نزدیکی‌های ظهر است که به سرای شمالی در شمال شهر کابل می‌رسم تا با آواره‌گان ولایت‌های شمالی در پارک آزادی گفت‌وگو کنم.
گرمای بالای ۳۵ درجۀ ماه اسد سوزناک است و بی‌جاشده‌گان در این گرمای طاقت‌فرسا در فضای آزاد و بدون حتی امکانات ابتدایی زنده‌گی می‌کنند.
فضای پارک آزادی پُر از اندوه آواره‌گان است؛ آواره‌گانی که غبار غم و بی‌خانمانی بر چهره‌های‌شان کاملاً آشکار است و صدایی که از خسته‌گی، جنگ و در‌به‌دری حکایت دارد.
جنگ باشند‌ه‌گان ولایت‌های مختلف را به پارک‌ها و ساحه‌های سبز کابل کشانده است. در پارک آزادی سرای شمالی با عبدالمالک برمی‌خورم، مرد کهن‌سالی که شعله‌های جنگ نه‌تنها خانه و دارایی؛ بل بینایی‌اش را نیز از او گرفته است.
او با چشم‌های نابینا از کندز به کابل آمده است و اکنون در این شهر غریب به‌دنبال سرپناه می‌گردد. عبدالمالک می‌گوید که ۵۸ سال سن دارد و پس از آن‌که جنگ خانه‌اش را ویران کرد، تنها توانسته است خانواده‌اش را به کابل برساند.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
او که روز‌های پُردردی را در کندز تجربه کرده است، می‌گوید آخرین تصویر به‌جامانده در ذهنش از کندز راکتی بوده که بر خانه‌اش فرود آمده است.
عبدالمالک، از نابسامانی‌های روزگار حرف می‌زند و از راه‌های پُرخطر کندز تا کابل قصه می‌کند و از این‌که در راه مورد آزارواذیت طالبان قرار گرفته است.
تنها صدای این پیرمرد پُر از درد نیست، دورتر‌ها صدای گریه‌های آوارۀ دیگری نیز به گوش می‌رسد که از درد بی‌خانمانی و آواره‌گی ناله می‌کند.
عبدالمالک می‌گوید که در این دنیای آواره‌گی پولی به هم‌راه ندارد و خانواده‌اش در این آفتاب سوزان در فضای آزاد و بدون ابتدایی‌ترین امکانات، زنده‌گی می‌کند.
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
با نخستین قدم‌ها در این مکان جمعیتی را می‌بینید که برای حفظ جان‌شان آواره و سرگردان شده‌اند. درد مشترک همۀ آنان آواره‌گی و بی‌خانمانی‌ست؛ مسایل زبانی و قومی دیگر برای‌شان اهمیتی ندارد.
تقلای مردم این سرزمین برای امنیت و آرامش هر بیننده‌یی را به گریه می‌اندازد و صدای خاموش‌شدۀ کودکان خسته از جنگ، مادران درددیده‌یی که در فراق فرزند‌ان‌شان می‌گیریند، دخترانی که در این گرما چادر‌های بزرگ به دَور خود پیچیده و مردانی که از درد بی‌پولی و بی‌خانمانی ناله می‌کنند، همه‌وهمه نتیجۀ جنگی‌ست که از سال‌ها به این‌سو در کشور جریان دارد.
نماینده‌گان بی‌جاشده‌ها می‌گویند که هزاران خانواده از ولایت‌های کندز، تخار، بغلان و بدخشان به کابل آواره شده‌اند و دولت هنوز هیچ کمکی به آنان نکرده است.
سلام‌وطندار فارسی را در تلگرام دنبال کنید
در همین حال، رضا باهر، معاون سخنگوی وزارت مهاجران و بازگشت‌کننده‌‌گان می‌گوید که کمیتۀ اضطرار ایجاد شده است و به‌زودی به بی‌جاشده‌گان مواد غذایی و آب توزیع می‌شود.
آواره‌گی و بی‌خانمانی، دردی‌ست که قلب هر آدمی را جریحه‌دار می‌کند و جنگی که سال‌هاست خانه‌های مردم را ویران کرده است، هنوزهم جریان دارد. مردم سال‌هاست تشنۀ صلح هستند و در حسرت داشتن زنده‌گی آرام عمر‌شان را گذرانده‌اند.
