هبت‌الله آخوندزاده، رهبر امارت اسلامی، در دیدار با شماری از عالمان دین و بازرگانان در کندهار گفته است که افغانستان با استخراج معادنش به کشوری پیش‌رفته تبدیل خواهد شد. رهبر امارت اسلامی، اطمینان داده است که همه مشکلات پایان خواهد یافت و کسی نباید نگران وضعیت جاری افغانستان باشد.
در همین حال، شماری از آگاهان مسائل اقتصادی، می‌گویند که چالش‌های اقتصادی افغانستان تنها با مدیریت و استخراج منابع معدنی آن، حل نخواهد شد و برای رشد اقتصاد افغانستان نیاز است روی بخش‌های زراعت و صنعت در افغانستان کار شود.
سیر قریشی، آگاه مسائل اقتصادی، می‌گوید که افغانستان با سرمایه‌گذاری در بخش‌های صنعت و زراعت و فراهم‌کردن زمینه‌ی کار به شهروندانش، می‌تواند به رشد اقتصادی برسد.
او می‌افزاید: «اقتصاد وابسته به چهار عامل مانند زمین، کار، مدیریت و سرمایه است؛ پس نیاز است که بخش‌های صنعت، زراعت و خدمات هم رشد کنند تا ما باید به سمت تولید برویم تا اشتغال‌زایی شود و قدرت خرید مردم بلند برود و فقر کاهش پیدا کند.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
عبدالنصیر رشتیا، دیگر آگاه مسائل اقتصادی، نیز می‌گوید: «برای استخراج معادن باید اولویت داده شود که قابلیت پروسس آن در افغانستان باشد؛ این گونه میزان درآمدزایی ما بلند می‌رود. در بخش‌های دیگر مانند صنعت و زراعت هم باید کار شود تا مشکل حل شود.»
آگاهان مسائل اقتصادی، تأکید می‌کنند که برای رشد اقتصاد افغانستان، حکومت سرپرست باید روابط دوستانه‌ی سیاسی و اقتصادی با کشورهای منطقه و جهان داشته باشد.
رهبر امارت اسلامی، در حالی از رشد اقتصادی و حل چالش‌ها اطمینان می‌دهد که بر اساس گزارش نهادهای امداد‌رسان جهانی، بیش از ۲۰ میلیون شهروند افغانستان به کمک‌های انسان‌دوستانه نیاز دارند.
دفتر هم‌آهنگ‌کننده‌ی کمک‌های انسان‌دوستانه‌ی سازمان ملل متحد (اوچا) در افغانستان، سه ماه پیش اعلام کرد که در سال روان میلادی ۲۳ میلیون و ۷۰۰ هزار تن که بیش از نیمی از جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند، به کمک‌های انسان‌دوستانه نیاز دارند.
شماری از نیازمندان در شهر کابل، نیز با شکایت از وضعیت بد اقتصادی شان می‌گویند که آنان برای حل مشکلات اقتصادی و رفع نیازهای زندگی شان، به کار نیاز دارند.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
ابراهیم، باشنده‌ی کابل که سرپرست خانواده‌ی هشت‌نفره‌ی خود است، می‌گوید که با کار در کراچی دستی‌اش روزانه به سختی می‌تواند ۵۰ افغانی درآمد داشته باشد؛ درآمدی که با آن نمی‌تواند نیازهای غذایی خانواده‌اش را تأمین کند.
او می‌افزاید: «در کار و غریبی ما را نمی‌مانند؛ کراچی را در بازار می‌آوریم، از ما مالیه می‌خواهند؛ نه روز کار کرده می‌‌توانیم، نه شب. روزانه ۵۰ افغانی کار می‌کنم؛ کرایه‌ی خانه‌ام از سه ماه مانده است.»
حلیمه، دیگر باشنده‌ی کابل، نیز می‌گوید: «مسئولیت تمام خانه به دوش من است؛ در جمع‌کردن خیرات دست من شکست؛ مرا موتر زد. اکنون آرد و روغن در خانه نیست؛ کاغذ می‌فروشم، این را هم معلوم نیست کسی بخرد یا نه.»
این در حالی است که اوچا، در آخرین گزارش خود از کم‌بود بودجه برای رسیدگی به نیازمندان در افغانستان نگرانی کرده و گفته بود که از ۳.۰۶ میلیارد دالری که برای کمک‌رسانی به نیازمندان در افغانستان درخواست کرده بود، تنها شش درصد آن از سوی جامعه‌ی جهانی پرداخت شده است.
