آغاشیرین که در بازار شهر ترینکوت، مرکز ارزگان سرگرم فعالیت‌های گردن‌بندهای دست‌ساز و دیگر محصولات دستی‌ست، می‌گوید که اکنون ۶۵۰ بانوی بی‌سرپرست با او کار می‌کنند. به گفتۀ او، این بانوان به‌طور روزمزد کار می‌کنند و در بدل دوخت یخن و دیگر محصولات دست‌دوزی، پول می‌گیرند.
آغاشیرین می‌افزاید از این کارش ماهانه ۲۵ هزار افغانی سود می‌برد و بانوانی که با او کار می‌کنند، نیز با پولی که می‌گیرند نیازمند‌ی‌های خانواده‌های‌شان را برطرف می‌کنند. او می‌گوید: «حدود ۵ سال می‌شود که این کار را آغاز کرده‌ام و اکنون ۶۵۰ بانوی فقیر و بیوه در این‌جا با من کار می‌کنند. من و آنان با همین کار امرار معاش می‌کنیم.»
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
او می‌افزاید که یخن‌دوزی‌های این بانوان به بیرون از کشور نیز صادر می‌شود و افغان‌های مقیم خارج خریدار این محصولات‌اند. روزانه صدها زن به‌دلیل مجبوری به دکان آغاشیرین می‌روند و تقاضای کار می‌کنند.
زرغونه و سامیه، دو تن از بانوانی‌اند که می‌خواهند پس از تأیید یخن دست‌دوزی‌شان به کار ادامه دهند. زرغونه می‌گوید: «من به این‌جا آمده‌ام تا کار برای دست‌دوزی بگیرم. از این کار ماهانه ۲۵۰۰ افغانی درآمد دارم و مجبورم هر قدر کار سختی هم که باشد، انجام دهم.»
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
سامیه نیز می‌گوید: «دیگر زنان روستای ما هم از این دکان کار برده‌اند. من نیز آمده‌ام تا ببینم در بدل کارم چه‌قدر پول به من می‌دهند. کمک‌هایی که در این‌جا به مردم می‌شود، به ما نمی‌رسد. کودکانم گرسنه‌اند و برای همین دنبال کار آمده‌ام.» آنان می‌گویند که به‌دلیل مشکلات اقتصادی، حاضر اند در بدل پول کم نیز کار کنند.
این در حالی‌ست که چندی پیش یک مؤسسۀ آمریکایی به‌نام گالوپ گفته بود که به‌دلیل افزایش فقر در افغانستان، ۹۴ درصد شهروندان این کشور از وضعیت زنده‌گی خود رنج می‌برند. به گفتۀ این نهاد، ۷۵ درصد شهروندان افغانستان توانایی تهیۀ مواد خوراکی را برای خانواده‌های خود ندارند و زنان بیشتر از مردان از زنده‌گی خود رنج می‌برند.
