زنان و کارمندان متضرر از خشونت مؤسسۀ غیردولتی «زنان برای زنان افغان»، از توقف فعالیت این مؤسسه و قرارگرفتن‌شان در بی‌سرنوشتی، شکایت دارند. شماری از زنانی که در مرکزهای پشتی‌بان مؤسسۀ «زنان برای زنان افغان» نگه‌داری می‌شدند، امروز در یک گردهمایی اعتراضی در کابل می‌گویند که با حاکمیت امارت اسلامی، مسئولان اجرایی این مؤسسه کشور را ترک و زنان متضرر ار خشونت را به‌طور اجباری و غیرمسئولانه در خیابان‌ها رها کرده‌اند.
به گفتۀ آنان، زنان متضرر از خشونت مورد آزار و اذیت‌های جسمی و روحی قرار گرفته و شماری نیز به قتل رسیده‌اند. مژگان، یک تن از زنان معترض، در این باره می‌گوید: «ما را از آن‌جا اجباری بیرون کردند، همه می‌گفتند که ما جایی نداریم. مسئولان نهاد گفتند که ما کاری نمی‌توانیم، جان ما در خطر است. ما سر سرک ماندیم، کسانی که از فامیل ترس هم داشتند، مجبور شدند به فامیل‌شان تسلیم شوند. کار هم نیست و این‌که به ما می‌گویند که این‌ها در خانۀ امن و دفتر واو بودند، به نظر حقارت می‌بینند که چرا در جامعه هستند و در جامعه می‌گردند.»
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
ملالی، یک تن دیگر از معترضان، هم در این باره می‌گوید: «ما کسانی را سراغ داریم که حیات خود را از دست داده‌اند و حتی نان خوردن خود را ندارند. برعلاوه، مستفیدین حقوق کارمندانی را که ما داشتیم و برای‌شان وعده داده شده بود، پرداخت نشده است.» زرغونه، یک تن دیگر از اعتراض‌کننده‌گان، نیز در این باره می‌گوید: «با تحولات اخیر در کشور، مسئولان مرکزی این دفتر با اعضای خانواده‌های خویش کشور را ترک کردند و عازم خارج شدند. آن‌ها برای محافظت خود و خانواده‌های‌شان مسئولیت خویش را در قبال اطفال و زنان ادا نکردند و رفتند.»
زنان متضرر از خشونت ادعا دارند که مسئولان مؤسسۀ «زنان برای زنان افغان» ۱۱ میلیون دالر بودجۀ آنان را که از سوی آمریکا برای رسیده‌گی به زنان متضرر از خشونت و ادامۀ فعالیت این نهاد کمک شده بود، در اختیار زنان و کارمندان این نهاد قرار نمی‌دهند. از سوی دیگر، کارمندان مؤسسۀ «زنان برای زنان افغان» با انتقاد از عمل‌کرد رئیس اجرایی این مؤسسه می‌گویند که حقوق و امتیازات آنان حیف‌و‌میل شده و این سبب افزایش آسیب‌پذیری آنان در برابر انواع مشکلات، شده است.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
محمد، یکی از این کارمندان، چنین می‌گوید: «بررسی نشده است که ما کارمندان و ذی‌نفعان چه‌گونه مدیریت می‌شویم و مسائل به‌جا مانده و حقوق مایان پرداخت نشده، تماماً به فراموشی سپرده شده و راه‌های ارتباطی مسدود شده است. برخی از ما به علت نداشتن سرپناه در پارک‌ها زنده‌گی می‌کنیم و برای حصول نفقه مجبور به گدایی شده‌ایم.» این در حالی‌ست که هم‌زمان با روی‌کارآمدن امارت اسلامی در کشور، شمار بسیاری از نهادهای پشتی‌بان حقوق زنان بسته شده‌اند و با گذشت بیش از هشت ماه هنوز فعالیت آنان از سر گرفته نشده است. گزارش‌ها حاکی از آن است که نبود نهادهای پشتی‌بان زنان، سبب افزایش خشونت علیه زنان شده است.
