بسته‌شدن درِ مکان‌های آموزشی و اکادمیک به روی زنان در نزدیک به دو سال گذشته، باعث شده که آن‌ها به گشودن درهای دیگری برای ادامه‌دادن بکوشند؛ درهایی که با رفتن به آن سوی آن، در کنار فرار از تنهایی، به خود شان و دیگر زنان، منبع درآمدی نیز بسازند. وجمه سخی و ماری محمدی، از این زنان است؛ زنانی که با اندک‌ترین امکان‌های دست‌داشته‌ی شان، کارگاهی را زیر نام «کارگاه خیاطی بانوان هنرجو» در شهر کابل راه انداخته اند و در آن، زمینه‌ی کار را به دختران و زنان بازمانده از تحصیل یا زنانی که برای پیش‌برد زندگی به مشکل خورده، فراهم کرده اند.
به گفته‌ی وجمه و ماریا، در این کارگاه، قرار است نزدیک به ۲۰ دختر و زن بازمانده از آموزش و تحصیل یا زنان نیازمند دیگری، خیاطی بیاموزند. آن‌ها، تا حالا تنها توانسته اند، شش پایه چرخ خیاطی تهیه کنند؛ چهار پایه چرخ ساده، یک پایه چرخ زیکزاک و یک پایه اورلاگ.
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
وجمه سخی که مدیر عمومی کارگاه خیاطی بانوان هنرجو نیز است، می‌گوید که در صورت همکاری حکومت یا نهاد دیگری، می‌خواهد فعالیت این کارگاه را گسترش دهد تا به زنان و دختران بیش‌تری فرصت‌های شغلی ایجاد شود. «هدف ما این است که زمینه‌ی خیاطی را برای شان فراهم بسازیم؛ تا بتوانند کار کنند، لایق باشند، به خصوص اونایی که کسی را ندارند د خانه، نفقه‌دهنده ندارند و با آموزش خیاطی، می‌توانند نفقه به دست بیاورند.»
ماری محمدی، می‌گوید که زنان با کار در این کارگاه، از یک سو، از فشارهای روانی ناشی از خانه‌نشینی رهایی می‌یابند و از سویی هم، دست‌مایه‌ی آن‌ها، رشد تولیدات داخلی را به هم‌راه خواهد دشت. او با یادآوری از روزهایی که بی‌کاری در پشت دیوارهای خانه اذیتش می‌کرده، می‌گوید: «مه وقتی خانه بودم، رنج می‌بردم؛ می‌گفتم خانه‌نشینی ما ره به جایی نمی‌رسانه. زنان افغان بااستعداد استند؛ اما زمینه‌ی کار برای شان فراهم نیست.»
زنانی که قرار است پشت چرخ‌های کارگاه خیاطی بانوان هنرجو قرار بگیرند، می‌گویند که با کار در این کارگاه، می‌توانند از ناخوشی بودن در چهاردیواری خانه و نتوانستن، بیرون بزنند.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
یاسمین که پس از بازداشتن دانش‌جویان دختر از ادامه‌ی تحصیل، به خزیدن در خانه محکوم شده بود و در برنامه‌ی گشایش این کارگاه آمده است، می‌گوید: «بعد از بسته‌شدن دانش‌گاه‌ها، ما نتانستیم به درس‌های خود ادامه بتیم؛ ایجه آمدم که مصروف کار شوم و مبنع درآمدی داشته باشم.»
پس از زدودن زنان از محیط‌های کاری و آموزشی-تحصیلی در نزدیک به دو سال گذشته، شماری از زنان و دختران در ولایت‌های مختلف، کوشیده اند با ایجاد کار‌گاه‌های خیاطی، صنایع دستی و رستورانت، برای رفتن به پیش ادامه بدهند.
