Tag: کودکان کار

ساعت از ۱۲:۰۰ گذشته است و گرمای آفتاب آدمی را اذیت می‌کند. در جاده‌ی شفاخانه‌ی ملکی شهر پلخمری، مرکز بغلان، کودکان سرگرم کار اند و ناگهان، کودکی که ۱۱-۱۲ ساله می‌نماید، صدا می‌زند که «آیسکریم پیمان بگیرید، پیمان!». او خودش را رضوان معرفی می‌کند و می‌گوید که برای تأمین نیازهای خانواده‌ی هفت‌نفره‌اش، ناچار شده است به جاده بیاید و آیسکریم بفروشد. رضوان، می‌گوید: «روز ۱۰۰ تا ۱۵۰ افغانی کار می‌کنم، درس نمی‌خوانم؛ چون در غم خانه هستم.»

شماری از کودکان در غور که به دلیل ناداری ناچار شده اند به جای فراگرفتن آموزش، به انجام کارهای شاق رو بیاورند، خواهان فراهم‌شدن زمینه‌ی آموزش از سوی حکومت سرپرست و نهادهای امدادرسان اند.

ساعت از دوی پس از چاشت گذشته، هوا ابری و سرد است، در جاده‌ای در شهرنو کابل، چشمم به کودکی می‌افتد که بوری‌ای از بتری‌های پلاستیکی را روی پشتش انداخته و برای یافتن بتری‌های بیش‌تر، خریطه‌های درون زباله‌دانی را زیرورو می‌کند. او، خودش را وارث معرفی می‌کند و می‌گوید که پدرش معتاد است؛ چیزی که ناچارش کرده، با دو برادر کوچک‌تر از خودش، بار تأمین نیازهای خانواده‌ی ۱۰ نفره‌اش را به دوش بکشد.

مسئولان وزارت کار و امور اجتماعی با نگرانی از افزایش روزافزون شمار کودکان کار می‌گویند که ناامنی، فقر، گسترش ویروس کرونا و اعتیاد والدین به مواد مخدر سبب افزایش آمار کودکان کار در افغانستان  شده است.