شماری از کودکانی که در ولایت‌های غربی کشور به‌دلیل فقر ناگزیر به ترک آموزش شده و به کارگری روآورده‌اند، می‌گویند که برای تٲمین نفقۀ خانواده‌های‌شان کارهای شاقه و طاقت‌فرسا را متحمل می‌شوند.
آنان از امارت اسلامی و نهادهای پشتی‌بان کودکان می‌خواهند که با فراهم‌کردن نیازمندی‌های‌شان، زمینۀ آموزش را برای آنان فراهم کنند.
میراحمد، کودکی که در یکی از چوک‌های شهر فراه با سه برادر خُردسالش کفاشی می‌کند، می‌گوید که فقر و ناداری آنان را وادار کرده است تا از آموزش دست بکشند.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
میراحمد می‌افزاید: «مه نیاز دارم به مکتب بروم، درس بخوانم، در آینده یک انجینیر شوم یا یک معلم شوم. حال روز ۱۵۰ تا ۲۰۰ افغانی کار می‌کنم.»
این داستان زنده‌گی شماری بسیاری از کودکان کارگر در ولایت‌های غربی کشور است که سرنوشت مشابهی با میراحمد دارند.
نوراحمد، یکی دیگر از کودکان کارگر در بادغیس، نیز می‌گوید: « پنج شش ماه می‌شود که به همین‌جا می‌روم در یک دکان شاگردی می‌کنم، یک روپیه پول به گیر ما می‌آید او را هم می‌رویم یک چیزی به خود ما می‌گریم.»
در همین حال، محمدیعقوب، یک تن از باشنده‌گان غور، از افزایش کودکان کار ابراز نگرانی می‌کند و می‌گوید بسیاری از این کودکان تنها نان‌آور خانواده‌های‌شان اند.
ارباب شیخ الاسلامی، مسئول جامعه مدنی بادغیس، نیز وضعیت کودکان کارگر را در این ولایت نگران‌کننده می‌خواند و از امارت اسلامی می‌خواهد که برای کودکان افغان به‌ویژه کودکان خیابانی زمینۀ آموزش را فراهم و برای خانواه‌های‌شان نیز مساعدت کند.
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
با این حال، مسئولان محلی ولایت‌های فراه و غور نگرانی‌ها را دربارۀ وضعیت کودکان کارگر می‌پذیرند و می‌گویند که آنان در تلاش رسیده‌گی به وضعیت این کودکان هستند.
این در حالی‌ست که پیش از این، کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهنده‌گان از وضعیت کودکان کار در افغانستان ابراز نگرانی کرده و گفته بود که شماری از کودکان دانش‌آموز به‌خاطر کار و پشتیبانی از خانواده‌های‌شان، مجبور به ترک مکتب‌های‌شان شده‌اند.
