شماری از دام‌داران در ولسوالی‌های دوردست کنر، با شکایت از خشک‌سالی و کم‌بود چراگاه برای پرورش دام‌های شان، می‌گویند که خشک‌سالی‌ها و سیلاب‌های سه سال پسین، نزدیک به تمام چراگاه‌ها در این ولسوالی‌ها را از بین برده و به دام‌داری شان زیان رسانده است.
بیمارداران در شماری از شفاخانه‌های شهر کابل، با شکایت از کم‌بود دارو به ویژه داروهای تخصصی، می‌گویند که ناچار اند داروهای مورد نیاز شان را با تحمل هزینه‌ی زیاد از داروفروشی‌های خصوصی تهیه کنند. آنان، می‌افزایند که گاهی وقت‌ها، توانایی خرید دارو را از داروخانه‌های خصوصی ندارند؛ در حالی که پیداکردن آن نیز به راحتی ممکن نیست.
شماری از مراجعه‌کنندگان به مرکز توزیع شناس‌نامه در سرای شمالی شهر کابل، می‌گویند که برای اصلاح و نوکردن شناس‌نامه‌های برقی شان، به دلیل کندی در روند کار در این مرکز، ناچار اند هفته‌ها و گاهی ماه‌ها انتظار بکشند.
شماری از باشندگان شهر پلخمری، مرکز بغلان، از افزایش بهای مواد خوراکی در این ولایت شکایت می‌کنند و به سلام‌وطندار می‌گویند که مردم توان خرید مواد اولیه را ندارند. باشندگان این شهر، از مسئولان و دکان‌داران می‌خواهند که بهای مواد اولیه را کاهش دهند.
هم‌زمان با کاهش ۵۰درصدی برق وارداتی از اوزبیکستان و افزایش پرچاوی برق در بیش از ۱۰ ولایت، شماری از صنعت‌کاران در شهر کابل و کسبه‌کاران در غزنی و لوگر، می‌گویند که نبود برق میزان تولیدات و درآمد آن‌ها را، کاهش داده است.
شماری از باشندگان ولسوالی قلعه‌ی ذال کندز، به سلام‌وطندار می‌گویند که چندین دهه می‌شود آنان خواستار ارتقای خدمات صحی در این ولسوالی اند؛ اما این خواست آنان برآورده نشده است. به گفته‌ی آنان، شفاخانه‌ی این ولسوالی ظرفیت ۱۰ بستر را دارد که برای مراجعه‌کنندگان آن بسنده نیست.
روح‌الله نوری که تجربه‌ی چند سال کار در رسانه‌های صوتی را دارد و از یک سال به این سو به اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان، مهاجر شده است، می‌گوید که ناروشن‌بودن سرنوشت اقامتش در کشورهای اروپایی از یک سو و تمدید‌نشدن ویزایش در پاکستان از سوی دیگر، زندگی در آن کشور را به او دشوار کرده است.
گل‌محمد، قوریه‌داری که سالانه بیش‌تر از ۱۲ هزار اصله نهال مختلف را به باغ‌داران عرضه می‌کند، می‌گوید نهال‌هایی که او پرورش می‌دهد، جزو گونه‌های بهتر و ضمانتی است. او از وجود بازار سیاه شکایت می‌کند و از مسئولان ریاست زراعت، آبیاری و مالداری کاپیسا می‌خواهد که جلو فروشندگان غیرتخصصی را بگیرند.
باشندگان منطقه‌ی «غرشین» که در ۱۴کیلومتری شهر خوست، مرکز خوست قرار دارد، می‌گویند که هنوز به امکانات نخستین زندگی دست‌رسی ندارند و با مشکلات بسیاری روبه‌رو اند. به گفته‌ی آنان، ساختمان‌های درمان‌گاه و مکتب این منطقه در نتیجه‌ی جنگ‌های گذشته ویران شده اند و اکنون دو خانواده در ویرانه‌های آن زندگی می‌کنند.
