هرچند حکومت و مسئولان نهادهای حامی رسانه‌ها از پشتی‌بانی و کمک‌های مالی به خانواده‌های خبرنگارانی‌که در حملات انتحاری، انفجاری و در جریان اطلاع‌رسانی جان باخته‌اند سخن می‌گویند، اما خانواده‌های خبرنگاران کشته‌شده از بی‌توجهی و عدم کمک حکومت و نهادهای حامی رسانه‌ها انتقاد می‌کنند.
با گذشت بیشتر از یک ماه از بازگشایی مکتب‌ها در کشور پس از شیوع ویروس کرونا، نزدیک به ۱۰ میلیون دانش‌آموز صنوف ابتدایی و متوسطۀ مکتب‌های دولتی تاکنون بی‌سرنوشت مانده‌اند.
انجمن مغز و اعصاب آلمان با اتکا به اطلاعاتی که از افراد مبتلا به بیماری کرونا به دست آورده است، از گرفتاری شماری از بیماران به اختلالات شدید عصبی خبر می‌دهد.
عبدالله عبدالله، رئیس شورای عالی مصالحۀ ملی از حکومت و مردم پاکستان به خاطر تلاش‌‌های آنان در راستای تحقق صلح افغانستان سپاس‌گزاری می‌کند و می‌گوید: «چشم به راه گام‌های عملی مشترک در این مسیر هستیم.»
بررسی دیده‌بان شفافیت افغانستان در مورد تطبیق قانون دسترسی به اطلاعات در نوزده نهاد دولتی کشور نشان می‌دهد که وزارت داخله در تطبیق قانون دسترسی به اطلاعات بدترین نهاد دولتی است.
فیروزالدین فیروز، وزیر پیشین صحت که بیش از پنج سال مسئولیت این وزارت را عهده‌دار بود، بر بنیاد مدارکی که به سلام‌وطندار رسیده، به اجراأت فراقانونی، خویش‌خوری و عملکرد فسادزا در وزارت صحت متهم است.
ما به یک لحظۀ مهم، توأم با امید برای افغانستان و منطقه رسیده‌ایم. هیأت‌های مذاکره‌کنندۀ دولت افغانستان و طالبان به تاریخ دوازدهم سپتامبر حاضر شدند مذاکرات را برای دست‌یابی به یک توافق سیاسی و ختم جنگ آغاز کنند.
یکی از تکان‌دهنده‌ترین زخم‌های کابل در شش میزان ۷۵ را که من دیدم، عکسی از پیکر به دار آویخته‌یی داکتر نجیب‌الله احمدزی بود. در عکسی که از آن روزگار به ثبت رسیده، داکتر نجیب و برادرش را در یک پایه‌یی سمنتی (سیمان) به دار آویخته‌اند.
همه‌چیز بامداد چهارشنبه، ۹ سپتامبر آغاز شد. درست زمانی که اردوگاه موریا، بزرگ‌ترین اردوگاه پناه‌جویان در جزیرۀ لیسبوس یونان، آتش گرفت. این تنها یک روی‌داد آتش‌سوزی نبود، بل فاجعه‌یی بود که بیش از ۱۰ هزار پناه‌جو را بی‌خانمان کرد.
هرچند که پدیدۀ مهاجرت از زمانه‌های دور به این‌سو در بین جوامع بشر وجود داشته و تنها به افغانستان خلاصه نمی‌شود، اما افزایش ناامنی‌ها و بی‌ثباتی در کشور، سبب افزایش غیرقابل کنترل این پدیده شده است.
وکیل احمد، جوان ۲۰ ساله، باشندۀ ولایت غور است. او، دو شبانه‌روز در یکی از پاسگاه‌های ایران از پا آویزان بوده و گاز اشک‌آور به چشمانش پاشیده شده است.
هرچند پدیدۀ مهاجرت از سال‌های دور به این‌سو در میان مردم وجود داشته، اما افزایش ناامنی‌ها و بی‌ثباتی در چند سال پسین در کشور سبب شده است که رقم مهاجرت به گونۀ بی‌پیشینه افزایش یابد.
فضل خان باشندۀ ولایت بغلان است. او چند سالی پیش به دلیل آن‌چه که مشکلات اقتصادی می‌گوید، راه مهاجرت نامنظم را در پیش می‌گیرد و در نهایت به هدفش نمی‌رسد.
عبدالمعز خودش را باشندۀ اصلی منطقۀ مرغاب ولایت غور معرفی می‌کند. به گفتۀ خودش، ۱۳ساله داشته که افغانستان را به دلیل فقر و تنگ‌دستی ترک می‌کند و به ایران می‌رود.
موقع حرف زدن نمی‌دانست چه بگوید و کدامین دردش را بازگو کند. حال و احوال خوبی نداشت. گفتمتش: از روزهای خوب زنده‌گی بگو. گفت: «تازه عروس شده بودم و با خانواده شوهرم در زادگاهم زنده‌گی می‌کردم.
محمدزبیر عالم‌یار، از جوانان نخبۀ کشور که در بلجیم زنده‌گی می‌کند می‌گوید، پس از گرفتن کارت شهروندی این کشور تحصیلاتش را در رشتۀ «سیاست جهانی» به سطح کارشناسی ارشد/ماستری آغاز کرده و اکنون دانشجوی سال آخر این رشته است.
درباره سلام وطندار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
