن مراحل قانونی به‌‎دنبال رؤیای خود می‌‎روند، اما شماری دیگر به‌دلیل ناتوانی مالی، راه پُرخطر مهاجرت بی‌اسناد قانونی/نامنظم را برای رسیدن به کشورهای دوم در پیش می‌گیرند.

این‌جا از منطقه‌های پایانی شهر نیمروز است و بیش‌تر کسانی که از مهاجرت بازگشته‌اند، در این منطقه سکونت دارند. مهاجران بازگشته از روزگار مهاجرت و راه‌های مهاجرت بی‌اسناد قانونی/نامنظم قصه‌های تلخ دارند.

عبدالوهاب سلیمانی، جوان ۳۰ ساله، باشندۀ ولایت زابل ا‌ست. عبدالوهاب دو سال پیش با کوله‌باری از امید راه‌های پُرخطر مهاجرت نامنظم را به‌جان خرید و راهی ایران شد. او می‌گوید که پیش از گسترش کرونا در ایران، روزانه ۱۶۰ تا ۱۷۰ هزار تومان کار می‌کرد، اما با گسترش این ویروس تمامی کارخانه‌ها تعطیل شد و مزد کارگری به ۵۰ هزار تومان کاهش یافت.

مهاجرت پدیده‌یی‌ست که مواجهه با مشکلات و تحمل سختی‌ها در آن امر حتمی‌ست و افراد اندکی‌اند که در عالم مهاجرت مشکلات را متقبل نشده باشند. احمدشاه پاسون، باشندۀ ولایت هلمند است که ۱۵ سال از عمرش را در پاکستان گذرانده، سختی‌های بسیاری را متقبل شده است و از مهاجرت خاطرۀ تلخ دارد.

با دلهره‌گی بریده‌بریده صحبت می‌کند و با ادای هر جمله زبانش گیر می‌کند. با شنیدن واژۀ مهاجرت چنان به خود می‌پیچد که فکر می‌کنی ترس بزرگی او را فرا گرفته است.

ناامنی، بی‌کاری، مشکلات اقتصادی و محدودبودن فضای مناسب برای زنده‌گی در کشور، از جمله عامل‌هایی‌اند که منجر شده عده‌یی از جوانان دست به مهاجرت منظم یا نامنظم بزنند.