هر بار پس از وقوع حملات مرگبار تروریستی، ارگ ریاست جمهوری و شورای عالی مصالحۀ ملی دست به دامان اعلامیه‌های مطبوعاتی شده و بیشتر، این پیام‌ها را با محتوای محکومیت و غم‌شریکی به خانواده‌های قربانیان نشر می‌کنند. حملات به شدیدترین الفاظ تقبیح می‌شود، اما در عمل هیچ کاری صورت نمی‌گیرد؛ از اعلامیه‌ها چنین آشکار می‌شود که این دو ارگان اعلامیه‌های تقبیح و غم‌شریکیِ آماده‌یی دارند و تنها اسم مکان و زمان رخ‌داد را جابه‌جا می‌کنند.
در سه انفجار روز گذشته در برابر مکتب سیدالشهداء در کابل، نزدیک به ۶۰ دانش‌آموز کشته شده و ۱۰۰ تن دیگر زخم برداشته‌اند. این حمله با تعطیلی دانش‌آموزان مکتب به وقوع پیوست و هم‌زمان با وقوع این رویداد، ارگ ریاست جمهوری و شورای عالی مصالحه واکنش نشان دادند.
ارگ ریاست جمهوری با نشر اعلامیه‌یی ضمن محکوم‌کردن این حمله، آن را کار طالبان خوانده است. در این اعلامیه به نقل از رئیس‌جمهور آمده که: «رئیس‌جمهور غنی مراتب تسلیت و غم‌شریکی عمیق خویش را به خانواده‌های شهدای این رویداد المناک ابراز داشته و به مسئولان مربوطه به خاطر مداوای مجروحین و رسیدگی به خانواده‌های قربانیان هدایات لازم داد.»
در کنار ارگ ریاست جمهوری، شورای عالی مصالحۀ ملی نیز دست به کار شده و برای پس‌نماندن از ارگ، متن بلند بالایی با عنوان: «اعلامیه دربارۀ حمله تروریستی وحشیانه در حوزه سیزدهم کابل» نشر کرد.
اعلامیه‌های این دو ارگان که در پی حملات مسلحانه، انفجار و انتحار نشر می‌شود، تقریباً مشابه است؛ حملات تقبیح شده‌اند، گروه طالبان مسئول دانسته شده و تمام حملات و رخ‌دادها وحشیانه توصیف شده است.
تنها فرقی که در این اعلامیه‌ها دیده می‌شود، زمان و مکان آن‌هاست و در شماری هم ذکر می‌شود که «حملات طالبان بی‌پاسخ نمی‌ماند.» در شماری هم نه!
نشر اعلامیه‌های مطبوعاتی که محتوای محکومیت حملات را به همراه داشته با انتقاد تند شهروندان در شبکه‌های اجتماعی مواجه شده است. آنان پای اعلامیۀ تقبیحی ارگ و سپیدار نوشته‌اند: «محکومیت دروغین را بس کنید!»
منیژه بهره، استاد دانشگاه پای استاتوس تقبیح حمله به مکتب سیدالشهداءِ ارگ چنین نوشته است:
«ما که با گوشت‌وپوست درک کردیم عامل حملات کدام گروه/گروه‌ها است. نقش و مسئولیت شما به عنوان رئیس‌جمهور و فرد نخست کشور در مقابل این ملت و این گروه‌ها چیست؟ چرا نمی‌توانید هراس‌افگن را مغلوب کنید؟ چرا فراتر از ادبیات تکراریِ تقبیحی نمی‌روید؟ چرا سال‌هاست دشمن می‌کشد و شما تماشاگرید؟ گویا تنها چیزی که از وضعیت کشور می‌دانید، این است که بگویید عامل، فلان گروه است و بس! این را ما و میلیون‌ها انسانِ عادی دیگر نیز می‌دانیم
آقای غنی!
پرستوها همه رفتند
کبوترها همه رفتند
همه هم‌شهریان بار سفر بستند…»
مجیب شیرزاد، یکی دیگر از کاربران شبکه‌های اجتماعی نوشته است: «کاش امشب دولت‌مردان ما به جای نشر اعلامیه‌ها، از هر گروه تروریستی یک یک تن را اعدام کرده و به خانواده‌های این مظلومان برگ سبز تحفه درویش تقدیم می‌کردند. اگر استراتیژی‌های امنیتی، عدلی و قضایی بازنگری می‌شد، به این وضعیت دچار نمی‌شدیم.»
جواهر یوسفی، کاربر دیگری می‌گوید، اگر نادیده‌گرفتن چنین جنایات هولناکی معامله با جان هزاران شهروند بی‌دفاع و نوعی نسل‌کشی نیست، پس چرا تدابیر امنیتی برای پیش‌گیری از جنایت اتخاذ نمی‌شود؟»
شهروندان در واکنش به نشر اعلامیه‌های ارگ ریاست جمهوری و شورای عالی مصالحه گفته‌اند، این پیام‌ها دردی را درمان نمی‌کند. ناصر بهروز نوشته است: «محکوم‌کردن این جنایت‌ها دردی را دوا نمی‌کند. تا چه زمانی مردم باید این وضعیت را تحمل کنند؟»
با آن که مردم همه خشمگین‌اند و حکومت را به عدم تأمین امنیت شهروندان متهم می‌کنند، اما حکومت حرف دیگری برای گفتن دارد. به گفتۀ ارگ ریاست جمهوری، این حملات به گونۀ جدی بررسی شده و عاملان رویداد‌ها به پنجۀ قانون سپرده می‌شوند.
محمد امیری، معاون سخنگوی ریاست جمهوری می‌گوید، با آن که حکومت قادر نیست، امنیت تمام مکتب‌ها، مراکز آموزشی و دیگر بخش‌ها را بگیرد، اما تلاش می‌شود تا از وقوع این حملات جلوگیری شود.