شفاخانه‌ی حوزهای غزنی با ۳۰۰ بستر از شفاخانه‌هایی است که مراجعان و بیماران به آن نه تنها باشندگان غزنی؛ بل باشندگان ولایت‌های هم‌جوار نیز هستند. ساختمان اصلی شفاخانه‌ی حوزهای غزنی، نیمه‌کاره است و کادر صحی از چهار سال به این سو همه‌روزه صدها بیمار را در ساختمان‌های فرعی این شفاخانه درمان می‌کنند.
زابل، ولایتی سردسیر در جنوب افغانستان است که باشندگان آن برای گرم‌کردن خانه‌های شان در زمستان، بیش‌تر از مواد سوختی کار می‌گیرند. امسال اما با رسیدن زمستان، بهای یک سیر چوب سوخت در این ولایت به ۶۵ تا ۷۰ افغانی رسیده است که به گفته‌ی باشندگان زابل، بهای آن گزاف است و بیش‌تر خانواده‌ها توانایی خرید آن را ندارند.
شماری از باشندگان ولسوالی‌های مختلف لوگر، از کیفیت پایین و بهای بلند دارو در داروخانه‌های خصوصی در این ولایت، شکایت دارند.
باشندگان منطقه‌ی بنادر ولسوالی گرمسیر هلمند، از نبود خدمات آموزشی، صحی و دیگر امکانات اولیه‌ی زندگی در منطقه‌ی شان، شکایت دارند. جمعه‌گل، یکی از باشندگان این منطقه، به سلام‌وطندار می‌گوید که حدود ۱۵ هزار خانواده در بنادر زندگی می‌کنند؛ اما آن‌ها تنها به یک مکتب ابتدایی و متوسطه دست‌رسی دارند. به گفته‌ی او، این مکتب افزون بر کم‌بود خدمات آموزشی، ساختمان نیز ندارد و دانش‌آموزان آن در فضای باز درس می‌خوانند.
این مرد ۶۰ساله که خستگی‌های سفر و برخورد نادرست پلیس پاکستان از چهره‌اش هویدا است، به سلام‌وطندار می‌گوید که تمامی داروندارش در پاکستان مانده و تنها توانسته است خود و خانواده‌اش را به کشور برساند.
شماری از آسیب‌دیدگان دومین زمین‌لرزه‌ی نیرومند در روستای «شکرآب» ولسوالی گلران هرات، با شکایت از بی‌توجهی مسئولان و نهادهای کمک‌رسان در زمینه‌ی رسیدگی به وضعیت شان، می‌گویند که با گذشت دو هفته از این زمین‌لرزه، هنوز کمک کافی دریافت نکرده اند. آن‌ها، می‌افزایند که در اثر این زمین‌لرزه، داروندار شان زیر آوار شد و اکنون حتا لقمه‌نانی برای سیرکردن شکم خود و فرزندان شان ندارند. گل‌احمد، باشنده‌ی روستای شکرآب، می‌گوید: «قلعه‌ی ما کامل خراب شده است، مال‌های ما در دشت است، مواد غذایی مان در زیر آوار باقی مانده، کودکان ما را یخ زده، روزانه آن‌ها را برای تداوی با پول شخصی خود به شفاخانه‌ی ولسوالی انتقال می‌دهیم.»
در آستانه‌ی فرارسیدن زمستان و سردشدن هوا، شماری از پایتخت‌نشینان، از بلندبودن بهای مواد سوختی به ویژه زغال‌سنگ و چوب در بازارهای شهر کابل، شکایت دارند. آن‌ها می‌گویند که به دلیل تنگ‌دستی، توان خرید مواد سوختی را ندارند. احمدبایر، کارگر روزمزد در منطقه‌ی «قلعه‌ی موسا»ی شهر کابل، می‌گوید که بهای مواد سوختی به گونه‌‌ی روزافزون در حال افزایش است. او می‌افزاید: «قیمت مواد سوختی بالا است، چه قسم تهیه کنیم؟ باران‌ها شروع شد و پیسه هم نداریم. مشکل در بی‌کاری است، اگر کاروبار باشد، زمینه‌ی هر چیز مساعد می‌شود.»
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
