کاهش تیم‌های سیار صحی در لغمان؛ دست‌رسی مردم به خدمات درمانی محدود شده است

باشندگان مناطق دوردست لغمان، می‌گویند که کاهش تیم‌های سیار صحی در این ولایت آن‌ها را با مشکل روبه‌رو کرده است.

آنان، می‌افزایند که افزایش تیم‌های سیار صحی سبب می‌شود که از یک سو مردم هنگام نیاز به خدمات بهداشتی دست‌رسی داشته باشند و در سوی دیگر، برای مردمی که از وضعیت بد اقتصادی رنج می‌برند، هزینه‌ی کم‌تری بردارد.

عبدالله، باشنده‌ی ولسوالی دولت‌شاه لغمان، می‌گوید که نبود تیم‌های سیار صحی و کلینیک در این ولسوالی دست‌رسی مردم به خدمات بهداشتی را با مشکل روبه‌رو کرده است.

سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید

او، می‌افزاید که باشندگان این ولسوالی برای رسیدن به کلینیک، باید سه ساعت راه‌ کنند؛ اما در آن کلینیک هم به خدماتی که نیاز دارند، دست‌رسی پیدا نمی‌توانند. «در گذشته این جا تیم‌های سیار می‌آمدند؛ اما حالا نیست. ۳۰۰ خانواده در این جا زندگی می‌کنند؛ ولی یک کلینیک هم نیست. خواست ما این است که تا زمانی ایجاد‌شدن کلینیک‌های دایمی، تیم‌های سیار صحی کار کنند.»

عبدالوهاب، باشنده‌ی ولسوالی الینگار لغمان نیز، می‌گوید از آن جا که مردم به دلیل ناداری نمی‌توانند بیماران شان را به شفاخانه‌ی مرکزی ولسوالی برسانند، فعالیت تیم‌های سیار برای عرضه‌ی خدمات صحی بسیار مهم است.

به گفته‌ی عبدالوهاب، بسیاری وقت‌ها زنان باردار در مسیر رسیدن به مرکز درمانی زایمان می‌کنند که در نتیجه یا خود یا کودک شان می‌میرد.

او می‌افزاید: «از حکومت می‌خواهیم که هرچه زودتر این مشکل ما را حل کنند؛ اگر به این مشکل رسیدگی نشود، باشندگان این ولایت با مشکل جدی روبه‌رو خواهند شد.»

باشندگان لغمان، می‌گویند که اگر کلینیک‌های تازه در این ولایت ایجاد نمی‌شود، تیم‌های سیار صحی افزایش پیدا کند تا مردم بتوانند به خدمات اولیه‌ی درمانی دست‌رسی داشته باشند.

سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید

محمدآصف صافی، معاون ریاست صحت عامه‌ی لغمان، می‌‌پذیرد که تیم‌های سیار صحی در مقایسه با گذشته کاهش یافته، اما هنوز هم در برخی مناطق به خوبی خدمات ارائه می‌کنند.

او می‌افزاید: «در گذشته تیم‌های سیار صحی زیاد داشتیم؛ اما حالا که کلینیک‌ها ایجاد شده این تیم‌ها کم شده است؛ افزون بر این برخی از تمویل‌کنندگان هم کمک‌های شان را کم کرده اند، به همین خاطر تیم‌های سیار کم شده است. ما تلاش داریم که کلینیک‌های ثابت را ایجاد کنیم.»

محدودبودن دست‌رسی به خدمات صحی یا دست‌رسی‌نداشتن به خدمات درمانی در محل زندگی، یکی از مشکلات جدی بیش‌تر روستانشینان دوردست افغانستان است که وزارت صحت عامه همواره وعده‌ی رسیدگی به آن را داده است.