سال پار درست هژدهم ثور بود که مکتب سیدالشهدا در غرب کابل آماج سه انفجار خونین پی‌هم قرار گرفت. در این انفجارها بیش از ۳۰۰ تن که بیش‌ترشان دانش‌آموزان دختر بودند، کشته و زخمی شدند و با گذشت یک سال هنوز اثرات منفی این انفجارهای خونین پابرجاست؛ اثراتی که با یادآوری آن، بغض گلوی گواهان و دانش‌آموزان حاضر در محل را می‌گیرد و آنان را دلهره می‌پیچد.
زینب، ملازم مکتب سیدالشهدا، هنگامی که قصد داشته به قربانیان انفجار نخست (انفجار موتر بمب‌گذاری‌شده) کمک کند، خود طعمۀ انفجار دیگر شد و زخم برداشت. او در کنار این‌که هنوز از اثرات ناگوار روحی این روی‌داد رنج می‌برد، به لحاظ فیزیکی نیز کامل صحت‌یاب نشده است.
زینب در گفت‌وگو با سلام‌وطندار می‌افزاید: «در همین حملۀ سوم من همراه چند استاد دیگر زخمی شدیم. ما شاگردها را جمع می‌کردیم و زخمی‌ها را برمی‌داشتیم که حمله شد و زخمی شدیم. بعداً چیزی یاد ما نیامد.»
حکیمه، دانش‌آموز صنف هفتم مکتب سیدالشهدا، از زخمیان دیگر این روی‌داد است و در کنار این‌که بار روحی این روی‌داد را با خود حمل می‌کند، دو دستش نیز شدید آسیب دیده و هنوز درمان نشده است.
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
او می‌گوید: «من در انتحاری اول زخمی شدم، بسیار وحشت‌ناک بود، خدا او روز را سر هیچ‌کس نیاورد، یادش غمگین‌کننده است. مردمانی را دیدم که همه با خون افتاده بودند، بعضی‌ها سر و بعضی‌ها دست نداشت.»
محمدایوب، برادر حکیمه، می‌گوید که دستان خواهرش نیاز به درمان دارد و اما آنان به‌دلیل وضعیت بد اقتصادی نمی‌توانند او را درمان کنند.
- مؤذن پنجاه‌ساله؛ یکی از قربانیان حمله بر مکتب سیدالشهداء
- مکتب سیدالشهداء میزبان صدها آموزگار داوطلب
- از همان‌جایی که قطع‌مان کنند، جوانه می‌زنیم
او می‌افزاید: «اقتصاد ما کاملاً ضعیف است، توانایی درمان حکیمه را نداریم، پدرم شغلش دهقانی است و کارگر مردم است. با این وضعیت اقتصادی نتوانستیم حکیمه را درمان کنیم.»
رستم که دو دخترش در این انفجارها زخم برداشته بود، از اثرات منفی روحی و فیزیکی که خانواده‌اش پس از این روی‌داد متقبل شده، حکایت تلخ دارد.
رستم می‌گوید که هنوز نمی‌تواند با دل آرام فرزندانش را به مکتب یا جاهای عمومی بفرستد. او که یک دخترش از ناحیۀ دست و دختر دیگرش از ناحیۀ پا آسیب دیده‌اند، می‌گوید که به‌دلیل ضعف اقتصادی نتوانسته است دخترانش را درمان کند.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
رستم می‌افزاید: «شب‌ها هر دو دخترم از جا بلند شده، جیغ می‌زنند و می‌گویند پدر نمان باز به کشتن ما آمده‌اند. یکی از دخترانم هنوز زیر درمان است، من خودم تاوان درمان را ندارم؛ چون یک کراچی‌ران هستم.»
براساس گزارش‌ها، در انفجارهایی که سال گذشته در برابر مکتب سیدالشهدا رخ داد، دست‌کم ۸۵ تن کشته شدند و ۲۴۰ تن دیگر که بیشتر دانش‌آموزان دختر بودند، زخم برداشتند. ریچارد بنت، گزارش‌گر ویژۀ سازمان ملل متحد برای بررسی وضعیت حقوق بشر در افغانستان، در نخستین سال‌گرد این روی‌داد گفته است که برای قربانیان این روی‌داد باید عدالت‌خواهی شود. با آن‌که در جریان این یک سال در افغانستان، نظام جمهوری اسلامی سقوط کرد و امارت اسلامی روی‌کار آمد، اما هنوز چنین حمله‌ها پایان نیافته است. در اواخر ماه رمضان ام‌سال یک مکتب و یک‌تعداد مساجد و اماکن مذهبی در کابل، بلخ و کندز و نقاط دیگر هدف حملات خونین قرار گرفت.
