غازی، کودکی در شهر کابل که سرپرست خانواده‌ی پنج‌نفره‌ی خود است. او با گلایه از ناداری، می‌گوید که به دلیل فراهم‌کردن مخارج خانواده‌اش، ناچار شده است که به جای مکتب‌رفتن، به کارکردن رو بیاورد.
غازی، می‌افزاید: «کار که نکنم، فامیلم گشنه می‌ماند، کرایه‌ی خانه می‌ماند. کار که نکنم، به شمول خودم همه اعضای خانواده‌ام، برادرهای خردم، پدر، مادر و خواهرانم، گشنه می‌مانند.»
منصور، دیگر کودک در شهر کابل که دست‌فروشی می‌کند، نیز می‌گوید که به دلیل فراهم‌کردن مخارج خانواده‌اش، ناچار شده است مکتب را رها کند. او، از حکومت سرپرست امارت اسلامی، می‌خواهد که زمینهی آموزش را به او فراهم کند.
سلام‌وطندار را در شبکه‌ی «ایکس» دنبال کنید
منصور می‌افزاید: «خواست من از حکومت امارت اسلامی این است که مکتب بخوانم و در مکتب ما را شامل کند. همین خواست من است.»
با این حال، مسئولان در وزارت کار و امور اجتماعی، با تأکید بر ممنوعیت کار کودکان، می‌گویند که کارکردن کودکان در کشور منع شده است و تلاش‌ها جریان دارد تا کودکان به خدمات اولیه‌ی زندگی دست‌رسی پیدا کنند.
سمیع‌الله ابراهیمی، سخن‌گوی وزارت کار و امور اجتماعی، می‌گوید که این وزارت ۵۰ هزار کودک را در نُه ماه گذشته پشتیبانی کرده است.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
او می‌افزاید: «ما ۱۰ هزار کودک را در ۲۴۰ پرورش‌گاه نگه‌داری می‌کنیم و ۵۰ هزار کودک را در نُه ماه گذشته پشتیبانی کرده‌ایم و نیز به برخی از کودکان زمینهی آموزش‌های حرفه‌ای را فراهم می‌کنیم.»
از سویی هم، فروزان داوودزی، فعال حقوق کودک، می‌گوید: «آن اندازه کمک که برای کودکان باید شود، نشده است. وضعیت کودکان در افغانستان دشوار است و علت آن محدودیت‌ها بر نهادهای بین‌المللی، کم‌بود کارمندان زن و نارسایی آن‌ها به ساحات آسیب‌پذیر است.»
گفتنی است که به تازگی سازمان ملل متحد، گفته که به‌رغم کاهش درگیری‌ها در افغانستان، کودکان در این کشور هم‌چنان در وضعیت به‌شدت آسیب‌پذیری به سر می‌برند.
