شماری از کودکان کار در لوگر، به سلام‌وطندار می‌گویند که نان‌آوری ندارند و ناچار اند برای فراهم‌کردن نیازهای خانواده‌های شان، در مرکز و ولسوالی‌های این ولایت به انجام کارهای شاق تن بدهند. برخی از این کودکان برای کارکردن ناچار شده اند رفتن به مکتب را کنار بگذارند.
با این که ناداری و مشکلات اقتصادی در افغانستان بر گرامی‌داشت از مناسبت‌های خاص سایه افکنده و آن را کم‌رنگ کرده است؛ اما شماری از جوانان تلاش دارند با امکانات اندک از عید پیش رو خاطره‌‌ای برای خود و خانواده‌های شان بسازند.
همین که روشنایی خورشید به شهر می‌رسد، ده‌ها مرد با چهره‌هایی خسته و دست‌های پینه‌بسته در حاشیه‌ی چهارراه حاجی یعقوب شهرنو کابل، کنار هم می‌ایستند و امیدوار اند کسی بیاید و آن‌ها را برای یک روز کارگری ببرد.
شماری از باشندگان شهر گردیز، مرکز پکتیا و بخش‌های دوردست این ولایت، می‌گویند که به دلیل ناداری توان خرید مواد سوختی را ندارند.
شماری از بازگشت‌کنندگان از ایران، می‌گویند که پس از اخراج به افغانستان، امید شان به زندگی کاهش یافته و با مشکلات زیادی روبه‌رو استند.
شماری از باشندگان کابل، با شکایت از ناداری و بی‌کاری از حکومت سرپرست امارت اسلامی می‌خواهند که به آن‌ها زمینه‌ی کار را فراهم کند. عبدالرحیم ۷۷ساله، باشنده‌ی شهر کابل که در کنار جاده‌ای نشسته است، می‌گوید که ۳۰ سال می‌شود کفش‌پالشی می‌کند.
نجیبه که هر روز در منطقه‌ی پلسرخ شهر کابل جوراب و دستمال کاغذی می‌فروشد، می‌گوید که برای تأمین نیازهای شوهر بیمار و هفت فرزندش، ناچار است از صبح تا شام این جا کار کند. نجیبه که از سر ناچاری به دست‌فروشی رو آورده است، می‌گوید که در جریان کار با آزارواذیت خیابانی نیز روبه‌رو می‌شود.
در گوشه‌ی دیگر کابل، با شهروند دیگری به نام فرید روبه‌رو می‌شوم. او که نان‌آور یک خانواده‌ی هشت‌نفره است، پس از سرزدن آفتاب با کراچی تک‌چرخش از خانه بیرون می‌شود و تلاش می‌کند که تا پایان روز بار بیش‌تری از مردم را بکشد و پول بیش‌تر در آورد؛ اما می‌گوید که بیش‌تر روزها حتا نمی‌تواند ۱۰۰ افغانی کار کند.
ملک، باشنده‌ی کابل، می‌گوید که به خاطر میزبانی از مهمانانش در روزهای عید قربان برای چیدن میوه‌های خشک و تازه و گونه‌های شیرینی بر سر سفره‌ی عیدی‌اش، برای خرید به شهر آمده است. شماری دیگر از پایتخت‌نشینان اما می‌گویند که تنگ‌دست هستند و برای این که پیش نزدیکان شان کم نیایند، ناچار اند اندکی میوه‌ی عید بخرند.
خانواده‌ها در افغانستان، در سفره‌های عیدی، با چیدن گونه‌های میوه‌های تازه، خشک، کیک و کلوچه، از مهمانان شان پذیرایی می‌کنند. شماری از زنان پیش از فرارسیدن عید، گونه‌های کلوچه‌های خانگی می‌پزند و شماری دیگر نیز دوست دارند با گذاشتن دسته‌گلی وسط سفره‌ی عیدی، به زیبایی آن بیفزایند.
همه‌ساله باشندگان کابل با نزدیک‌شدن عید به شهر می‌روند و برای میزبانی از مهمان‌های شان در روزهای عید آمادگی می‌گیرند؛ اما شماری از باشندگان کابل، می‌گویند که به دلیل ناداری و بی‌کاری، نمی‌توانند مواد خوراکی مورد نیاز شان مانند میوه‌ی خشک و گونه‌های شیرینی را، سر سفره‌های عیدی شان بچینند.
مسئولان برنامهی توسعه‌ای سازمان ملل متحد در افغانستان، با پخش این گزارش می‌گویند که پس از به‌قدرت‌رسیدن امارت اسلامی در افغانستان، تا کنون این کشور گواه دست‌آوردهایی در بخش‌های اقتصاد کلان، تأمین امنیت و پیش‌گیری از تجارت قاچاقی بوده؛ اما وضعیت اقتصادی خانواده‌ها بهبود نیافته است و هم‌چنان در وضعیت نگران‌کننده‌ای قرار دارند.
مسئولان در برنامهی جهانی غذا، با نگرانی از گسترش ناداری در افغانستان، می‌گویند که در زمستان امسال نزدیک به ۱۶ میلیون شهروند این کشور نمی‌دانند که وعده‌ی غذایی بعدی شان را از کجا پیدا کنند. آن‌ها، می‌افزایند که برنامهی جهانی غذا، برای زمستان امسال کمک‌هایش را به هفت میلیون تن در سراسر افغانستان افزایش داده است.
مسئولان برنامهی توسعه‌ای ملل متحد، در بیانیه‌ای گفته اند که کمک‌های تمویل‌کنندگان برنامهی توسعه‌ای به شدت کاهش یافته و درآمد حدود ۸۵ درصد شهروندان افغانستان نیز به کم‌تر از یک دالر در روز رسیده است. آگاهان، تغییرهای آب‌وهوایی، خشک‌سالی و سیلاب‌های ویرانگر را، از عامل‌های عمده‌ی گسترش دامنه‌ی فقر در افغانستان می‌دانند.
شاه‌ولی، باشنده‌ی کابل و یکی از کارگران روزمزد است که در کنار یکی از جاده‌های شهر کابل نشسته و در انتظار این است که کسی بیاید و او را برای انجام کاری ببرد. او می‌گوید که روزهاست با دستان خالی به خانه‌اش برمی‌گردد. «این کمک‌ها می‌آید بین وکیلان توزیع می‌شود و این مردم معلوم است که این کمک را من نگرفته‌ام و به من نرسیده است.»
«وضعیت زندگی خوب نیست؛ کاروبار نیست. از ساعت هفت صبح تا اکنون ۲۰ افغانی کار کردم.» این حرف‌های وحیدالله، باشنده‌ی تایمنی شهر کابل است که همه‌روزه صبح زود به کوچه‌های شهر می‌زند تا بایسکلی برای ترمیم‌کردن پیدا کند و از این راه چند افغانی به دست بیاورد. او که نزدیک به ۴۰ساله می‌نماید و سرپرست یک خانواده‌ی شش‌نفره است، می‌گوید که از صبح زود تا چاشت امروز، ۲۰ افغانی درآمد داشته است؛ پولی که با آن حتا نمی‌تواند غذای چاشت خود را تهیه کند.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
