شماری از باشندگان کابل، با گلایه از دست‌رسی‌نداشتن به کمک‌های انسانه‌دوستانه، خواستار فراهم‌شدن کار به جای این کمک‌ها اند. نثاراحمد، باشنده‌ی کابل، به سلام‌وطندار می‌گوید که از دو سال به این سو، از بی‌کاری رنج می‌برد و به کمک‌های انسانه‌دوستانه نیز دست‌رسی ندارد.
او می‌افزاید: «من سرپرست خانواده‌ی هفت‌نفری هستم و از دو سال به این سو بی‌کارم و هیچ کمکی هم دریافت نکرده‌ام. من از نهادهای امدادرسان می‌خواهم که در بدل این کمک‌ها باید زمینه‌ی کار به ما فراهم شود.»
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
نعمت‌الله، دیگر باشنده‌ی کابل، با گلایه از ناعادلانه‌بودن در توزیع کمک‌های انسان‌دوستانه، نیز می‌گوید که به جای این کمک‌ها، باید زمینه‌ی کار به شهروندان فراهم شود.
او می‌افزاید: «کمک‌های انسان‌دوستانه که می‌آید، در نخست به کارمندان نهادهای خارجی و قوم و خویش شان توزیع می‌شود و خیلی کم به نیازمندان می‌رسد. به جای این کمک‌ها بهتر است که زمینه‌ی کار فراهم شود.»
همین گونه، همایون انوری، یک تن دیگر از باشندگان کابل، می‌گوید: «به جای کمک‌های نقدی بهتر است که زمینه‌ی کار فراهم شود و این سبب می‌شود که جوانان مصروف باشند و از مهاجرت‌های غیرقانونی جلوگیری شود.»
با این حال، مسئولان وزارت اقتصاد، می‌گویند که از سازمان ملل متحد خواسته اند به جای تطبیق پروژه‌های امدادرسانی، پروژه‌های کارآفرینی را در افغانستان به راه بیندازد.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
عبدالرحمان حبیب، سخن‌گوی وزارت اقتصاد، می‌گوید: «پروژه‌هایی که از طریق سازمان ملل متحد زیر نام کمک‌های بشری تطبیق می‌شود، تأثیر مستقیم بر کاهش فقر ندارد. ما تلاش می‌کنیم که این پروژه‌ها طوری تطبیق شوند که زمینه‌ی کار به شهروندان فراهم شود.»
این در حالی است که در یک‌ونیم سال گذشته، افزایش بی‌کاری سبب شده است که دامنه‌ی ناداری نیز در افغانستان گسترش یابد. هرچند حکومت امارت اسلامی آمار دقیقی از بی‌کاران ارائه نکرده؛ اما بر اساس آمار اداره‌ی بازرس ویژه‌ی امریکا برای بازسازی افغانستان (سیگار)، احتمالاً ۹۰۰ هزار تن در سال گذشته‌ی میلادی، شغل خود را از دست داده اند.
