«پدرم می‌خواست به بچه‌‌اش زن بگیرد و مرا در شش‌سالگی به بدل داد. خوش داشتم درس بخوانم، مدرسه بروم؛ اما به خاطر مشکلات اقتصادی مرا بدل کردند تا به برادرم زن بگیرند. من در عروسی برادرم خُرد بودم، خبر نداشتم که روز عروسی من هم است، رقص و بازی می‌کردم.»
مهاجرت همواره با امید به آینده‌ای بهتر هم‌راه بوده است؛ اما به بسیاری از شهروندان افغانستان که به دلیل‌های مختلف مجبور به ترک کشور شده اند، این مسیر به کابوسی بی‌پایان تبدیل شده است. روایت‌های تلخ مهاجران افغان در ترکیه، ایران و پاکستان، گواه بر مشکلات عدیده‌ای است که آن‌ها با آن روبه‌رو اند.
دفتر هم‌آهنگ‌کننده‌ی کمک‌های انسان‌دوستانه‌‌ی سازمان ملل متحد (اوچا)، اعلام کرده که برای ارائه‌ی کمک‌های بهداشتی در افغانستان به ۲۷۹.۷ میلیون دالر بودجه نیاز است. اوچا، روز گذشته در حساب کاربری اکس خود نوشته است که در ۲۰۲۵ حدود ۱۴.۳ میلیون تن در افغانستان به خدمات مراقبت‌های بهداشتی نیاز خواهند داشت.
هم‌زمان با روز جهانی خط بریل، شماری از افراد دارای معلولیت نابینایی، با شکایت از دست‌رسی‌نداشتن به خدمات آموزشی و فرصت‌های کاری، از حکومت سرپرست خواهان افزایش حقوق ماهوار شان اند. سیر عمری، باشنده‌ی کابل که توانایی دیدن ندارد، می‌گوید حقوق ماهوارش از سوی حکومت ۳۰۰۰ افغانی تعیین شده است.
به گفته‌ی این زنان، اعتیاد اعضای خانواده نه تنها زندگی شان را در فقر و تاریکی مطلق فرو برده؛ بل موجب اعتیاد دیگر اعضای خانواده نیز شده است. سلما، دختری ۲۱ساله، می‌گوید که اعتیاد پدرش به مواد مخدر (چرس)، او را مجبور کرده است سرپرستی چهار خواهر و برادر خردترش را برعهده بگیرد.
صندوق پشتیبانی از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، اعلام کرده است که در نتیجه‌ی حمله‌های هوایی ارتش پاکستان بر پکتیکا، دست‌کم ۲۰ کودک جان‌های شان را از دست داده اند.
سه‌شنبه‌شب، ۴ جدی، روستاهای «لامن، مرغه، سوزغمی» و دیگر بخش‌هایی از ولسوالی برمل پکتیکا زیر باران بی‌امان بمب‌های جنگنده‌های پاکستانی قرار گرفتند. صدای انفجارها سکوت شب را شکست و در چشم‌به‌هم‌زدنی، خانه‌هایی که با عشق و امید ساخته شده بودند، به ویرانه‌هایی پر از آوار و اندوه تبدیل شدند.
سمیه و ۱۲ دختر دیگر که امسال صنف ششم را تکمیل کرده اند و در این گزارش با آنان گفتوگو شده است، بیش‌تر از هر زمان دیگری غرق در نگرانی و ناامیدی اند. سمیه که در میان هم‌صنفانش مقام نخست را به دست آورده؛ اما این مقام به جای شادی و نشاط، فقط بار سنگینی از نگرانی به او به هم‌راه داشته است.
مسئولان در وزارت تحصیلات عالی حکومت سرپرست، از توقف روند توزیع بورسیه‌های تحصیلی دولتی و خصوصی به کشورهای دیگر خبر داده اند؛ تصمیمی که به گفته‌ی داوطلبان این بورسیه‌ها، مسیر تحصیلی آنان را به بُن‌بست کشانده است.
در پاسخ به این خواست سازمان ملل متحد، امارت اسلامی می‌گوید که تلاش‌های درخور ستایش را در بخش حقوق بشر با تأمین امنیت و پیش‌گیری از خون‌ریزی و قربانی‌شدن مردم در کشور گرفته است. ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی امارت اسلامی، از جهان می‌خواهد که در مسئله‌ی حقوق بشر، به ارزش‌های فرهنگی کشورها نیز تمرکز داشته باشد.
این خانواده‌ها، می‌گویند که برای جبران بازماندن دختران شان از آموزش، آنان را به مدرسه‌های دینی، مرکزهای آموزشی آنلاین، صنف‌های خانگی و حتا به بیرون از کشور، فرستاده اند. در این گزارش با ۲۳ خانواده و ۱۹ دختر بازمانده از آموزش، گفتوگو شده است که تمامی خانواده‌ها و دختران راه‌های بدیل آموزشی را انتخاب کرده اند.
هم‌زمان با روز جهانی افراد دارای معلولیت، شماری از این افراد با شکایت از رفتار تبعیض‌آمیز در جامعه و دست‌رسی‌نداشتن به فرصت‌های آموزشی و شغلی، از حکومت سرپرست می‌خواهند که به آن‌ها خدمات نخستین زندگی را فراهم کند.
لیسه‌ی تعلیمات خاص بلخ، امروز (یک‌شنبه، ۱۱ قوس) نمایش‌گاه یک‌روزه‌ی صنایع دستی و آثار هنری دانش‌آموزان دارای معلولیت دیدن و شنیدن را در شهر مزارشریف، مرکز این ولایت، برگزار کرد. در این نمایش‌گاه، نزدیک به ۴۰ اثر حرفه‌ای، هنری، صنایع دستی، رسامی و نقاشی این دانش‌آموزان به نمایش گذاشته شده است.
۲۵ نومبر، «روز جهانی منع خشونت در برابر زنان»، امسال با شعار «هیچ بهانه‌ای پذیرفتنی نیست»، در حالی در سراسر جهان گرامی‌داشت می‌شود که دختران و زنان بسیاری در جهان و افغانستان از دهه‌ها به این سو با خشونت‌های خانوادگی و اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
بررسی سلام‌وطندار از گفتوگو با ۴۰ کارگر زن در کابل، نشان می‌دهد که کار زیاد و طاقت‌فرسا، مزد کم و نداشتن مصونیت کاری، از عمده‌ترین چالش‌های کاری آن‌ها است. این زنان، قرارداد رسمی ندارند و به گونه‌ی روزمزد در کارگاه‌ها، شرکت‌ها و کارخانه‌ها در کابل کار می‌کنند و تمامی شان از مزدی که دریافت می‌کنند، رضایت ندارند.
ناداری، بی‌کاری و بی‌سرپرستی، پای کودکان بسیاری را برای کار به خیابان‌های کابل کشانده و به نان‌آوران خانواده‌های شان تبدیل کرده است. شاداب ۱۱ساله و شعیب ۱۲ساله، از جمله‌ی هزاران کودکی اند که از چهار سال به این سو در جاده‌های کابل سرگرم کفاشی هستند. این کودکان، مسئولیت تهیه‌ی نیازهای نخستین خانواده‌های شان را برعهده دارند.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
