چای، شیر، قیماق و نمک به هم می‌آمیزد و سده‌ها می‌شود که نشانی از مهماننوازی و تداوم فرهنگی در شمال‌شرق به ویژه بدخشان را با خود حمل می‌کند. شماری از باشندگان بدخشان می‌گویند که شورچای تنها یک نوشیدنی نیست، بلکه زینت سفره و بخشی از فرهنگ بدخشان است.
در خانواده‌های زیادی در بدخشان، هر صبح شورچای تهیه می‌شود و با کلچه‌ی ویژه‌ای سر سفره قرار می‌گیرد. فردوس عالمی، یکی از باشندگان بدخشان، می‌گوید که اگر در یکی از وعده‌های غذایی شان شورچای نباشد، در طول روز احساس خستگی و کم‌‌انرژی‌بودن می‌کنند. به باور او، شورچای یکی از نوشیدنی‌های کهن بدخشان است که رفته رفته به ولایت‌های هم‌جوار نیز راه یافته است. عالمی، این نوشیدنی کهن را بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ بدخشانی‌ها می‌داند؛ میراثی که با مهاجرت هم‌راه با مردم، به سرزمین‌های دور نیز رسیده است.
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
بیک‌محمد احمدی، فعال اجتماعی در بدخشان، می‌گوید که شورچای با همان بخار گرم، طعم نمک، چهارمغز و قیماق، یادآور قصه‌ها، جشن‌ها و سوگ‌های مردمی‌ست که قرن‌ها سر سفره‌ی آن‌ها بوده است. احمدی می‌افزاید که شورچای در بدخشان تنها برای رفع گرسنگی نیست، بل که نماد هم‌بستگی و مهماننوازی است و صمیمت اجتماعی را با خود می‌کشد.
سلام‌وطندار را در اکس دنبال کنید
عبدالباطن خراسانی، دیگر باشنده‌ی بدخشان نیز، بر این باور است که شورچای نماد صمیمیتی است که سال‌هاست مردم این دیار را به هم نزدیک کرده است. او، می‌گوید که این نوشیدنی کهن، با وجود سادگی‌اش، نقش مهمی در زندگی اجتماعی مردم ایفا کرده است. «ما وقتی در یک مجلس خانواده می‌نشینیم و با هم‌دیگر شورچای صرف می‌کنیم، آن جا فقط یاد و خاطرات حال نیست؛ بل که از گذشته یاد می‌شود؛ مثلاً: در مناسبت‌های خاص، روزهای عید، یا عروسی یا در مهمانی‌ها از شورچای استفاده می‌کنیم.»
با این که حضور شورچای در شلوغی غذاهای زودپز و متنوع امروزی، کم‌رنگ شده، اما هنوز در خانه‌های ساده و میان مردمی که در زندگی مدرن هضم نشده اند، به دوام خود اداه داده و به سفره‌های شان رنگ زندگی ساده و صمیمی را می‌دهد.
