صدها زن بی‌سرپرست افغان در پاکستان که به دلیل مشکلات امنیتی و شماری از محدودیت‌ها به پاکستان رفته اند، زندگی دشواری را سپری می‌کنند. این زنان بی‌سرپرست افغان در مناطق مختلف پاکستان زندگی می‌کنند و از زندگی به تنگ آمده اند.
مریم بلوچ ۳۰ساله که از دو سال به این سو در اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان زندگی می‌کند، می‌گوید که شوهرش شش سال پیش به دلیل «بیماری کلیه» جانش را از دست داده و اکنون سرپرست دو پسر نوجوانش است.
او که با یک شرکت خارجی در افغانستان کار می‌کرد، به دلیل روی‌کارآمدن امارت اسلامی و ممنوعیت کار زنان، مجبور به مهاجرت به پاکستان به امید آینده‌ای بهتر شد. مریم بلوچ، می‌افزاید که اکنون در خانه‌ای صفاکاری می‌کند و درآمد روزانه‌اش تا ۳۰۰ کلدر است که پاسخ‌گوی نیازهای روزانه‌ی او نیست.
او می‌گوید: «من در یک خانه صفاکاری می‌کنم و از همین طریق روزانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ کلدار درآمد دارم. این درآمدی که من دارم، هیچ است که با این پول حتا به فرزندانم پنج نان خشک هم گرفته نمی‌توانم. فرزندانم به مریضی سوءتغذیه دچار شده اند؛ به خاطری که برای آنان غذای درست فراهم کرده نمی‌توانم.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
مریم بلوچ، تأکید می‌کند که امرار معاش در یک کشور بیرونی با مشکلات و چالش‌هایی هم‌راه است و به گفته‌ی او، در مسیر کار مورد آزارواذیت قرار می‌گیرد که سبب مشکلات روحی و بیماری به او شده است.
او می‌افزاید: «زن جوان بی‌سرپرست که سر کار می‌رود، مورد تحقیر قرار می‌گیرد؛ به او با تحقیر نگاه می‌شود. ما از این وحشت خواب نداریم؛ آرامش نداریم؛ این‌ها مشکلاتی است که ما را با مشکلات روحی دچار کرده است؛ به گونه‌ی درست سرپرستی فرزندان خود را نمی‌توانم. این جا در پاکستان همه دچار مشکلات روانی شده اند به ویژه زنان که بیشتر از این بیماری رنج می‌برند.»
از سوی دیگر، شماری از روان‌شناسان، به این باور اند که ایجاد فضای نامناسب برای زنان بی‌سرپرست در مهاجرت، تهدید جدی برای زندگی روحی و آینده‌ی مادران و کودکان است. حکمت‌الله صدیقی، یک تن از روان‌شناسان، می‌گوید که از نظر روان‌شناسان، زنان بیشتر از مردان می‌توانند با مشکلات روانی روبه‌رو شوند.
او می‌افزاید: «وقتی که سرنوشت روشن نباشد، خودش خود را نمی‌شناسد؛ بنابراین روح و روان انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و از نظر روانی به انسان آسیب وارد می‌کند. وقتی از نظر روحی به انسان آسیب می‌رساند، آسیب جسمی نیز به هم‌راه دارد؛ بنابراین آن دسته از زنان مهاجری که سرنوشت نامعلومی دارند، می‌توانند تأثیرات روحی و جسمی زیادی داشته باشند.»
خالده، زنی بی‌سرپرست افغان دیگر در پاکستان که با پسر یک‌ساله‌اش در این کشور زندگی می‌کند، به همین سرنوشت نیز دچار شده است. او نیز مانند دیگر زنان افغان به دلیل محدودیت‌ها، تهدیدهای امنیتی و مشکلات دیگر در افغانستان، به پاکستان رفت.
خالده، می‌افزاید که به گونه‌ی غیرقانونی در پاکستان زندگی می‌کند و هرازگاهی پلیس این کشور به بهانه‌های مختلف از او درخواست پول می‌کند.
او می‌گوید که از نهادهای بین‌المللی از جمله کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان (UNHCR) در پاکستان، درخواست کمک کرده؛ اما هیچ کس صدای او را نشنیده است.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
او می‌افزاید: «من به دفتر یوان‌ایچ‌سی‌آر یا دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان مراجعه کردم؛ همه مشکلات را به آن‌ها گفتم؛ تمام مدارکم را به آن‌ها ارائه دادم؛ آزارواذیت پلیس را نیز به آن‌ها گفتم؛ اما آن‌ها با من برخورد درست نکردند، فقط می‌گویند صبور باش.»
در همین حال، قیصر افریدی، سخن‌گوی دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان در پاکستان، در واکنش به ادعای زنان افغان در پاکستان، می‌گوید که این نهاد به زنان افغان در پاکستان کمک نقدی کرده است و به گفته‌ی او، شماری دیگر از زنان که زندگی شان در افغانستان در معرض خطر است، به کشورهایی که پناهندگی می‌دهند، معرفی شده اند.
قیصر افریدی، می‌گوید: «زنانی که آسیب‌پذیر یا فقیر هستند، آن‌ها را شناسایی کرده و به کشورهای سوم می‌فرستیم. علاوه بر این، برنامه‌ی توزیع پول نقد نیز داریم. برای کسانی که فقیر هستند، مکانیزم خاصی برای کمک به آن‌ها داریم.»
مسئولان در دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان در پاکستان، می‌گویند که پس از روی‌کارآمدن امارت اسلامی در افغانستان در آگست ۲۰۲۱، ۶۰۰ هزار افغان به پاکستان مهاجرت کرده که از این میان تنها ۴۵۰ هزار تن برای ثبت نام به این سازمان مراجعه کرده اند.
