همه‌‌ساله ناداری و بی‌کاری جوانان بی‌شماری را مجبور به ترک کشور می‌کند و آنان به امید دست‌یابی به آیندۀ درخشان، به دیگر کشورها می‌روند. از این میان، شماری با پیمودن مراحل قانونی بهدنبال رؤیای خود می‌روند، اما شماری دیگر به‌دلیل ناتوانی مالی، راه پُرخطر مهاجرت بی‌اسناد قانونی/نامنظم را برای رسیدن به کشورهای دوم در پیش می‌گیرند.
بارز (نام مستعار)، یکی از همین جوانان است که ۱۸ سال سن دارد. بارز پیش از این در یکی از آکادمی‌های کریکت سرگرم آموزش بود، اما چالشهای زنده‌گی سبب شد راه مهاجرت را در پیش گیرد و خود را به ترکیه برساند تا آروزهایش را در آن‌جا دنبال کند.
آرزوهای بازر این است که ورزش دل‌خواهش (کریکت) را در افغانستان بیاموزد تا روزی توپ کریکت افغانستان را بر فراز آسمان‌های حریف بچرخاند، اما ناداری این فرصت را از او گرفت و نگذاشت این رؤیا به حقیقت مبدل شود.
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
بارز میگوید: «خیلی زیاد علاقه داشتم که باید به افغانستان خدمت کنم و کریکت بازی کنم. اقتصاد ضعیف بود، نتوانستم آن‌جا باشم. بهخاطری که به کریکت زیاد شوق داشتم، آکادمی می‌رفتم، آکادمی پول می‌گرفت و تمرین می‌کردیم. دو سال در آکادمی بازی کردیم، هیچ ما را به مسابقات رسمی شانس نداد، به مسابقات غیررسمی زیاد بازی کردیم.»
داستان مهاجرت بارز در همین‌جا به پایان نمی‌رسد. او روایت‌های دردناکی از مسیر راه مهاجرت بی‌اسناد قانونی دارد؛ از کمین طالبان گرفته، تا شلیک گلوله از سوی مرزبانان و کشیدن روزهای گرسنه‌گی. بارز میگوید: «به نیمروز رسیده بودیم، طالبان سرک را بند انداخته بودند، هر باری که ما می‌رفتیم، با کمین برمی‌خوردیم. پولیس سر راه ما می‌آمد، دو سه روز در کوه گرسنه و تشنه هم باران می‌آید سرت هم برف.»
- از افسرده‌گی تا اعتیاد؛ سرانجام مهاجرت
- مهاجرت نامنظم؛ بازگشت بیش از ۵۰۰ هزار شهروند افغانستان در یک سال گذشته از ایران به کشور
- مهاجرت؛ حکایت جوانی که پس از بازگشت به کشور در زنده‌گی‌اش تغییرات مثبت آمد
- مهاجرت نامنظم؛ حکایت جوانی که به اختلال روانی گرفتار شده است
شاید رؤیای هر مهاجر پیش از مهاجرت، فراهم‌شدن زنده‌گی بهتر باشد؛ اما دوربودن از خانواده و دوستان درد دیگری‌ست که آنان را سخت رنج می‌دهد. خانوادۀ بارز نیز از رفتن او به گونۀ نامنظم رضایت نداشتند و تحمل دوری او برای‌شان دشوار بود.
بهیر، برادر بارز میگوید: «پس از این‌که در تیم کریکت زیر سن ۱۹ سال گزینش شده بود، برایش شانس داده نشده بود. وقتی آمد، از هر چیز ناامید شده بود. من تا امروز هم که همان طرف است رضایت نداشتم؛ یعنی وقتی یک برادر از کنارت برود سخت است.»
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
سیدعبدالباسط انصاری، مشاور بخش رسانه‌های وزارت مهاجران و بازگشت‌‌کننده‌گان میگوید، هم‌اکنون حدود ۲۰۰ هزار مهاجر افغانستان در ترکیه به‌سر می‌برند و آنانی که بی‌اسناد قانونی به آن‌جا رفته‌اند، با چالشهای جدی روبه‌رو می‌شوند.
سال‌های جنگ، ناامنی و بی‌کاری فرصت پیش‌رفت را از برخی شهروندان گرفته است. هم‌اکنون مهاجران بسیاری در آرزوی بهبودی وضعیت افغانستان‌اند؛ آرزویی که بارز نیز برای تحقق آن لحظه‌شماری می‌کند.
سلام‌وطندار را در اینستاگرام دنبال کنید
بارز می‌افزاید: «اگر وضعیت افغانستان جور شود، پس می‌آیم در هر کشوری که باشم. کریکت را ادامه می‌دهم و می‌خواهم در تیم ملی بازی کنم. یگانه آرزوی من همین است که وضعیت افغانستان خوب شود، من دوباره در تیم کریکت بیایم.»
سرانجام عضویت در تیم ملی کریکت افغانستان، برای بارز به رؤیایی می‌ماند که ظاهراً تحقق آن غیرممکن به نظر می‌رسد؛ زیرا او در ترکیه مجال بازی کریکت را ندارد و در افغانستان نیز این فرصت از او گرفته شده است. بازر حالا به جایی چرخاندن توپ کریکت در میدان حریف، باید چرخ خیاطی را به سرعت بچرخاند تا زنده بماند.
