سحر رحیمی، دختر ۲۲ ساله‌ای که پیش از فروپاشی جمهوری، مدت هفت سال در رسانه‌های مختلف از جمله رادیو_تلویزیون ملی و تلویزیون‌های خاور و ستاره، به عنوان گزارش‌گر و گرداننده‌ی برنامه‌ها و بعد در بخش مطبوعات وزارت امور شهدا و معلولین، کار کرده است، می‌گوید با معاشی که دریافت می‌کرد، می‌توانست هزینه‌های روزمره‌ی زندگی خود و خانواده‌اش را تأمین کند؛ اما به گفته‌ی او، اکنون ناداری ادامه‌ی زندگی را برای او و خانواده‌اش دشوار و آنان را با مشکلات زیادی روبه‌رو کرده است.
سحر، می‌گوید که به دلیل مشکلات اقتصادی ناچار شده است با خانواده‌اش از کابل به زادگاهش در غور، بازگردد. به گفته‌ی او، در حدود چهار ماه در یک نهاد خارجی کار کرده؛ اما پس از مدتی این نهاد نیز بسته شده است. سحر که اکنون بیکار است، می‌افزاید: «در کابل وظیفه داشتم. بعد از سقوط حکومت بیکار شدم و به غور آمدم. پدرم مریض/بیمار است و توانایی کار را نداشت و من مجبور به کارکردن شدم.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
او که اکنون در خانه‌ی کرایی زندگی می‌کند، می‌گوید از چند ماه به این سو، برای یافتن کار به جاهای مختلفی درخواست داده؛ اما هنوز موفق به دریافت کار نشده است؛ ناامیدی‌ای که او را وادار کرده به خودکشی فکر کند. «به لحاظ روحی از زندگی خیلی ناامید شده‌ام. سه ماه پیش بسیار وضعیت خراب داشتم و نزد روان‌شناس رفتم. اگر نمی‌رفتم، شاید خودکشی می‌کردم.»
همین گونه، فرشته یوسفی، یکی از دادستان‌های زن که در حکومت پیشین سه سال در دادستانی کل/لوی سارنوالی کار کرده و پس از روی‌کارآمدن امارت اسلامی کارش را از دست داده است، می‌گوید افزون بر مشکلات اقتصادی، با تهدیدات امنیتی نیز روبه‌رو است. او می‌افزاید که برای حفظ جان خود و خانواده‌اش ناچار شده چندین بار مکان بودباش خود را تغییر بدهد. فرشته، می‌گوید: «بعضی از خانم‌ها، تنها نان‌آوران خانه و بیوه بودند، پدر ندارند. دو سال می‌شود نمی‌توانیم به وظیفه برویم. چندین جا مراجعه کردم؛ به ما گفته شد این جا، جای شما نیست.»
افزون بر این، شماری از زنانی که تنها نان‌آوران خانواده‌های خود بودند، نیز پس از روی‌کارآمدن امارت اسلامی، بیکار شده اند. آنان، به سلام‌وطندار می‌گویند که پس از سال‌ها تحصیل و کار، اکنون با وضع محدودیت‌ها و ازدست‌دادن کار شان، با ناداری دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
ثریا روحی که در حکومت پیشین در کمیسیون مبارزه با فساد اداری کار می‌کرد، با ناامیدی از این که در بست‌هایی که پیش از این زنان کار می‌کردند؛ اما اکنون مردان در آن‌ها گماشته شده اند، می‌گوید: «ما بیشتر صدمه‌ی روانی دیده‌ایم. در مورد آینده‌ی ما ناامید شده‌ایم. در حالت بسیار دشوار تحصیل کردیم و حالا دوباره پس زده و نادیده گرفته شده‌ایم. با این حالت، ما فکر می‌کنیم یک روز، اصلاً قشری به نام زن در جامعه شاید نماند.» بانو روحی، می‌افزاید که پس از بارها تلاش و یافتن کار در یک نهاد غیردولتی که سه ماه در آن جا سرگرم بوده، اکنون دوباره بیکار شده است.
در ادامه‌ی وضع محدودیت‌های روزافزون بر زنان، وزارت اقتصاد، در ۳ جدی ۱۴۰۱، با صدور مکتوبی فعالیت زنان در نهاد‌های غیردولتی داخلی و خارجی را نیز ممنوع اعلام کرد که در نتیجه‌ی آن، شمار زیادی از کارمندان زن این نهادها، بیکار شده اند.
سلام‌وطندار را در تویتر دنبال کنید
در حالی که یان اگلند، دبیرکل شورای مهاجران ناروی، چندی پیش به سلام‌وطندار گفته بود که پس از تازه‌ترین دیدار و گفت‌وگوهایش با مقام‌های امارت اسلامی، امیدوار شده تا کارمندان زن این نهاد به کار بازگردند؛ اما اکنون عبدالرحمان حبیب، سخن‌گوی وزارت اقتصاد، می‌گوید که تعلیق کار زنان تا اطلاع بعدی ادامه خواهد داشت. او، می‌افزاید: «در این مورد، تا کنون مکتوب قبلی که از طرف وزارت اقتصاد صادر شده، قابل تطبیق و اجرا است. آمار دقیق در این مورد فعلاً در دست‌رس من قرار ندارد.»
گفتنی است که پس از ۲۴ اسد ۱۴۰۰ و روی‌کارآمدن امارت اسلامی، زنان با محدودیت‌های گسترده‌ای روبه‌رو شده اند. این اقدام امارت اسلامی، سبب شده است بیشتر زنانی که در اداره‌های دولتی و غیردولتی کار می‌کردند، بیکار شوند.
