در یک سال پسین، زنان با این که از محدودیت‌های کاری رنج می‌بردند؛ اما شماری از آنان برای بیرون‌زدن از چهاردیواری خانه، با ایجاد کارگاه‌های خیاطی، رستورانت‌ها و هم‌چنان برگزاری نمایش‌گاه‌های تولیدات وطنی و صنایع دستی در ولایت‌های مختلف، زمینههای کاری و درآمدزایی را به خود و زنانی دیگر، فراهم کرده اند.
هرچند با رویکارآمدن امارت اسلامی، زنان از حقوق سیاسی و بخشی از حقوق مدنی شان محروم شدند؛ اما بیش‌ترین ازدست‌دادن‌ها در ساحت حقوق فردی و اجتماعی برای زنان، در یک سال گذشته رقم خورد. در این دوره، زنان از حق تحصیل و کار در مؤسسه‌های غیردولتی داخلی و خارجی بازداشته شدند و در ساحت کوچک‌تر، آن‌ها، حق رفتن به ورزش‌گاه‌ها و تفریح‌گاه‌ها را از دست دادند.
هم‌زمان با ۸ مارچ، روز جهانی همبستگی زنان، دختران در ولایت‌های شرقی و جنوب‌شرقی افغانستان، می‌گویند که جامعه بدون آموزش دختران، به هیچ توسعه‌‌ای نمی‌رسد و امارت اسلامی نباید حق آموزش را به زور از آنان بگیرد. به گفته‌‌ی آنان، پس از بازداشتن دختران از آموزش در مکتب‌ها و دانش‌گاه‌ها، آنان با آینده‌ی نامعلوم و مشکلات روانی روبه‌رو شده اند.
امارت اسلامی پس از بازگشت به قدرت در ۲۴ اسد ۱۴۰۰، تا کنون با وضع محدودیت‌ها در فرمان‌های جداگانه‌ای، آنان را از حق حضور در ساختار سیاسی و بخش‌های مهم ساختارهای اداری و اجتماعی منع کرده است که در نتیجه‌ی آن، درصدی زیاد زنان از متن جامعه به حاشیه رانده شده اند.
سلام‌وطندار نیز در این گزارش نگرانی‌های دانش‌آموزان دختر، دورنمای مبهم آموزشی، وضعیت روانی و خواست خانواده‌های این دانش‌آموزان در ۱۴ ولایت به مناسبت هشتم مارچ، روز جهانی همبستگی زنان و نزدیک‌شدن سال جدید آموزشی در افغانستان برجسته کرده است.
دفتر هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما)، در پیامی به مناسبت هشت مارچ، روز جهانی همبستگی زنان خواستار پایان فوری «محدودیت‌های شدید» امارت اسلامی بر حقوق زنان و دختران شده است.
هم‌زمان با روز جهانی همبستگی زنان، دختران و زنان در افغانستان هنوز هم از بسیاری حقوق ابتدایی شان به ویژه حق آموزش و کار محروم اند. با رویکارآمدن دوباره‌ی امارت اسلامی، دروازههای مکتب‌ها به روی دانش‌آموزان دختر بالاتر از صنف ششم بسته شد؛ اما اکنون با گذشت بیش از یک سال‌ونیم گذشته، مکتب‌ها هم‌چنان به روی دختران بسته اند.
«آرزو داشتم که خودم یک مکانی داشته باشم تا از طریق آن، بتوانم به شماری از افرادی که معلول اند، به دختران و زنان یا حداقل به کودکان یتیم، فعالیتی کرده باشم.» این، آرزوی دختری به نام رؤیا است که اکنون، حتا نمی‌تواند از چهاردیواری خانه بیرون بزند و برای خودش کاری با درآمدی بخورونمیر دست‌وپاکند؛ دست‌وپایی که در یک سال‌ونیم گذشته، پیوسته برای رسیدن کوتاهی کرده است.
از زمان بسته‌شدن دروازههای مکتب‌ها به روی دختران بالاتر از صنف ششم در افغانستان، نزدیک به ۱۹ ماه می‌گذرد که این دانش‌آموزان، هنوز هم در بی‌سرنوشتی به سر می‌برند. شماری از دانش‌آموزان دختر در ولایت‌های غربی و جنوب‌غربی، می‌گویند که سرنوشت مبهم آموزشی و ادامه‌ی بسته‌ماندن مکتب‌ها سبب افزایش نگرانی‌های شان شده است.
درباره سلام وطن‌دار
سیاست نشراتی و اصول مسلکی
سیاست حریم خصوصی
تماس با ما
فرصت‌های شغلی
ارسال معلومات و اسناد
شرایط همکاری با ما
شکایت
برنامه‌های رادیویی
فلم و عکس
آر اس اس
اشتراک در خبرنامه
