می‌گوید که همیشه شوق نوشتن را با خود داشت و پس از بسته‌شدن دانش‌گاه‌ها به روی دختران، این اشتیاق او را به سمت رسانه‌ها کشاند؛ جایی که به او نه تنها شغل بل که هویت داد. «کارکردن در رسانه برایم همه چیز بود؛ حس می‌کردم فرصت تازه‌‌ای پیش‌رویم قرار گرفته؛ روزی که رسانه ما را جواب داد، حس پوچی و بی‌معنایی برایم دست داد.»
حلیمه‌‌ی ۲۳ساله که در ۲۰۲۴ وارد کار در یکی از رسانه‌های تصویری شده، می‌گوید که با کار در این بخش، از یک سو آرزوهایش را دنبال می‌کرد و در سوی دیگر، با درآمد اندکی که داشت بخشی از نیازهای خانواده‌اش را فراهم می‌کرد.
پس از تعلیق کمک‌های امریکا به افغانستان که سایه‌ی آن روی رسانه‌ها نیز افتاد، کارمندان شماری از رسانه‌ها، یکی-یکی از کار برکنار شدند که حلیمه نیز در میان آن‌ها است. «پس از تعلیق شماری از پروژه‌های امریکا چالش‌های اقتصادی دامن‌گیر همه‌ی ما شد؛ اکنون بیشتر خبرنگاران بی‌کار استند.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
پس از دورماندن از خبرنگاری، حلیمه دچار سرخوردگی شده و حس می‌کند هویتش از او گرفته شده است. «وقتی از کار اخراج شدم، احساس کردم که همه چیز از دستم رفته است.»
حلیمه، می‌گوید که بارها برای بازگشت به کار خبرنگاری تلاش کرده؛ اما این تلاش‌ها راه به جایی نبرده و او هنوز با ناخوشی دورشدن از فعالیت‌های رسانه‌ای، روزهایش را به شب می‌رساند. «چندین رسانه دیگر کوشش کردم دوباره کار کنم؛ آن‌ها به دلیل شرایط اقتصادی شان نپذیرفتند؛ به همین خاطر جایی تا هنوز کار پیدا نتوانستم.»
داستان حلیمه، روایت مشترک ده‌ها خبرنگاری است که با افزایش محدودیت‌های اقتصادی رسانه‌ها، از کار باز مانده و اکنون در وضعیتی ناروشن، با دغدغه‌ی نان و رنج روان دست‌وگریبان اند.
شماری از این خبرنگاران، می‌گویند که نهادهای پشتیبان رسانه‌ها، بایستی برای پیش‌گیری از گسترش بی‌کاری میان خبرنگاران و بازگشت آنان به فعالیت رسانه‌ای، چاره‌‌ای بیندیشند.
نوریه، خبرنگار دیگری در یکی از رسانه‌های تصویری در کابل که به تازگی شغلش را از دست داده، می‌گوید: «شرایط بد اقتصادی رسانه‌ها سبب شده که اکثر خبرنگاران که در رسانه‌ها کار می‌کنند بدون معاش و شش- هفت برنامه را پیش می‌برند؛ عشق و علاقه به کار دارند؛ اما به آن‌ها معاش داده نمی‌شود و حتا مصرف خوراک و رفت‌وآمد شان با خود شان است.»
به گفته‌ی نوریه، خبرنگاران زیادی در حالی که از مشکلات اقتصادی در رسانه‌ها متأثر اند، هنوز با عشق به این حرفه و بدون هیچ دست‌مزدی سرگرم کار اند؛ حتا هزینه‌های رفت‌وآمد، خوراک و اینترنت را از جیب خودشان می‌پردازند.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
زهره، از مدیرمسئولان ارشد یکی از رسانه‌های تصویری دیگر در کابل، می‌گوید که در نزدیک به سه ماه گذشته و پس از تعلیق شماری پروژه‌ها و قطع کمک‌های بیرونی، این رسانه ناچار شده که برخی از برنامه‌هایش را حذف و بیش از ۱۵۰ تن از کارمندانش را از کار تعلیق کند. «رسانه‌ها مجبور شدند نشرات شان را محدود و کارمندان شان را کم کنند؛ رسانه‌ی ما در بیش از دو ماه گذشته بیش ۱۵۰ کارمندش را به دلیل همین مشکلات اخراج کرد.»
شماری دیگر از خبرنگاران که هنوز هم سرگرم اطلاع‌رسانی استند، می‌گویند که حقوق شان در مقایسه به سال‌های پیش، به گونه‌ی چشم‌گیری کاهش یافته و پاسخ‌گوی نیازمندی‌های شان نیست.
زیارمل هوتکی، خبرنگار در یکی از رسانه‌ها، می‌گوید: «شماری از رسانه‌ها هنوز هم در حال کاهش کارمندان شان استند؛ اما مشکل اصلی این است که معاش خیلی کم است و در مقایسه با گذشته که مشکلات زندگی را حل نمی‌کند.»
در میان همه‌ی ناخوشی‌ها و رنجی که گریبان‌گیر خبرنگاران است، آن‌ها هنوز ایمان شان به آینده و کاری که قرار است انجام دهند را از دست نداده اند. امید در دل خبرنگاران جوانی مثل حلیمه زنده است؛ امید به بازگشت به تریبیون اطلاع‌رسانی، به فردایی که دوباره صدای شان شنیده شود، قلم‌شان بچرخد و دوربین شان روایت‌گر حقیقت باشد.
