کودکان و نوجوانانی در ساختمان نیمه‌فرویخته‌ای در ولسوالی میوند کندهار، نشسته اند و به حرف‌های مردانی که یکی در باره‌ی بیتی از خوشحال‌خان ختک می‌پیچد و دیگری فرمول محمد بن موسا را شرح می‌دهد، گوش داده اند. تنها وجود آموزگاران و دانش‌آموزان است که این جا را به مکان درسی شبیه ساخته است.
در ساختمان بیشتر مکتب‌های ولسوالی میوند کندهار، تنها چند ستونی از خشت‌های کهنه باقی مانده که نام مکتب را با خود یدک می‌کشد.
صدیق‌الله، یکی از دانش‌آموزان در ولسوالی میوند، مکتب را این گونه به تصویر می‌کشد: «شماری از مکتب‌ها در این جا تخریب شده اند؛ شماری هم در وضعیت بد قرار دارند؛ این مکتب‌ها باید به گونه‌ی اساسی بازسازی شوند تا دانش‌آموزان بتوانند در فضای مناسب درس بخوانند.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
در ولسوالی میوند، ساختمان دسته‌ای از مکتب‌ها به گونه‌ی کامل ویران شده و دسته‌ای هم سقف و دیواری ندارد که دانش‌آموزان را از سرما و گرما و خاک‌و‌گرد در امان نگه دارد.
قدرت‌الله، یکی دیگر از دانش آموزان در این ولسوالی می‌گوید: «مکتب‌هایی که در جریان جنگ تخریب شده اند باید بازسازی شوند، زیرا ساختمان مکتب برای روند آموزش بسیار مهم و اساسی است.»
در سوی دیگر، شمار زیادی از دانش‌آموزان در ولسوالی میوند به اندازه‌ی نیازهای درسی شان، کتاب، قلم و کتابچه ندارند.
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
شبیراحمد، آموزگار در این ولسوالی، می‌گوید: «دانش‌آموزان ما با امکانات بسیار اندک آموزش می‌بینند؛ گاهی حتا در فضای باز و زیر آسمان می‌نشینند. نه چوکی دارند، نه میز و نه کتاب درسی؛ این وضعیت تهدید جدی برای رشد ذهنی کودکان به شمار می‌رود.»
با این همه، بسم‌الله، معاون ولسوال میوند، بدون اشاره به بحث بازسازی مکتب‌ها در این ولسوالی، می‌گوید که تلاش می‌شود شمار مکتب‌ها و مدرسه‌ها افزایش یابد. او می‌افزاید: «در حال حاضر ۲۰ مکتب و ۱۰۰ مدرسه‌ی دینی فعال است؛ اما این برای مردم کافی نیست؛ ما در نظر داریم مکتب‌های بیش‌تری بسازیم تا روند آموزش تقویت شود.»
آن چه دانش آموزان در ولسوالی میوند این روزها تجربه می‌کنند، روایت مشابهی است از دیگر بخش‌های جنگ‌زده‌ی افغانستان که مکتب نمی‌تواند مکان مناسبی را برای آموزش شان فراهم آورد.
