شماری از کودکان در غور که به دلیل ناداری ناچار شده اند به جای فراگرفتن آموزش، به انجام کارهای شاق رو بیاورند، خواهان فراهم‌شدن زمینه‌ی آموزش از سوی حکومت سرپرست و نهادهای امدادرسان اند.
سیف‌الله، کودکی که روی جاده‌های شهر فیروزکوه، مرکز غور، سرگرم جمع‌آوری آهن و کارتن است، می‌گوید که ناچار شده برای پیداکردن لقمه نانی، به جای درس‌خواندن، هر روز این کارها را انجام دهد. او می‌افزاید: «تا شام که می‌آیم، یک ۱۰ افغانی می‌شود. شام نان می‌گیرم و به خانه می‌برم. من مکتب نمی‌خوانم، می‌خواهم به مکتب بروم و درس یاد بگیریم که آشغال‌چین نشوم. درس بخوانم تا یک کسب‌وکاری یاد بگیرم.»
فیروز، کودک دیگری که او نیز در همین شهر زباله جمع‌آوری می‌کند، می‌گوید: «روزانه به بازار می‌روم و نان خشک و آشغالی جمع می‌کنم. مکتب هم نمی‌روم. علاقه دارم که درس بخوانم. باید از طرف دولت به ما کمک شود.»
سلام‌وطندار را در تویتر دنبال کنید
به باور آگاهان آموزش‌وپرورش، کودکان باید سرگرم آموزش باشند و برای رشد ذهنی و جسمی آن‌ها زمینه‌سازی شود.
غلام‌نبی ساقی، آگاه آموزش‌وپرورش، می‌گوید: «کودک باید درس بخواند، بازی و تفریح کند. لازم است که مسئولان برنامه‌هایی را که این‌ها از گرسنگی تلف نشوند، روی دست بگیرند و برای سرپناه، زندگی و شمولیت این‌ها به درس، برنامه داشته باشند. مؤسسه‌ها، نهادهای تعلیمی و مکتب‌های خصوصی حمایت کنند.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
مسئولان محلی غور، می‌گویند که آن‌ها، در هم‌آهنگی با دیگر نهادهای دولتی و غیردولتی، توانسته اند که از آغاز سال روان، ده‌ها کودک کار را شناسایی و آن‌ها را نظر به توانایی‌های شان به کارهای فن و حرفه در مؤسسه‌ها، پرورش‌گاه ریاست کار و امور اجتماعی و مرکز آموزشی هلال‌احمر افغانی ثبت نام کنند.
نصرالله انصار، رییس کار و امور اجتماعی غور، می‌گوید: «در ۱۴۰۲ کمیته‌ای تشکیل یافت و تعدادی از اطفال بی‌پرست و آن‌هایی که روی بازار و سرک کارهای شاق انجام می‌دهند، ارزیابی شده اند. یک تعداد آن‌ها زیر کار اند و به جمعیت هلال‌احمر افغانی و به خاطر نیاز شان به مواد اولیه، به پرورش‌گاه ریاست کار و امور اجتماعی جذب شده اند که ان‌شاءالله به زودترین وقت هیچ طفلی را روی سرک و بازار نمی‌بینیم.»
در نزدیک به دو سال پسین، با بلندرفتن گراف ناداری در کشور، شمار کودکان کار در ولایت‌های مختلف افزایش یافته است.
