عبدالرحیم، دانش‌آموخته‌ی زبان انگلیسی در تخار که باشنده‌ی اصلی ولسوالی ینگی‌قلعه‌ی این ولایت است، می‌گوید با این که در یک‌ونیم سال گذشته برای یافتن کار خیلی سرگردانی کشیده، اما نتوانسته است شغلی برای خودش دست‌وپا کند.
او می‌افزاید که پیش از این در شهرداری ایبک، مرکز سمنگان کار می‌کرد؛ اما پس از تغییر نظام بی‌کار شده است. عبدالرحیم می‌گوید: «پیش از این در شهرداری ایبک وظیفه داشتم. پس از سقوط حکومت پیشین و با آمدن حکومت امارت اسلامی، تا کنون بی‌کار هستم و دنبال کار می‌گردم؛ ولی به ما کار نمی‌دهند.»
نجم‌الدین اویغون، جوان دیگری در تخار که از بی‌کاری رنج می‌برد، می‌گوید با این که چهار سال پیش دوره‌ی کارشناسی‌اش را به پایان رسانده؛ اما تا کنون نتوانسته است در جایی مصروف کار شود.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
او پس از این که از یافتن کار در افغانستان ناامید می‌شود، به بیرون از کشور مهاجرت می‌کند؛ اما با روی‌کارآمدن امارت اسلامی، با فکر این که دیگر زمان واسطه‌بازی‌ها گذشته و به راحتی می‌تواند در یکی از اداره‌های دولتی شامل کار شود، به کشور بازگشته است.
نجم‌الدین به سلام‌وطندار می‌گوید: «پس از این که دیدیم بدیل حکومت روی‌کار آمده، ما خواستیم به کشور خود برگردیم و خدماتی برای هم‌وطنان خود انجام بدهیم؛ اما به اداره‌های زیادی مراجعه کردیم، وعده دادند که با جوانان همکاری شود و زمینه‌ی کار به ما مساعد شود؛ ولی هنوز چنین زمینه به ما مساعد نشده است.»
در همین حال، گل‌رحمان، جوان دیگری در تخار که با بی‌کاری دست‌وگریبان است، می‌گوید: «بحث واسطه و وسیله هنوز پابرجاست. ما امیدواریم که جلوی بی‌کاری گرفته شود. بی‌کاری سبب شده است که مردم با فقر اقتصادی روبه‌رو شوند، خانواده‌ها با مشکلات مواجه شوند. ما آرزو داریم که حکومت امارت اسلامی در این خصوص توجه داشته باشد.»
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
با این حال، مسئولان محلی تخار، می‌گویند که حکومت امارت اسلامی به پشتیبانی از جوانان به ویژه جوانان دانش‌آموخته، متعهد است.
عین‌الدین مطمئن، سرپرست ریاست اطلاعات و فرهنگ تخار، به سلام‌وطندار می‌گوید: «۸۰ درصد جوانان تحصیل‌کرده هنوز در اداره‌های دولتی افغانستان کار می‌کنند. امارت اسلامی افغانستان، مصمم است در آینده از جوانانی که تحصیل کرده اند، حمایت جدی و قاطع کند.»
این در حالی است که همه‌ساله حدود ۳۰۰۰ تن در رشته‌های مختلف از دانش‌گاه‌های دولتی و خصوصی تخار فارغ می‌شوند؛ اما به دلیل جذب‌نشدن در بازار کار، شماری از آن‌ها خانه‌نشین می‌شوند و شماری نیز راه مهاجرت را در پیش می‌گیرند.
