
بیماران کرونا پس از بهبودی با چه عارضههایی دستوپنجه نرم میکنند؟
انجمن مغز و اعصاب آلمان با اتکا به اطلاعاتی که از افراد مبتلا به بیماری کرونا به دست آورده است، از گرفتاری شماری از بیماران به اختلالات شدید عصبی خبر میدهد.
انجمن مغز و اعصاب آلمان با اتکا به اطلاعاتی که از افراد مبتلا به بیماری کرونا به دست آورده است، از گرفتاری شماری از بیماران به اختلالات شدید عصبی خبر میدهد.
یکی از تکاندهندهترین زخمهای کابل در شش میزان ۷۵ را که من دیدم، عکسی از پیکر به دار آویختهیی داکتر نجیبالله احمدزی بود. در عکسی که از آن روزگار به ثبت رسیده، داکتر نجیب و برادرش را در یک پایهیی سمنتی (سیمان) به دار آویختهاند.
موضع حکمتیار در خطبه ۴ میزان به شدت تهاجمی است. به گفته حکمتیار، حکومت تصمیم دارد که سالروز ترور داکتر نجیبالله احمدزی (۶ میزان ۱۳۷۵) رئیسجمهور پیشین افغانستان را تجلیل کند که به باور حکمتیار این کار «بیحرمتی به جهاد مقدس مردم افغانستان است».
نمایندهگان طالبان در گفتوگو با رسانهها در برابر هر پرسشی، طوطیوار تکرار میکنند که در چهارچوب اسلام به مسائل رسیدهگی میشود. با این نوع نگاه طالبان، در صورتی که هیأت دولت افغانستان به ادعای خود صادق باشد، بنبست در گفتوگوها گریزناپذیر است.
بررسیهای اخیر نشان داد که تقریباً ۹۰ درصد خانوادهها در افغانستان دستکم یک تلفن همراه دارند و حدود ۴۰ درصد آنها به اینترنت وصلاند. در حالی که در اعتراضات سنتی تلاش میشود دولت افغانستان در برابر مردم پاسخگو شود، هدف فعالیتها در رسانههای اجتماعی مخاطب ابراز نگرانی شهروندان جامعه بینالمللی است.
طالبان در جریان نُه دور مذاکره، باری با شماری که از کابل رفته بودند، در مسکو دیدار کردند که همه نمازخواندن آنان را پشت یک طالب به خاطر دارند. در این دیدار، شماری از نمایندهگان رسانهها نیز حضور داشتند و برای طالبان تریبون دادند و چهرههای بیشتر این گروه در رسانهها را آفتابی کردند.
شماری از خانوادههای قربانیان جنگ تأکید میکنند که حکومت در غیبت قربانیان جنگ نمیتواند به صلح دایمی و پایدار دست یابد. آنان همچنان نگران اند که زندانیان آزاشده طالبان ممکن است دوباره به میدانهای جنگ بر گردند.
یکی از نگاههای بیرونی نسبت به روایتهای ممزوج در افغانستان اثریست به نام «پس از طالبان ملتسازی در افغانستان» از جمیز دابینز که توسط عارف سحر به فارسی ترجمه شده است.
عوامگرایی یا پوپولیسم پدیدۀ نسبتا سادهایست. رهبرانِ پوپولیست چیزهایی را که مردم دوست دارند بشنوند، به آنها میگویند، و همیشه هم رأیِ آنها را مالِ خود میکنند. رهبرانِ پوپولیست معمولا قبل از آنکه مردم متوجهِ دروغهایشان شوند، یا میمیرند یا بازنشست میشوند، یا به یک دیکتاتور بدل میشوند. ولی وقتی مصیبتی ناگهانی مثل بحران جاری کووید ۱۹ بروز میکند، نواقصِ پوپولیسم هم بلافاصله آشکار میشود.