امروز بیستم جون، برابر با روز جهانی پناهنده‌گان است. این روز توسط سازمان ملل متحد به‌منظور احترام به پناهجویان در سراسر جهان نام‌گذاری شده است. در روز جهانی پناهنده‌گان از قدرت و شجاعتی که پناهنده‌گان برای فرار از مشکلات، درگیری و شکنجه از کشورشان به خرج می‌دهند، تجلیل می‌شود.
شماری از باشنده‌گان بغلان پیکر عزیزآغا، فرزند بزرگ و نان‌آور یک خانوادۀ هشت‌نفری را این‌جا در یکی از مناطق این ولایت، با تمام آرزوهایش به خاک می‌سپارند. عزیزآغا ۲۸ سال سن داشت و دانش‌آموختۀ دانشکدۀ تعلیم و تربیۀ دانشگاه بغلان بود. او پس از فراغت از دانشگاه، دو نیم سال تمام در بخش اداری این دانشکده به گونۀ افتخاری کار کرد.
حمید حمیدی، از جوانان ولایت پروان است. او در سال ۲۰۱۷ و پس از پایان دورۀ مکتب، مهاجرت بی‌مدرک قانونی/نامنظم را به هدف رسیدن به اروپا با پیمودن راه‌های دشوارگذر برای زنده‌گی بهتر در پیش گرفت؛ اما مهاجرت موفق نداشت. حمید طعم تلخ مهاجرت را زمانی چشیده که تازه از مکتب فارغ شده بود. او نخست به ایران و از آن‌جا به ترکیه رفت.
با آن‌که افغانستان یک کشور رو به توسعه است، جنگ، ناامنی و وضعیت بد اقتصادی در این کشور سبب شده است عده‌یی از شهروندانش با پذیرفتن خطرهای بسیار جانی و مالی به کشورهای همسایه و اروپایی بی‌مدرک قانونی/نامنظم مهاجرت کنند. بیش‌تر شهروندان افغانستان به‌ویژه جوانان که در مناطق دوردست یا هم در مناطق زیر حاکمیت طالبان زنده‌گی می‌کنند، راه مهاجرت نامنظم را در پیش می‌گیرند.
شمس‌الله احمدزی که در یک مکتب دولتی استاد زبان انگلیسی بود، دو ماه پیش به‌دلیل وضعیت نامناسب اقتصادی و بی‌عدالتی اجتماعی بی‌مدرک قانونی راه مهاجرت را در پیش گرفت؛ بی‌خبر از این‌که شانسش در این مسیر با مشکلات بر می‌خورد.
محمد‌نادر، باشندۀ اصلی شهر فیروزکوه، مرکز ولایت غور است.
او به دلیل فقر، بیکاری و ناامنی مجبور شد که سه سال پیش به مهاجرت نامنظم یا بدون مدرک قانونی رو بیاورد و افغانستان را به مقصد یافتن زنده‌گی بهتر و آسوده ترک کند. او راه پاکستان و ایران را در پیش گرفت و سرانجام در ترکیه مسکن‌گزین شد.
عبدالحمید، یکی از ۱۵خبرنگار غوری است که هم‌زمان با تسلط طالبان بر کشور راهی دیار غربت شد و از مسیر قاچاقی خود را به یکی از کشورهای خارجی رسانده است. او می‌گوید، آنان برای حفاظت از جان‌شان مجبور شده‌اند کشور را ترک کنند و از سرنوشت شماری از خبرنگاران همراهش اطلاعی در دست نیست.
کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهنده‌گان و نهادهای هم‌کار آن برای رسید‌گی به مهاجرت دسته‌جمعی شهروندان افغانستان به کشورهای همسایه، آماده‌گی می‌گیرند. این در حالی‌ست که پناهجویان افغانستان در کشورهای بیرونی به‌ویژه کشورهای همسایه در وضعیت خوبی
امروز بیستم جون، برابر با روز جهانی پناهنده‌گان است. این روز توسط سازمان ملل متحد به‌منظور احترام به پناهجویان در سراسر جهان نام‌گذاری شده است. در روز جهانی پناهنده‌گان از قدرت و شجاعتی که پناهنده‌گان برای فرار از مشکلات، درگیری و شکنجه از کشورشان به خرج می‌دهند، تجلیل می‌شود.
شماری از باشنده‌گان بغلان پیکر عزیزآغا، فرزند بزرگ و نان‌آور یک خانوادۀ هشت‌نفری را این‌جا در یکی از مناطق این ولایت، با تمام آرزوهایش به خاک می‌سپارند. عزیزآغا ۲۸ سال سن داشت و دانش‌آموختۀ دانشکدۀ تعلیم و تربیۀ دانشگاه بغلان بود. او پس از فراغت از دانشگاه، دو نیم سال تمام در بخش اداری این دانشکده به گونۀ افتخاری کار کرد.
حمید حمیدی، از جوانان ولایت پروان است. او در سال ۲۰۱۷ و پس از پایان دورۀ مکتب، مهاجرت بی‌مدرک قانونی/نامنظم را به هدف رسیدن به اروپا با پیمودن راه‌های دشوارگذر برای زنده‌گی بهتر در پیش گرفت؛ اما مهاجرت موفق نداشت. حمید طعم تلخ مهاجرت را زمانی چشیده که تازه از مکتب فارغ شده بود. او نخست به ایران و از آن‌جا به ترکیه رفت.
با آن‌که افغانستان یک کشور رو به توسعه است، جنگ، ناامنی و وضعیت بد اقتصادی در این کشور سبب شده است عده‌یی از شهروندانش با پذیرفتن خطرهای بسیار جانی و مالی به کشورهای همسایه و اروپایی بی‌مدرک قانونی/نامنظم مهاجرت کنند. بیش‌تر شهروندان افغانستان به‌ویژه جوانان که در مناطق دوردست یا هم در مناطق زیر حاکمیت طالبان زنده‌گی می‌کنند، راه مهاجرت نامنظم را در پیش می‌گیرند.
شمس‌الله احمدزی که در یک مکتب دولتی استاد زبان انگلیسی بود، دو ماه پیش به‌دلیل وضعیت نامناسب اقتصادی و بی‌عدالتی اجتماعی بی‌مدرک قانونی راه مهاجرت را در پیش گرفت؛ بی‌خبر از این‌که شانسش در این مسیر با مشکلات بر می‌خورد.
محمد‌نادر، باشندۀ اصلی شهر فیروزکوه، مرکز ولایت غور است.
او به دلیل فقر، بیکاری و ناامنی مجبور شد که سه سال پیش به مهاجرت نامنظم یا بدون مدرک قانونی رو بیاورد و افغانستان را به مقصد یافتن زنده‌گی بهتر و آسوده ترک کند. او راه پاکستان و ایران را در پیش گرفت و سرانجام در ترکیه مسکن‌گزین شد.
لطیف، جوان ۳۰ ساله، باشندۀ ولایت کابل است. او پدر یک پسر و دختر است و شغل خیاطی دارد. لطیف فرزند بزرگ خانواده‌اش است و تلاش می‌کند برای خانوادۀ ۱۳ نفری‌اش نفقه آماده کند. به‌دلیل جمعیت بزرگ خانواده و درآمد کم، او با هزاران امید راه مهاجرت منظم را در پیش می‌گیرد و به کشور امارات می‌رود. لطیف روزی که تصمیم به ترک افغانستان می‌گیرد، دکانش را می‌فروشد و با ۷۲۰ دالر راهی امارات می‌شود.
