وارد خانه‌یی شدم که در آن پیرمرد ۷۶ ساله با همسرش زنده‌گی می‌کند. نامش «جمعه‌نیاز» است و به سختی گپ می‌زند. او می‌گوید، یک پسر داشت که تنها نان‌آور خانوادۀ سه نفری‌شان بود و سه سال پیش در جنگ میان نیروهای امنیتی دولت پیشین و طالبان کشته شد.
جمعه‌نیاز می‌گوید که اکنون در وضعیت بدی اقتصادی به‌سر می‌برد و نیاز جدی به کمک دارد. «کسی را نداریم، ما دو پیرزال و پیرمرد هستیم، نه کارگر داریم نه هیچ چیزی و به همین‌جا هستیم. پیش از همین تحول شش برج/ماه حقوق شهیدی بچۀ ما را دادند، اما دیگر ندادند. اگر همان می‌بود، چارۀ ما می‌شد حالا که هیچ نداریم. ما انتظار داریم که غم ما را بخورند، ما هم افتاده و پریشان و دربه‌در هستیم. اگر می‌کند، یک کمکی بکند.»
در همین حال، برخی دیگر از خانواده‌های قربانیان جنگ در بادغیس می‌گویند که از دو سال به این‌سو و با روی‌کارآمدن امارت اسلامی هنوز هم نتوانسته‌اند حقوق‌شان را دریافت کنند و در وضعیت بدی زنده‌گی می‌کنند.
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
این خانواده‌ها خواهان کمک‌های فوری از سوی نهادهای ملی و بین‌المللی، به‌ویژه مسئولان امارت اسلامی‌اند. آنان می‌گویند که فقر، بی‌کاری و دریافت‌نکردن حقوق شهدا و معلولان سبب شده است آنان در وضعیت بدی زنده‌گی کنند.
با این حال، عبدالصمد جاوید، والی امارت اسلامی برای بادغیس می‌گوید که آنان با ایجاد کمیته‌یی تلاش می‌کنند به وضعیت خانواده‌های قربانیان جنگ رسیده‌گی کنند.
تداوم جنگ‌های چندین سالۀ کشور در کنار هزاران کشته و معلول، هم‌چنان سبب ویرانی و مهاجرت بسیاری از خانواده‌ها شده است. با تحولات پسین و بیرون‌شدن سربازان خارجی از افغانستان، نیز ده‌ها هزار تن کشور را ترک کرده و شماری هم قربانی جنگ شده‌اند.
