عبدالله، باشنده‌ی ولسوالی پغمان کابل که چند سال پیش در انفجار ماین در این ولسوالی، هر دو پایش را از دست داده است، می‌گوید که دو سال می‌شود حقوقش را دریافت نکرده است؛ چیزی که او و خانواده‌اش را در شرایط دشواری قرار داده است.
او می‌افزاید: «در خانه ۱۲ نفر هستیم. ما بسیار به جنجال گرفتار هستیم، شب اگر چیزی می‌خوریم، صبح احتیاج هستیم. کمک‌کننده هم نداریم، توان کار را هم نداریم، روز و روزگار ما به سختی می‌گذرد.»
روح‌الله، دیگر باشنده‌ی کابل که ۳۰ سال پیش پای راستش را در جنگ از دست داده است، می‌گوید با این که بایومتریک شده؛ اما تا کنون حقوقش را دریافت نکرده است.
سلام‌وطندار را در تویتر دنبال کنید
او می‌افزاید: «در فامیل دوازده نفر هستیم، خودم سرپرست خانواده هستم. دو سه بار مراجعه کردیم؛ اما نتیجه نداد. ما چاره نداریم، این وضعیت زندگی ما را دشوار کرده است، توان کار را هم نداریم.»
در سوی دیگر، شماری از بازماندگان قربانیان نیز، می‌گویند که پرداخت‌نشدن حقوق شان از سوی حکومت، گذران زندگی را به آن‌ها دشوار کرده است.
وحیده که مادر چهار کودک است و شوهرش را که سرباز بوده، ۱۳ سال پیش از دست داده است، می‌گوید که سه سال می‌شود حقوقش را دریافت نکرده است.
او می‌افزاید: «خودم کار می‌کردم که حالا او را هم از دست دادم. سه سال شده که معاش نگرفته‌ام، تمام زمستان من پشت کار می‌گردم. فرم را اول بهار پر کرده‌ام؛ اما هنوز معلوم نیست که می‌دهد یا نه؟ زندگی بسیار با مشکلات تیر می‌شود.»
سلام‌وطندار را در تلگرام دنبال کنید
با این حال، فیصل خاموش، سخن‌گوی وزارت امور شهدا و معلولین، به سلام‌وطندار می‌گوید که روند توزیع معاش سال ۱۴۰۲ به افراد دارای معلولیت و بازماندگان قربانیان در همه ولایت‌ها آغاز شده؛ اما این روند زمان‌گیر است.
او می‌افزاید: «هر روز معاش افراد دارای معلولیت و بازماندگان شهدا حواله می‌شود؛ اما ما نمی‌توانیم معاش همه را یک‌بارگی پرداخت کنیم، افراد باید منتظر نوبت شان باشند. نظر به بودجه‌ای که به ما داده شده است، تلاش می‌کنیم معاش همه را پرداخت کنیم.»
بر اساس آمار وزارت امور شهدا و معلولین، ۱۹۶ هزار فرد دارای معلولیت از سراسر افغانستان در این وزارت ثبت است.
