خانواده‌هایی که به دلیل جنگ‌ها و رویدادهای طبیعی از مناطق شان بی‌جا شده و در اطراف شهر مزارشریف، مرکز بلخ، شب‌وروز شان را زیر خیمه‌ها سپری می‌کنند، می‌گویند که حتا به ابتدایی‌ترین امکانات زندگی دست‌رسی ندارند.
الله‌داد، یکی از بی‌جاشدگانی که در اردوگاهی در شهرنو مزارشریف زندگی می‌کند، می‌گوید: «با گشنگی می‌شود کنار بیاییم؛ اما چاره‌ی تشنگی نمی‌شود. همه‌ی ما با مشکل مواجه هستیم. حتا اگر بخواهیم با پول آب بخریم، نیست.»
سلام‌وطندار را در تویتر دنبال کنید
غفار، بی‌جاشده‌ی دیگری در این اردوگاه، با گلایه از بی‌توجهی مسئولان به مشکلات شان، می‌گوید: «مشکل آب و نان است. کلینک غیرفعال است و مسجد هم نداریم. باید به ما توجه شود.»
گرسنگی، دست‌رسی‌نداشتن به امکانات ابتدایی زندگی، خدمات صحی و آموزشی، نبود فرصت‌های کاری و کاهش کمک‌های بشری، از اساسی‌ترین مشکلات بیجاشدگان در بلخ، عنوان می‌شود.
رازمحمد، کودک بی‌جاشده‌ای که رؤیای پزشک‌شدن را در سر می‌پروراند، از حکومت سرپرست می‌خواهد که به او و دیگر کودکان بی‌جاشده، زمینه‌ی آموزش را فراهم کند. او، می‌گوید: «دوست دارم درس بخوانم و در آینده داکتر شوم تا بتوانم به مردم خود خدمت کنم.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
با این حال، اسدالله وفا، رییس مهاجرین و عودت‌کنندگان بلخ، می‌گوید که به شماری از خانواده‌های بی‌جاشده کمک شده به مناطق شان باز گردند و تلاش می‌شود که به مشکلات باقی بیجاشدگان، نیز رسیدگی شود. او، می‌افزاید: «بلخ به عنوان یک ولایت بزرگ در زون شمال، شاهد حضور هزاران خانواده‌ی بی‌جاشده به علت جنگ‌ها بوده است. ما در کنار این که به خانواده‌های بی‌جاشده کمک‌رسانی می‌کنیم، تلاش داریم زمینه‌ی بازگشت آن‌ها را نیز فراهم سازیم.»
بر اساس اطلاعات ریاست مهاجرین و عودت‌کنندگان بلخ، اکنون نزدیک به ۳۰ هزار خانواده‌ی بی‌جاشده در بخش‌هایی از شهر مزارشریف، زندگی می‌کنند.
