محمدامیر فاریابی، باشندۀ اصلی ولایت فاریاب و مهاجر افغانستان در شهر استانبول ترکیه است. او می‌گوید که ۲۵ سال تجربۀ خدمت افسری را در چوکات نهاد‌های امنیتی داشته و پنج‌سال است در ترکیه با سرنوشت نامعلومی زنده‌گی می‌کند. این افسر بازنشستۀ وزارت داخله بنابر تهدیدهای بلند امنیتی وادار به ترک کشور شده و یک‌ونیم سال را در ایران سپری کرده است و بعد از سال ۱۳۹۵ به این‌سو در ترکیه زنده‌گی می‌کند.
آقای فاریابی در سال ۱۳۹۱ پس از این‌که بازنشسته می‌شود، مدتی در کشور زیر بار بی‌کاری، ناامنی و بی‌باوری‌ها زنده‌گی کرده، اما این وضعیت او را وادار به ترک کشور می‌کند. چندین سال است این افسر نظامی را درد غربت نیز رها نکرده و از روزی که به ترکیه آمده، اقدام به پناهنده‌گی در سازمان پناه‌جویان کرده؛ اما به دلیل این‌که مدارک و دلایل دست‌داشته‌اش با معیار سازمان پناه‌جویان برابر نبوده، نتوانسته است مدرک سازمان پناه‌جویان را دریافت کند. آقای فاریابی با ابراز نگرانی به سلام‌وطندار می‌گوید، از جانب ادارۀ مهاجرت سازمان پناه‌جویان به مشکلات مهاجران در ترکیه رسیده‌گی آن‌چنانی نمی‌شود و این‌که او از راه نامنظم به این کشور آمده است، شناس‌نامۀ دولت ترکیه را نیز به‌دست آورده نمی‌تواند.
او می‌گوید: «مشکلاتی که برای ثبت وجود داشت، سخت‌گیرانه‌تر بود. من همین شرایط را برابر نتوانستم و مستحق دریافت کارت مهاجرت نشدم. سرانجام تاکنون در شهر استانبول زنده‌گی می‌کنم.»
آقای فاریابی با شکایت از وضعیت نامناسب زندگی‌اش می‌گوید، از روزی که به ترکیه آمده هیچ‌گونه دست‌گیری مادی و معنوی از سوی سازمان پناه‌جویان و دیگر سازمان‌ها دریافت نکرده است. به گفتۀ او، مشکلات بیشتر مهاجران حل‌نشده باقی مانده و امیدها از تأمین امنیت، تضمین اشتغال و تحکیم صلح در افغانستان نیز کنده شده است. از این‌رو به گفتۀ او، شمار بسیاری از مهاجران افغانستان در جست‌وجوی راه و چاره‌یی هستند.
بر بنیاد گزارش‌ها، روزانه ده‌ها مهاجر که از راه‌های پرخطر به کشورهای اروپایی می‌روند، از سوی مرزبانان آبی کشورهای اروپایی با شدیدترین شکنجه دوباره برگشت داده می‌شوند و یا قایق‌های‌شان به‌طور قصدی غرق داده می‌شود.
