بستهشدن درِ مکانهای آموزشی و اکادمیک به روی زنان در نزدیک به دو سال گذشته، باعث شده که آنها به گشودن درهای دیگری برای ادامهدادن بکوشند؛ درهایی که با رفتن به آن سوی آن، در کنار فرار از تنهایی، به خود شان و دیگر زنان، منبع درآمدی نیز بسازند. وجمه سخی و ماری محمدی، از این زنان است؛ زنانی که با اندکترین امکانهای دستداشتهی شان، کارگاهی را زیر نام «کارگاه خیاطی بانوان هنرجو» در شهر کابل راه انداخته اند و در آن، زمینهی کار را به دختران و زنان بازمانده از تحصیل یا زنانی که برای پیشبرد زندگی به مشکل خورده، فراهم کرده اند.