شماری از زنان مبتلا به سرطان سینه، در گفت‌وگو با سلام‌وطندار می‌گویند که به دلیل دست‌رسی‌نداشتن به خدمات درمانی و گرفتن داروهای مورد نیاز، ناچار اند برای درمان به گونه‌ی دوام‌دار به کشورهای همسایه سفر کنند.
آن‌ها، می‌‌افزایند که امیدی ندارند تا بیماری شان در شفاخانه‌های افغانستان درمان شود و به گفته‌ی آن‌ها، زمینه‌ی درمان شان در کشور فراهم نیست.
پروین و رونا، دو بیماری که به سرطان سینه مبتلا اند، می‌گویند که به دلیل تشخیص‌نشدن بیماری شان در شفاخانه‌های کشور، ناچار شده اند برای درمان به هند و پاکستان سفر کنند.
پروین، میگوید: «در نخست نمی‌دانستم که به این بیماری مبتلا شده‌ام. بعد از معاینات مکرر، داکتران در افغانستان گفتند که مشکل جگر دارم؛ اما بعد از این که به هند رفتم، توسط داکتران هندی تشخیص شد که به سرطان سینه مبتلا شده‌ام و با وجود تداوی‌های دوام‌دار، این بیماری از سینه به جگر و کمرم سرایت کرد.»
رونا، نیز میگوید: «در اول فکر می‌کردم در زیر بغلم بخار است؛ اما با مرور زمان بزرگ‌تر شد و حس می‌کردم که روز‌به‌روز این دانه تمام توانایی‌ام را می‌گیرد. پیش داکتر رفتم و از یک سال به این سو زیر درمان هستم. امید تداوی در افغانستان را ندارم؛ به همین دلیل، هر بار برای گرفتن شعاع به پاکستان می‌روم.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
از سویی هم، شماری از بیماران مبتلا به سرطان سینه، می‌گویند که به دلیل فقر اقتصادی و هزینهی بالای درمان این بیماری، نمی‌توانند هزینهی درمان شان را تأمین کنند.
بی‌بی‌شیرین ۳۰ساله که چهار فرزند دارد و حرم‌گل ۵۰ساله که مادر هفت فرزند است و مبتلا به سرطان سینه اند، از فقر اقتصادی شکایت دارند و می‌گویند که امیدی برای درمان بیماری شان ندارند.
بی‌بی‌شیرین، میگوید: «در اول یک کتله در ناحیه‌ی ثدیه‌ی/پستان خود احساس کردم، فکر نمی‌کردم موضوع جدی باشد؛ اما وقتی پیش داکتر رفتم، داکتران گفتند که بیماری‌ات لاعلاج [بی‌درمان] است؛ چون سرطان از ثدیه به تمام قسمت‌های بدنت سرایت کرده و توان این را ندارم که تداوی کنم و فکر هم نمی‌کنم صحت‌یاب شوم.»
حرم‌گل، نیز میگوید: «مدت زیادی است که بیمار هستم؛ وقتی نزد داکتر مراجعه کردم، گفت بیماری‌ات پیش‌رفته شده و باید عملیات شوی و خود داکتران گفتند که باید برای تداوی پاکستان بروم؛ اما توان ندارم که به پاکستان بروم.»
در همین حال، شماری از زنانی که در مرحله‌های نخست این بیماری قرار دارند و برای درمان به کشورهای همسایه می‌روند، می‌گویند که امید دارند درمان شان نتیجه بدهد و صحت‌یاب شوند.
کریمه که ۳۳ سال دارد و از دو سال به این سو به سرطان سینه مبتلا است، میگوید: «دو سال است که بیمار هستم؛ داکتران به من شعاع میدهند و در مرحله‌ی نخست بیماری قرار دارم و دعا می‌کنم خوب شوم.»
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
با این حال، پزشکان عامل‌های این بیماری را پیشینه‌ی خانوادگی مبتلا به سرطان سینه (ژنتیک)، ناباروری، بلوغ زودرس، داشتن اضافه‌وزن، تغییر در هورمون‌ها، قرارگرفتن در معرض شعاع‌های گوناگون و مصرف بیش از اندازه‌ی چربی‌های حیوانی، می‌دانند.
سمیرا شهیر رحیمی، متخصص نسایی_ولادی، در این باره میگوید: «احتمال به‌وجودآمدن سرطان ثدیه در تمام سن‌ها وجود دارد؛ اما خانم‌هایی که ۴۵ تا ۵۰ سال دارند؛ اضافه‌وزن دارند؛ سطح هورمون‌های شان بالا است؛ در معرض شعاع‌های مختلف قرار دارند و مادرانی که بنابر دلیل‌های مختلف به کودکان شان شیر نمی‌دهند، بیشتر در معرض ابتلا به سرطان ثدیه قرار دارند.»
با این همه، شرافت زمان امرخیل، سخن‌گوی وزارت صحت عامه‌ی حکومت سرپرست، میگوید که شمار زنان مبتلا به سرطان سینه در دو سال پسین رو به افزایش است؛ اما زمینه‌ی درمان آنان در افغانستان فراهم نیست. او می‌افزاید که در ۱۴۰۲ خورشیدی، ۶۲۴۰ بیمار مبتلا به سرطان سینه در کشور ثبت شده است.
امرخیل، تأکید می‌کند: «در سال ۱۴۰۲ به تعداد ۶۲۴۰ بیمار مبتلا به سرطان ثدیه در کشور ثبت شده که ۲۶ درصد مجموعه‌ی بیماران سرطانی کشور را تشکیل می‌دهد و متأسفانه در سال پیش رو این رقم در حال افزایش است و در سطح کشور مراکز جامعی که نیازمندی بیماران را مرفوع کند، موجود نیست. پس بیماران مجبور اند که برای درمان به بیرون از کشور بروند.»
زنان مبتلا به سرطان سینه، در حالی از دست‌رسی‌نداشتن به خدمات درمانی شکایت دارند که بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، سالانه در سراسر جهان ۲.۳ میلیون زن به سرطان سینه مبتلا می‌شوند و بیش از ۶۰۰ هزار تن آن‌ها در نتیجه‌ی این بیماری جان‌های شان را از دست میدهند.
