وکیل ‌احمد، جوان ۲۰ ساله، باشندۀ ولایت غور است. او، دو شبانه‌روز در یکی از پاسگاه‌های ایران از پا آویزان بوده و گاز اشک‌آور به چشمانش پاشیده شده است.

فضل ‌خان باشندۀ ولایت بغلان است. او چند سالی پیش به دلیل آن‌چه که مشکلات اقتصادی می‌گوید، راه مهاجرت نامنظم را در پیش می‌گیرد و در نهایت به هدفش نمی‌رسد.

عبدالمعز خودش را باشندۀ اصلی منطقۀ مرغاب ولایت غور معرفی می‌کند. به گفتۀ خودش، ۱۳ساله داشته که افغانستان را به دلیل فقر و تنگ‌دستی ترک می‌کند و به ایران می‌رود.

موقع حرف زدن نمی‌دانست چه بگوید و کدامین دردش را بازگو کند. حال و احوال خوبی نداشت. گفتمتش: از روزهای خوب زنده‌گی بگو. گفت: «تازه عروس شده بودم و با خانواده شوهرم در زادگاهم زنده‌گی می‌کردم.

محمدزبیر عالم‌یار، از جوانان نخبۀ کشور که در بلجیم زنده‌گی می‌کند می‌گوید، پس از گرفتن کارت شهروندی این کشور تحصیلاتش را در رشتۀ «سیاست جهانی» به سطح کارشناسی ارشد/ماستری آغاز کرده و اکنون دانشجوی سال آخر این رشته است.

ربانی کریمی می‌گوید که در یک نیمه‌شب گرم تابستانی، صدای انفجار او را از خواب بیدار می‌کند. پس از وقوع انفجار، صدای شلیک گلوله در فضا می‌پیچد. او می‌گوید، پس از درگیری و شلیک‌های پیهم، محافظان پدرش او و سایر اعضای خانواده را به خانه همسایۀ منتقل و از آن‌جا به مکان دورتری انتقال می‌دهند.

شب بود. از آن شب‌های که آسمان پر از ستاره می‌شود. روی بام خانه خوابیده بودم و به ستاره‌ها نگاه می‌کردم. دلم برای مکتب رفتن تنگ شده بود. برای روزهایی که به مکتب فکری سلجوقی می‌رفتم، بیش‌تر.