باشندگان منطقه‌ی «غرشین» که در ۱۴کیلومتری شهر خوست، مرکز خوست قرار دارد، می‌گویند که هنوز به امکانات نخستین زندگی دست‌رسی ندارند و با مشکلات بسیاری روبه‌رو اند. به گفته‌ی آنان، ساختمان‌های درمان‌گاه و مکتب این منطقه در نتیجه‌ی جنگ‌های گذشته ویران شده اند و اکنون دو خانواده در ویرانه‌های آن زندگی می‌کنند.
شفاخانه‌ی حوزهای غزنی با ۳۰۰ بستر از شفاخانه‌هایی است که مراجعان و بیماران به آن نه تنها باشندگان غزنی؛ بل باشندگان ولایت‌های هم‌جوار نیز هستند. ساختمان اصلی شفاخانه‌ی حوزهای غزنی، نیمه‌کاره است و کادر صحی از چهار سال به این سو همه‌روزه صدها بیمار را در ساختمان‌های فرعی این شفاخانه درمان می‌کنند.
زابل، ولایتی سردسیر در جنوب افغانستان است که باشندگان آن برای گرم‌کردن خانه‌های شان در زمستان، بیش‌تر از مواد سوختی کار می‌گیرند. امسال اما با رسیدن زمستان، بهای یک سیر چوب سوخت در این ولایت به ۶۵ تا ۷۰ افغانی رسیده است که به گفته‌ی باشندگان زابل، بهای آن گزاف است و بیش‌تر خانواده‌ها توانایی خرید آن را ندارند.
شماری از باشندگان ولسوالی‌های مختلف لوگر، از کیفیت پایین و بهای بلند دارو در داروخانه‌های خصوصی در این ولایت، شکایت دارند.
باشندگان منطقه‌ی بنادر ولسوالی گرمسیر هلمند، از نبود خدمات آموزشی، صحی و دیگر امکانات اولیه‌ی زندگی در منطقه‌ی شان، شکایت دارند. جمعه‌گل، یکی از باشندگان این منطقه، به سلام‌وطندار می‌گوید که حدود ۱۵ هزار خانواده در بنادر زندگی می‌کنند؛ اما آن‌ها تنها به یک مکتب ابتدایی و متوسطه دست‌رسی دارند. به گفته‌ی او، این مکتب افزون بر کم‌بود خدمات آموزشی، ساختمان نیز ندارد و دانش‌آموزان آن در فضای باز درس می‌خوانند.
این مرد ۶۰ساله که خستگی‌های سفر و برخورد نادرست پلیس پاکستان از چهره‌اش هویدا است، به سلام‌وطندار می‌گوید که تمامی داروندارش در پاکستان مانده و تنها توانسته است خود و خانواده‌اش را به کشور برساند.
شماری از آسیب‌دیدگان دومین زمین‌لرزه‌ی نیرومند در روستای «شکرآب» ولسوالی گلران هرات، با شکایت از بی‌توجهی مسئولان و نهادهای کمک‌رسان در زمینه‌ی رسیدگی به وضعیت شان، می‌گویند که با گذشت دو هفته از این زمین‌لرزه، هنوز کمک کافی دریافت نکرده اند. آن‌ها، می‌افزایند که در اثر این زمین‌لرزه، داروندار شان زیر آوار شد و اکنون حتا لقمه‌نانی برای سیرکردن شکم خود و فرزندان شان ندارند. گل‌احمد، باشنده‌ی روستای شکرآب، می‌گوید: «قلعه‌ی ما کامل خراب شده است، مال‌های ما در دشت است، مواد غذایی مان در زیر آوار باقی مانده، کودکان ما را یخ زده، روزانه آن‌ها را برای تداوی با پول شخصی خود به شفاخانه‌ی ولسوالی انتقال می‌دهیم.»
در آستانه‌ی فرارسیدن زمستان و سردشدن هوا، شماری از پایتخت‌نشینان، از بلندبودن بهای مواد سوختی به ویژه زغال‌سنگ و چوب در بازارهای شهر کابل، شکایت دارند. آن‌ها می‌گویند که به دلیل تنگ‌دستی، توان خرید مواد سوختی را ندارند. احمدبایر، کارگر روزمزد در منطقه‌ی «قلعه‌ی موسا»ی شهر کابل، می‌گوید که بهای مواد سوختی به گونهی روزافزون در حال افزایش است. او می‌افزاید: «قیمت مواد سوختی بالا است، چه قسم تهیه کنیم؟ باران‌ها شروع شد و پیسه هم نداریم. مشکل در بی‌کاری است، اگر کاروبار باشد، زمینه‌ی هر چیز مساعد می‌شود.»
شهروندان در ۱۰ ولایت، با شکایت از توقف روند توزیع گذرنامه و نام‌نویسی برای دریافت آن، می‌گویند که به دلیل نداشتن گذرنامه، از کارهای شان عقب مانده اند یا هم وضعیت بیمارهای شان که باید به بیرون از کشور منتقل می‌شدند، بدتر شده است.
شماری از باشندگان غور، می‌گویند که از دو هفته به این سو، بهای گاز مایع در این ولایت، از ۶۵ افغانی به ۸۰ افغانی افزایش یافته است. آن‌ها از حکومت سرپرست می‌خواهند که بهای گاز را در بازارهای غور، کنترل کند.
شماری از زنبورداران در بادغیس، می‌گویند که به دلیل خشک‌سالی و نبود گل‌ها، در دو سال پسین میزان تولید عسل در این ولایت، کاهش یافته است.
شماری از باشندگان شهر مزارشریف، مرکز بلخ، می‌گویند که در روزهای پسین، آلودگی صوتی در این شهر افزایش یافته است. آن‌ها، می‌افزایند که صدای بلند‌گوهای فروشندگان سیار مواد خوراکی و دست‌فروشان، هارن وسایل حمل‌ونقل و ژنراتورها در جریان روز به ویژه صبح‌ها، آرامش شان را برهم زده است.
شماری از زنان نابینا در شهر میمنه، مرکز فاریاب، از نبود زمینه‌ی کار و فعالیت‌های حرفه‌ای در این ولایت شکایت می‌کنند و می‌گویند که بی‌کاری و فقر سبب شده است تا آنان در وضعیت ناگوار اقتصادی به سر ببرند.
سمکنی، یکی از ولسوالی‌های پرجمعیت و دورافتاده‌ی پکتیا است که در نزدیکی خط فرضی دیورند قرار دارد؛ اما باشندگان آن به خدمات صحی مناسب دست‌رسی ندارند و از دست‌رسی‌نداشتن به امکانات صحی، شکایت می‌کنند.
شماری از کشاورزان در فاریاب، می‌گویند که توزیع کمک‌های کشاورزی از سوی نهادهای کمک‌کننده عادلانه نیست و به کشاورزان واقعی نمی‌رسد. به گفته‌ی آن‌ها، از سوی ریاست زراعت، آبیاری و مالداری و نهادهای کمک‌رسان، هیچ کمکی از جمله کود کیمیاوی، بذر اصلاح‌شده، مکان و تجهیزات کشاورزی، به کشاورزان توزیع نشده است.
شماری از شهروندان در ولایت‌های حوزه‌های شمال، جنوب، شرق و غرب، با شکایت از دست‌رسی‌نداشتن به خدمات پس از توزیع شناس‌نامه‌ی برقی/تذکره‌ی الکترونیکی، می‌گویند که به علت فعال‌نبودن مرکزهای توزیع شناس‌نامه‌ی برقی، ناچار اند برای رفع مشکلات شان به پایتخت سفر کنند.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
