Tag: خدمات درمانی

بخش افغانستان سازمان جهانی بهداشت، اعلام کرده که با پشتیبانی مالی اتحادیه‌ی اروپا، به ۱۰ هزار تن در بخش‌های دوردست پکتیا خدمات پزشکی ارائه می‌کند.

بسم‌الله، یکی از باشندگان ولسوالی «خروار» لوگر، می‌گوید که در این ولسوالی مرکز درمانی معیاری وجود ندارد و آنان نمی‌توانند بیماران شان را سروقت به شهر پل‌علم، مرکز لوگر، برای درمان انتقال بدهد.

شماری از بیماران در پروان و پنجشیر، با شکایت از کم‌بود امکانات درمانی در بخش درمان بیماری‌های دندان، می‌گویند که دست‌رسی‌نداشتن به امکانات درمانی در شفاخانه‌های ولایتی این دو ولایت سبب شده است که بیماران برای درمان بیماری‌های دندان شان به شفاخانه‌های خصوصی مراجعه کنند.

شماری از باشندگان دایکندی با شکایت از نبود امکانات درمانی و کادر متخصص در بخش‌های چشم، گوش و گلو در مرکزهای درمانی این ولایت می‌گویند که این مشکل بیماران را ناچار کرده که برای درمان بیماری‌های شان به ولایت‌های دیگر بروند.

باشندگان برخی از بخش‌های دوردست افغانستان، با شکایت از نبود درمان‌گاه‌های مجهز، پزشکان متخصص و مسلکی در محل زندگی شان، می‌گویند که برای انتقال بیماران شان به مرکزهای درمانی، ناچار اند مسافت‌های درازی را طی کنند و هزینه‌ی زیادی بپردازند.

دیدبان حقوق بشر، روز گذشته (دوشنبه، ۲۳ دلو) در گزارشی گفته که کاهش شدید کمک‌های بیرونی به نظام بهداشت افغانستان، حق سلامت میلیون‌ها شهروند این کشور را با خطر روبه‌رو کرده است.

صندوق پشتیبانی از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، اعلام کرده است که نُه میلیون و ۵۰۰ هزار تن در افغانستان در مکان‌هایی زندگی می‌کنند که به خدمات درمانی دست‌رسی ندارند.

شماری از باشند‌گان روستاهای دوردست پنجشیر، می‌گویند که بیش‌تر کودکان در این ولایت به سوءتغذیه مبتلا شده اند و آن‌ها از دست‌رسی به خدمات درمانی محروم اند.

شماری از باشندگان پروان، می‌گویند که شمار بیماران مبتلا به لشمانیا (سال‌دانه) در این ولایت افزایش یافته و آن‌ها، به خدمات درمانی دست‌رسی ندارند. خردآقا، باشنده‌‌ی ولسوالی جبل‌السراج پروان که پسر هفت‌ساله‌اش را برای درمان به بخش درمان سال‌دانه‌ی شفاخانه‌ی ملکی پروان آورده است، می‌گوید که بیش‌تر باشندگان این ولایت، به این بیماری مبتلا اند. او، می‌افزاید: «یک بچه‌گکم سال‌دانه دارد، در کلینیک جبل‌السراج دوایش پیدا نشد و به پروان آمدیم، دو-سه ماه شده که سال‌دانه در دستش برآمده؛ اما دوا وجود ندارد. خواست ما این است که در کلینیک‌ها دوا بدهند و این مریضی تداوی شود.»

شماری از مراجعه‌کنندگان و بیمار‌داران در فاریاب، می‌گویند که از سال‌ها به این سو، به دلیل نبود داروی مورد نیاز، کم‌بود تجهیزات پزشکی و پزشکان مسلکی و درست عرضه‌نشدن خدمات درمانی در شفاخانه‌ی ولایتی و شماری از مرکزهای صحی در این ولایت، با مشکل روبه‌رو اند.