شماری از باشندگان فاریاب، میگویند که از بی‌کاری به ستوه آمده اند و با مشکلات فراوان روزگار شان را می‌گذرانند. آنان که بیشتر شان کارگران روزمزد اند، می‌افزایند که صبح‌ها به چهارراهی‌های شهر می‌روند تا شاید کسی آن‌ها را برای کار ببرد و بتوانند لقمه‌نانی برای فرزندان شان تهیه کنند؛ اما بیشتر روزها با دست خالی به خانه برمی‌گردند.
نجیب‌الله ۳۷ساله، باشنده‌ی شهر میمنه، مرکز فاریاب که سرپرست خانواده‌ی هشت‌نفره است، می‌گوید که چیزی در بساط ندارد تا کاروباری برای خودش دست‌وپا کند، از این رو مجبور است که با کارگری روزمزد، نیازهای زندگی خانواده‌اش را تهیه کند. او، می‌افزاید: «مجبوریم هر کاری که باشد انجام بدهیم تا یک لقمه نان به خانه بیاوریم. مزد روزانه‌ی یک کارگر ۳۰۰ افغانی است، کسبه‌کار از ۷۰۰ تا ۸۰۰ افغانی مزد دارد. اگر روزی کار باشد، روز دیگر کار نیست. همیشه بخورونمیر زندگی می‌کنیم.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
سلطان‌احمد، جوانی در فاریاب که او نیز با کارگری هزینه‌های زندگی خود و خانواده‌اش را فراهم می‌کند، با نگرانی می‌گوید که بسیاری از جوانان در این ولایت، به دلیل بی‌کاری ترک تحصیل کرده و به کشورهای همسایه مهاجر شده اند. او می‌افزاید: «سرپرست خانواده خودم هستم، پدرم پیر است و کار نمی‌تواند. هشت نفر نان خور هستیم، اما یک روزکار می‌کنم و یک روز کار نیست. از ۲۵۰ تا ۳۰۰ افغانی مزد کارگری است. درس و تعلیم خود را هم رها کردم.»
باشندگان فاریاب، از حکومت سرپرست می‌خواهند که با فعال‌کردن کارخانه‌ها و راه‌اندازی پروژه‌های زیربنایی و هم‌چنان تشویق بازرگانان ملی به سرمایه‌گذاری در کشور، زمینه‌ی کار را برای شان فراهم کند.
در همین حال، مسئولان ریاست کار و امور اجتماعی فاریاب، میگویند که باشندگان این ولایت به ویژه کارگران روزمزد، از سال‌ها به این سو با مشکل بی‌کاری روبه‌رو اند و بیشتر شان برای کار به کشورهای دیگر مهاجرت کرده اند.
سلام‌وطندار را در شبکه‌ی «ایکس» دنبال کنید
ریحان‌الدین متوکل، رییس کار و امور اجتماعی فاریاب، می‌گوید که تلاش‌ها برای فراهم‌کردن زمینه‌ی کار به باشندگان این ولایت، جریان دارد. او، تأکید می‌کند که وزارت کار و امور اجتماعی در هم‌آهنگی با وزارت اقتصاد، راه‌کارهای تازه‌ای را در زمینه‌ی کارآفرینی به شهروندان در داخل، روی دست دارند. او می‌گوید: «این مشکل را ما با مسئولان اداره‌های مربوط در جریان می‌گذاریم تا برای کسانی که با مشکلات اقتصادی مواجه باشند، زمینه‌ی کار فراهم کنند. ان‌شاءالله با آغاز استخراج معادن از طرف حکومت، بعضی مشکلات اقتصادی مردم حل می‌شود.»
این در حالی است که با تحولات سیاسی در کشور و کاهش کمک‌های جامعه‌ی جهانی به افغانستان، دامنه‌ی بی‌کاری و فقر گسترده‌تر شده است. سازمان ملل متحد نیز در تازه‌ترین گزاش‌های خود از گسترش فقر و گرسنگی در افغانستان ابراز نگرانی کرده است.
