ولسوالی زرمت، از ولسوالی‌های پرنفوس پکتیا است. شماری از بیمارداران در ولسوالی زرمت که برای درمان بیماران شان به شفاخانه‌ی ۳۰ بستر این ولسوالی مراجعه می‌کنند، از نبود امکانات و تجهیزات بهداشتی در این شفاخانه شاکی اند و می‌گویند که به دلیل نبود امکانات و تجهیزات بهداشتی، با مشکلات روبه‌رو اند.
موساخان، باشنده‌ی روستای «کلال‌گو» که کودک خردسالش به بیماری توبرکلوز مبتلا است، به سلاموطندار میگوید که برای تشخیص بیماری پسرش به شفاخانه‌ی ۳۰ بستر ولسوالی زرمت آمده است؛ اما برای این که تجهیزات لازم این جا وجود ندارد، او و شمار بسیاری از بیماران برای تشخیص به شهر گردیز، مرکز پکتیا مراجعه می‌کنند.
به گفته‌ی موساخان، مردم به دلیل مشکلات اقتصادی نمی‌توانند بیماران شان را برای درمان به شهر گردیز ببرند. «به این شفاخانه من پسرم را آورده بودم؛ اما تشخیص نشد و به همین دلیل به شهر گردیز بردم. پس از انجام معاینات تشخیص شد که پسرم به بیماری سل/توبرکلوز مبتلا است. من یک آدم غریب هستم و توان رفتن به شهر گردیز را ندارم و باید این دستگاه‌ها در این شفاخانه موجود باشد.»
سلاموطندار را در تلگرام دنبال کنید
محمدجان نیز از نبود بانک خون در شفاخانه‌ی ۳۰ بستر ولسوالی زرمت شکایت دارد. او میگوید که پسر هفت‌ساله‌اش به بیماری تالاسمی مبتلا است و هر ماه باید به او خون تزریق شود؛ اما نبود بانک خون و تجهیزات دیگر در این شفاخانه، او را با مشکل روبه‌رو کرده است. او میافزاید تنها او نیست که با این مشکل روبه‌رو است؛ بل بیماران زیادی مانند او هستند که به خون نیاز دارند؛ اما در زمان نیاز این خون را نمی‌توانند به دست بیاورند.
محمدجان میگوید: «کودکم به بیماری تالاسمی مبتلا است و هر ماه به خون نیاز دارد که برایش تزریق شود. زمانی که به این شفاخانه مراجعه می‌کنند، بانک خون وجود ندارد و با مشکلات، خون مورد نیاز را اعلان می‌کنند که به بیمار شان خون نیاز است و پیدا نمی‌شود و این خیلی مشکل است که به بیمار خون پیدا شود.»
میرزاخان، کارمند در شفاخانه‌ی ۳۰ بستر ولسوالی زرمت، نیز می‌پذیرد که این شفاخانه با کم‌بود دار روبه‌رو است. او میگوید که دارو تنها به اندازه‌ی نفوس این ولسوالی به این شفاخانه داده می‌شود؛ اما باشندگان ولسوالی‌های روحانی بابا و متاخان نیز به این شفاخانه برای درمان مراجعه می‌کنند.
او میافزاید: «نفوس در ولسوالی زرمت زیاد است. بیماران ولسوالی‌های هم‌جوار روحانی بابا و متاخان به این شفاخانه مراجعه می‌کنند. به همین دلیل، بیماران با کم‌بود دارو روبه‌رو می‌شوند. این شفاخانه‌ی دی‌اچ و سایر کلینیک‌ها در این ولسوالی برای تشخیص توبرکلوز وسایل مورد نیاز ندارند.»
عبدالمبین، رییس شفاخانه‌ی ۳۰ بستر ولسوالی زرمت، نیز میگوید که به دلیل نبود دستگاه تشخیص بیماری توبرکلوز در شفاخانه‌ی نام‌برده، این شفاخانه و بیماران با مشکلات بسیاری روبه‌رو اند. او میگوید که در هر ماه توسط مایکروسکوپ ۱۰ یا ۱۲ بیمار را تشخیص می‌کنند که به بیماری توبرکلوز مبتلا هستند.
سلاموطندار را در اکس دنبال کنید
او میافزاید: «دستگاه تشخیص سل/توبرکلوز یکی از نیازهای اساسی ماست. تشخیص سل نیز بخش مهمی از خدمات ماست. در جامعه‌ی ما آمار بیماران سل بسیار بالا است. بنابراین، اگر دستگاه تشخیص سل این جا موجود باشد، بخش بزرگی از مشکلات بیماران را حل خواهیم کرد و بیمارانی که برای درمان به این جا مراجعه می‌کنند را به گردیز نمی‌فرستیم.»
هم‌زمان، رحمت‌الله، مسئول بخش توبرکلوز در ریاست صحت عامه‌ی پکتیا، میگوید که در سال گذشته ۲۱۶۸ بیمار با نشانه‌های بیماری توبرکلوز به شش مرکز درمانی ولسوالی زرمت مراجعه کرده اند که از این میان تنها تشخیص ۱۶۹ تن مثبت بوده است.
با این همه، مسئولان در ریاست صحت عامه‌ی پکتیا، می‌گویند که برای تشخیص و درمان بیماری توبرکلوز در شفاخانه‌ی ولسوالی زرمت توجه خواهند کرد و دستگاه تشخیص این بیماری را نیز به آن جا خواهند فرستاد.
