نظرمحمد، فرمانده نیروهای خیزش مردمی در روستاهای «اویمه قلعه» و «خواجه موسای» ولسوالی پشتونکوت ولایت فاریاب، چندین‌سال در خط نبرد با طالبان می‌جنگد. این فرمانده محلی سال‌هایی که در برابر طالبان جنگیده، چندین تن از اعضای خانواده‌اش را نیز قربانی داده است. او اکنون در ترکیه مهاجر است و حکایت غم‌انگیزی از زنده‌گی پُرماجرای افسری و هم‌چنان تهدید طالبان دارد. به گفتۀ نظرمحمد، چندین عضو خانواده از جمله برادرانش را طالبان کشته و خانه و کاشانه‌اش را نیز به آتش کشیده‌اند.
نظرمحمد می‌گوید، زمانی که در خط نبرد با طالبان می‌جنگید، پیوسته از سوی دشمن وادار به ترک وظیفه و دوری از منطقه‌یی که در آن حاکم بود، می‌شد. سرانجام روزی از روزها (۱۳۹۵ خورشیدی) طالبان بر پاسگاه مربوطۀ نظرمحمد یورش می‌برند و شماری از سربازان زیر امرش را می‌کشند و خودش نیز در نبرد رودررو با طالبان شدید زخمی می‌شود.
در جریان این نبرد که نظرمحمد از سه_چهار ناحیۀ بدنش زخمی می‌شود، مدت شش ساعت در محاصره می‌ماند. به گفتۀ نظرمحمد، حکومت محلی و مرکزی برای نجات او و سربازانش از محاصره، اقدامی نمی‌کنند. او پس از شش ساعت محاصره در حالت زخمی زیر آتش طالبان، سرانجام با یکی از دوستانش در ارتباط می‌شود و با کمک او از محل جنگ فرار می‌کند.
نظرمحمد مدتی در بیمارستان عمومی شهر میمنه، مرکز ولایت فاریاب زیر درمان قرار می‌گیرد، اما به گفتۀ خودش، در بیمارستان به مرگ تهدید می‌شود و برای درمان به کابل می‌رود. نظرمحمد می‌گوید، در بیمارستان‌های کشور بنابر وخامت زخم‌ها پزشکان به قطع هر دو دست او تصمیم می‌گیرند، اما دوستان و نزدیکان او که در ترکیه بودند، با پزشکان ترکی در ارتباط می‌شوند و او به‌خاطر درمان فوری به ترکیه منتقل می‌شود. اکنون که دستان نظرمحمد صحت‌یاب شده، پزشکان ترکی به او اجازه نمی‌دهند دست به کارهای سخت بزند. معلولیت او بیشتر از ۵۵ درصد خوانده شده است.
نظرمحمد که پدر هشت فرزند است، می‌گوید که درامد روزانه‌اش زیر صفر است و نمی‌تواند هزینۀ مکتب و دیگر مصارف فرزندانش را تأمین کند. نظرمحمد به چند فرزندش که هنوز در افغانستان نزد پدر و مادر او مانده‌اند، نیز نمی‌تواند دست‌کم جیب‌خرجی ناچیز بفرستد.
او یک‌سال است بنابر صحت‌یابی، حق پناهنده‌گی را از دست داده و با شناس‌نامۀ دولت ترکیه که سالانه مصرف هنگفتی دارد، زنده‌گی می‌کند. نظرمحمد می‌گوید، حق اروپارفتن را هم از او گرفته‌اند و به وطنش افغانستان هم برگشته نمی‌تواند. او به سلام‌وطندار می‌گوید: «مشکلات بسیار زیاد است، نه اروپا رفته می‌توانم نه آسیا رفته می‌توانم، فقط این‌جا آمدم و ماندم.»
این مهاجر افغانستان می‌گوید که از یک‌سال به این‌سو هیچ‌گونه کمکی از سوی دولت ترکیه و سازمان پناهنده‌گان دریافت نکرده است.
این افسر که بیش از بیست سال عمرش را در دفاع از وطن و پشتی‌بانی از دولت افغانستان سپری کرده است، می‌گوید، از روزی که کمک‌های دولت ترکیه و سازمان پناهنده‌گان قطع شده، یک زمین میراثی را که از پدرش مانده بود نیز فروخته است.
در کنار این همه مشکلات، نرم‌افزار حس کد که برای تشخیص کووید ۱۹ در ترکیه فعال شده، نیز فرصت‌های کاری را از مهاجرانی مثل نظرمحمد گرفته است. دولت ترکیه به کسانی که این نرم‌افزار را ندارند، اجازه نمی‌دهد از یک محل به محل دیگر عبور و مرور کنند.
