شماری از جوانان دانشآموخته در ننگرهار، با شکایت از بیکاری از حکومت سرپرست خواستار ایجاد فرصتهای کاری اند. آنها، میگویند که در صورت فراهمنشدن فرصتهای کاری، جوانان زیادی ناچار میشوند که راه مهاجرت را در پیش بگیرند.
این روزها هیچ خیابانی را در شهر غزنی نمیتوان یافت که دستفروشان در آن برای تأمین نیازهای خانوادهی شان تقلا نکنند؛ اما کسادشدن بازار کار سبب شده است که آنها پس از ساعتها ماندن در گرما و سرمای خیابان، چیز زیادی دستگیر شان نشود.
شماری از جوانان در بدخشان، با شکایت از فراهمنبودن فرصتهای شغلی میگویند با این که در بخشهای گوناگون تحصیل کرده اند؛ اما به دلیل فراهمنبودن زمینهی کار نمیتوانند به خود کاری پیدا کنند.
همزمان با نگرانیهای جهانی از وضعیت سیلابزدگان در افغانستان، آسیبدیدگان سیلابها در بغلان و غور از دسترسینداشتن به غذا، آب آشامیدنی و سرپناه شکایت کرده و میگویند که نهادهای مسئول آنان را به حال خود رها کرده اند.
شماری از آسیبدیدگان سیلابهای چند روز پسین در ولسوالیهای تیشکان، کوهستان، تگاب، درایم و وردوج بدخشان، با شکایت از کندی در روند ارائهی کمکها، میگویند که با گذشت چندین روز از سرازیرشدن سیلابها در این ولایت تنها خیمه و ظرفهای غذاخوری دریافت کرده اند.
شماری از دامداران در ولسوالیهای دوردست کنر، با شکایت از خشکسالی و کمبود چراگاه برای پرورش دامهای شان، میگویند که خشکسالیها و سیلابهای سه سال پسین، نزدیک به تمام چراگاهها در این ولسوالیها را از بین برده و به دامداری شان زیان رسانده است.
بیمارداران در شماری از شفاخانههای شهر کابل، با شکایت از کمبود دارو به ویژه داروهای تخصصی، میگویند که ناچار اند داروهای مورد نیاز شان را با تحمل هزینهی زیاد از داروفروشیهای خصوصی تهیه کنند. آنان، میافزایند که گاهی وقتها، توانایی خرید دارو را از داروخانههای خصوصی ندارند؛ در حالی که پیداکردن آن نیز به راحتی ممکن نیست.
شماری از مراجعهکنندگان به مرکز توزیع شناسنامه در سرای شمالی شهر کابل، میگویند که برای اصلاح و نوکردن شناسنامههای برقی شان، به دلیل کندی در روند کار در این مرکز، ناچار اند هفتهها و گاهی ماهها انتظار بکشند.
شماری از باشندگان شهر پلخمری، مرکز بغلان، از افزایش بهای مواد خوراکی در این ولایت شکایت میکنند و به سلاموطندار میگویند که مردم توان خرید مواد اولیه را ندارند. باشندگان این شهر، از مسئولان و دکانداران میخواهند که بهای مواد اولیه را کاهش دهند.
همزمان با کاهش ۵۰درصدی برق وارداتی از اوزبیکستان و افزایش پرچاوی برق در بیش از ۱۰ ولایت، شماری از صنعتکاران در شهر کابل و کسبهکاران در غزنی و لوگر، میگویند که نبود برق میزان تولیدات و درآمد آنها را، کاهش داده است.
شماری از باشندگان ولسوالی قلعهی ذال کندز، به سلاموطندار میگویند که چندین دهه میشود آنان خواستار ارتقای خدمات صحی در این ولسوالی اند؛ اما این خواست آنان برآورده نشده است. به گفتهی آنان، شفاخانهی این ولسوالی ظرفیت ۱۰ بستر را دارد که برای مراجعهکنندگان آن بسنده نیست.
روحالله نوری که تجربهی چند سال کار در رسانههای صوتی را دارد و از یک سال به این سو به اسلامآباد، پایتخت پاکستان، مهاجر شده است، میگوید که ناروشنبودن سرنوشت اقامتش در کشورهای اروپایی از یک سو و تمدیدنشدن ویزایش در پاکستان از سوی دیگر، زندگی در آن کشور را به او دشوار کرده است.
گلمحمد، قوریهداری که سالانه بیشتر از ۱۲ هزار اصله نهال مختلف را به باغداران عرضه میکند، میگوید نهالهایی که او پرورش میدهد، جزو گونههای بهتر و ضمانتی است. او از وجود بازار سیاه شکایت میکند و از مسئولان ریاست زراعت، آبیاری و مالداری کاپیسا میخواهد که جلو فروشندگان غیرتخصصی را بگیرند.
باشندگان منطقهی «غرشین» که در ۱۴کیلومتری شهر خوست، مرکز خوست قرار دارد، میگویند که هنوز به امکانات نخستین زندگی دسترسی ندارند و با مشکلات بسیاری روبهرو اند. به گفتهی آنان، ساختمانهای درمانگاه و مکتب این منطقه در نتیجهی جنگهای گذشته ویران شده اند و اکنون دو خانواده در ویرانههای آن زندگی میکنند.
شفاخانهی حوزهای غزنی با ۳۰۰ بستر از شفاخانههایی است که مراجعان و بیماران به آن نه تنها باشندگان غزنی؛ بل باشندگان ولایتهای همجوار نیز هستند. ساختمان اصلی شفاخانهی حوزهای غزنی، نیمهکاره است و کادر صحی از چهار سال به این سو همهروزه صدها بیمار را در ساختمانهای فرعی این شفاخانه درمان میکنند.
زابل، ولایتی سردسیر در جنوب افغانستان است که باشندگان آن برای گرمکردن خانههای شان در زمستان، بیشتر از مواد سوختی کار میگیرند. امسال اما با رسیدن زمستان، بهای یک سیر چوب سوخت در این ولایت به ۶۵ تا ۷۰ افغانی رسیده است که به گفتهی باشندگان زابل، بهای آن گزاف است و بیشتر خانوادهها توانایی خرید آن را ندارند.
