شماری از کارگران روزمزد در کابل، می‌گویند که از ناداری و بی‌کاری به ستوه آمده اند و سه-چهار روز در هفته را شام‌ها با دستان خالی به خانه برمی‌گردند. آنان با گلایه از دوام این وضعیت، می‌گویند که برای تأمین نیازهای خوراکی و پوشاکی خانواده‌های شان، مجبور شده اند که بدهی بگیرند.
شفیع‌الله، باشنده‌ی کابل که سرپرست خانواده‌ای چهارنفری است، می‌گوید که تنها دو روز در هفته می‌تواند کاری برایش سراغ کند؛ چیزی که با درآمد آن، نمی‌تواند نیازهای خوراکی خانواده‌اش را فراهم کند. به گفته‌ی او، برای تأمین خوراک مورد نیاز خانواده‌اش، ناچار است پیوسته از بستگانش بدهی بگیرد.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
شفیع‌الله می‌افزاید: «برای رفع نیازهای خوراکی خانواده‌ام ناچارم از نزدیکان خود قرض بگیرم. هنگامی که قرض‌های ما زیاد شود، آنان هم دیگر به ما قرض نمی‌دهند.»
اسماعیل، باشنده‌ی بغلان که برای کارگری به کابل آمده است تا لقمه‌نانی به خانواده‌اش در بیاورد، می‌گوید که بیشتر روزها ناچار است پول غذای چاشتش را از دوستان و بستگانش قرض بگیرد.
او می‌افزاید: «در این جا (کابل) هم چندین روز را بی‌کار هستم که مجبور می‌شوم برای گذراندن زندگی روزانه‌ام از دیگران قرض بگیرم.»
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
با این حال، مسئولان در وزارت اقتصاد، می‌گویند که برای کاهش ناداری و بی‌کاری در کشور، برنامه‌هایی را روی دست دارند. عبدالرحمان حبیب، سخن‌گوی این وزارت، می‌گوید: «ثبات‌بخشی برای رشد تولید ناخالص کشور، سرمایه‌گذاری روی پروژه‌هایی که سبب کاهش فقر می‌شود و هم‌چنان پشتیبانی از سکتور زراعت، صنعت و معادن برای ایجاد اشتغال‌زایی، از اولویت‌های ما است.»
گفتنی است که دفتر هم‌آهنگ‌کننده‌ی کمک‌های انسان‌دوستانه‌ی سازمان ملل متحد ( اوچا)، گفته که میزان بدهی‌های شهروندان افغانستان به دلیل ناداری و بی‌کاری نسبت به ۲۰۱۹، ۵۰ درصد افزایش یافته است. این نهاد، افزوده که در ۲۰۱۹، هر خانواده به طور متوسط نه هزار و ۷۷۰ افغانی بده‌کار بوده است؛ در حالی که در ۲۰۲۲ این رقم به ۶۰ هزار افغانی می‌رسید.
