۸۰ دختر و زن بازمانده از آموزش و کار، امروز (چهارشنبه، ۱۷ عقرب) با برگزاری برنامه‌ای در کابل، از یک دوره‌ی شش‌ماهه‌ی آموزش‌های حرفه‌ای از یک مؤسسه در این شهر فارغ شدند.
لیدا شفق عظیمی، رییس مؤسسهی «شفق» که این دوره‌ی آموزشی را برای دختران و زنان بازمانده از آموزش و کار فراهم کرده است، می‌گوید که برای رهایی این دختران و زنان از فشارهای روانی ناشی از ماندن در خانه و توانمندسازی آن‌ها، زمینه‌ی آموزش‌های حرفه‌ای را به هزینه‌ی پنج هزار دالر امریکایی، به آن‌ها مهیا کرده است.
او می‌‌افزاید: «این آموزش‌های حرفه‌ای از بودجه‌ی شخصی مؤسسهی شفق بوده، تا پنج هزار دالر را مصرف کردیم، می‌خواهیم به این خانم‌ها کارگاه‌ها بسازیم که خود شان سر پای خود ایستاد شوند. بیشتر این خانم‌ها یتیم و بی‌بضاعت استند، در شرایطی قرار دارند که ناامیدی و یأس به سراغ شان آمده است. خواستیم برای شان ایجاد انگیزه کنیم.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
رییس مؤسسهی شفق، تأکید می‌کند که تلاش دارد برای دخترانی که دوره‌ی آموزش‌های حرفه‌ای را سپری کرده اند، در مؤسسه‌اش فرصت‌های شغلی را فراهم کند. شماری از دخترانی که از این برنامه‌ی آموزشی فارغ شده اند، از حکومت می‌خواهند که به آن‌ها زمینه‌ها و امکانات کاری را فراهم کند.
آرزو حیدری، از فارغ‌شدگان این دوره‌ی آموزشی، می‌گوید: «در بخش‌های دوزندگی، خیاطی، بافندگی، گرافیک و یخن‌دوزی، شش ماه آموزش دیدیم، زمینه‌ی کار باید به ما فراهم شود. صنف دوازده مکتب را خلاص کرده‌ام، دو سال دانش‌گاه را هم خوانده‌ام، نخواستم همان گونه بی‌کار بنشینم، تلاش کردم تا یک هنر را حداقل بیاموزم.»
رخسار فیضی، یکی دیگر از فارغ‌شدگان این دوره‌ی آموزشی، نیز می‌گوید: «خواست ما این است که به ما ماشین و وسایل فراهم کنند. حرفه‌ای شده‌ایم؛ اما ماشین نداریم که کار کنیم. در شش ماه با دست می‌دوختیم تا کارخانگی را ارائه کنیم. تا صنف ۱۱ خواندم که ب وی که کو ه به اوسته شد؛ نخواستم در خانه بمانم و بی‌سرنوشت بمانم.»
شماری از خانواده‌هایی که دختران شان در مؤسسهی شفق، دوره‌ی آموزش‌های حرفه‌ای را سپری کرده اند، می‌گویند که با بسته‌شدن مکتب‌ها و دانش‌گاه‌ها به روی دختران، این کارگاه بهترین مکان برای خلاصی فرزندان شان از فشارهای روانی بوده است.
سلام‌وطندار را در شبکه‌ی «ایکس» دنبال کنید
سوسن، یکی از اعضای خانواده‌ی دو تن از فارغ‌شدگان آموزش‌های حرفه‌ای، می‌گوید: «از فامیل من دو تن یاد گرفته، دوختن لباس‌های مختلف را یاد گرفته اند؛ چون دروازه‌های مکتب‌ها و دانش‌گاه‌ها به روی شان بسته شده است. به خاطر این که از استرس، ترس و تشویش‌ها خلاص شوند، باید یک جای مصروف کار شوند.»
خیرالدین مایل، معاون اتاق تجارت وسرمایه‌گذاری افغانستان که در محفل فراغت این دختران حضور داشت، وعده می‌دهد که به آن‌ها زمینه‌ی درآمدزایی را فراهم کند. «ما به شما وعده می‌دهیم که طبق مقررات نافذه‌ی کشور، در نمایش‌گاه‌های داخلی و خارجی زمینه‌ی فروش دست ساخته‌های تان را فراهم کنیم.»
شماری از اشتراک‌کنندگان در این برنامه‌ی آموزشی، از حکومت خواستار ایجاد بازار دایمی برای زنان شدند تا آن‌ها بتوانند در این بازار ساخته‌های دستی شان را به فروش برسانند.
