سازمان پزشکان بدون مرز، به تازگی در گزارشی گفته است که شهروندان افغانستان در مناطق دوردست به مرکزهای صحی دولتی دست‌رسی ندارند و به دلیل فقر، نمی‌توانند از مرکزهای خصوصی دارو تهیه کنند. این سازمان افزوده که محدودیت‌های وضع‌شده بر زنان، دست‌رسی آن‌ها را به خدمات صحی به ویژه در بخش زایمان، با مشکل روبه‌رو کرده است.
این در حالی است که باشندگان بخش‌های دوردست در شماری از ولایت‌ها، با شکایت از محدودیت دست‌رسی به خدمات صحی، می‌گویند که دوربودن مرکزهای صحی، سبب می‌شود که شماری از بیماران، به ویژه زنان باردار، در هنگام زایمان جان خود را از دست بدهند.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
سربلند، باشنده‌ی روستای «هزارباغ» ولسوالی خواجه‌غار تخار، با شکایت از دست‌رسی‌نداشتن به خدمات صحی، می‌گوید: «به خاطر انتقال مریضان خود نه موتر داریم و نه هم پول. به خاطر انتقال در راه تالقان تعدادی از مریضان ما فوت کردند، با مشکلات گوناگون روبه‌رو هستیم و نمی‌توانیم به جایی برسیم. کلینیک دور است، مریضان مان در راه و خانه فوت می‌کنند.»
همین گونه، نجیب‌الله، باشنده‌ی ولسوالی پشتونکوت فاریاب، می‌گوید که هیچ مرکز صحی‌ای در این ولسوالی فعالیت ندارد. او به سلام‌وطندار می‌گوید: «مشکل در بخش تداوی یا زایمان خانم‌ها، در این ولسوالی و در روستاها زیاد است و همین نبود امکانات صحی و خدمات صحی باعث شده که مرگ‌ومیر نوزادان و مادران شان در این ولسوالی افزایش یابد و حتا در سطح ولایت این مشکل نسبت به سال گذشته به خاطر نبود عرضه‌ی خدمات صحی افزایش داشته است.»
در همین حال، شرافت زمان امرخیل، سخن‌گوی وزارت صحت عامه، می‌گوید که این وزارت تلاش دارد تا ۵۰۰ مرکز صحی را در بخش‌های دوردست محروم از خدمات صحی، ایجاد کند.
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
او می‌افزاید: «از وقتی که امات اسلامی روی کار آمده، نزدیک به ۱۵۰ مرکز صحی ساخته شده و این در ساحاتی است که قبلاً از مرکزهای صحی محروم بودند و در آن جا مرکزهای صحی قبلاً هیچ نبوده است. هدف ما همین است که در همین سال دوباره نزدیک به ۵۰۰ مرکز صحی جور کنیم و در آن‌ها بعضی مرکزهای صحی را ارتقا بدهیم و این بیشتر در مناطقی است که از مرکزهای صحی دور استند یا از مرکزهای ولایت‌ها دور اند.»
این در حالی است که شهروندان زیادی، به دلیل دست‌رسی‌نداشتن به خدمات درمانی رایگان و ناتوانی مالی، در هنگام بیماری از رفتن به مرکزهای درمانی خودداری می‌کنند و شماری هم به دلیل نرسیدن به مرکزهای درمانی، جان شان را از دست می‌دهند.
