Tag: ناداری

شماری از کارگران روزمزد در پایتخت، می‌گویند که به دلیل بی‌کاری و ناداری، ناچار شده اند برای تأمین نیازهای زندگی، لوازم خانه‌ی خود را بفروشند. آن‌ها، می‌افزایند که به دلیل ناتوانی در تهیه‌ی مواد خوراکی اولیه، ناچار اند شب‌وروز شان را با نان خشک بگذرانند.

ساعت از ۱۲:۰۰ گذشته است و گرمای آفتاب آدمی را اذیت می‌کند. در جاده‌ی شفاخانه‌ی ملکی شهر پلخمری، مرکز بغلان، کودکان سرگرم کار اند و ناگهان، کودکی که ۱۱-۱۲ ساله می‌نماید، صدا می‌زند که «آیسکریم پیمان بگیرید، پیمان!». او خودش را رضوان معرفی می‌کند و می‌گوید که برای تأمین نیازهای خانواده‌ی هفت‌نفره‌اش، ناچار شده است به جاده بیاید و آیسکریم بفروشد. رضوان، می‌گوید: «روز ۱۰۰ تا ۱۵۰ افغانی کار می‌کنم، درس نمی‌خوانم؛ چون در غم خانه هستم.»

شماری از باشندگان فاریاب، می‌گویند که از چند سال به این سو، شمار کودکان کار و تکدی‌گر در این ولایت افزایش یافته است. سهراب ۱۲ساله که روزش را با رنگ‌کردن کفش‌های مردم در شهر مینمه، مرکز فاریاب، به شام می‌رساند، می‌گوید که به دلیل تنگ‌دستی خانواده‌اش، ناچار است به این کار تن بدهد تا شب‌ها بتواند چند قرص نان به خانه ببرد. او که دانش‌آموز صنف پنجم مکتب بوده، می‌گوید که آرزو داشت روزی پزشک شود؛ اما به دلیل ناداری، نتوانسته به درس‌هایش ادامه بدهد و مجبور است که آرزوی پزشک‌شدن را نیز فراموش کند.