شماری از کراچیرانان در شهر کابل، با گلایه از ناداریای که دامنگیر شان است، میگویند که چند شب در هفته را با گرسنگی به صبح میرسانند.
عبدالرحمان، باشندهی کابل که بیشتر ساعتهای روز را با کراچی تکچرخش در جادهها، خاک و سرما میخورد تا لقمهنانی سر سفرهی خالی خانه ببرد، میگوید که شماری از روزهای هفته، نمیتواند باری برای بردن پیدا کند و ناچار میشود که شام با دستان خالی به خانه برگردد.
سلاموطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
او که نانآور خانوادهی ششنفریاش است، میگوید روزهایی را که نمیتواند کاری پیدا کند، شبش را همهی خانواده با گرسنگی به صبح میرساند.
عبدالرحمان میافزاید: «یگان روز در کاروبار کراچی پول پنج نان را یافت میکنم؛ اما روز دیگر هم میشود که پول کراچی و کرایهی موتر برایم تاوان است. یک دو سه نواسه دارم، روزی که اگر پول داشته باشم، یگان چیزی از بازار برای شان خریداری میکنم، آنها بسیار خوشحال میشوند و روزی که کار نمیکنم، چیزی برای شان برده نمیتوانم و غمگین میشوند.»
در همین حال، جمشید، دیگر باشندهی کابل که برای تأمین نیازهای زندگیاش، با کراچی تکچرخش درون شهر بارکشی میکند، با شکایت از ناداری میگوید بعضی از روزها که از شهر به خانه برمیگردد، برای این که کودکانش با دیدن دستان خالی او، ناامید نشوند، خواسته از نانواییها نان قرض بگیرد؛ اما هیچ نانواییای حاضر به این همکاری با او نشده است.
او میافزاید: «میروم به خانه، کودکانم میگویند که پدر نان آوردی از این خواست کودکانم غمگین میشوم، دیروز ۱۰ افغانی کار نکردم و از نانوایی نان خواستم، صاحب نانوایی نان قرض نداد و هر جای میروم کار نیست و اقارب نزدیک هم نداریم که بر ما کمک کند و دو شب گرسنه خواب کردیم.»
سلاموطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
همین گونه، اسلم، دیگر باشندهی شهر کابل که نیازهای خود و خانوادهاش را با کار در کراچی تکچرخی که دارد، تأمین میکند، به سلاموطندار میگوید: «بسته هفته را بیکار هستیم و یک روز و یکونیم روز در هفته کار پیدا میکنیم.»
کراچیرانان در شهر کابل، در حالی از ناداری شکایت دارند که دامنهی ناداری در یکونیم سال گذشته، به شکل روزافزونی در حال افزایش است. بر اساس دادههای سازمانهای امدادرسان، اکنون ۹۷ درصد شهروندان افغانستان زیر خط فقر زندگی میکنند و بالای ۵۵ درصد جمعیت کشور، برای دوام زندگی به کمکهای انساندوستانه نیاز دارند.