ولسوالی‌های ارغنداب، پنجوایی، ژیری و میوند ولایت کندهار از ۵ ماه به این‌سو گواه درگیری‌های شدید است و در این میان، ولسوالی ارغنداب از ولسوالی‌هایی‌ست که بیشتر مناطق آن پوشیده از ماین است.
نظرمحمد صمیمی، مسئول بخش رسانه‌های ریاست معارف کندهار به سلام‌وطندار می‌گوید، به‌دلیل درگیری در ولسوالی‌های یادشده صدها خانواده بی‌جا و میان ۲۰ تا ۲۵ هزار دانش‌آموز که در میان آنان دختران نیز شامل‌اند، از آموزش و پرورش محروم شده‌اند.
به گفتۀ مسئول بخش رسانه‌های ریاست معارف کندهار، برخی از مکتب‌ها در جریان درگیری‌ها آسیب دیده است. «در مجموع می‌توان گفت که در ولسوالی ارغنداب ۱۴ مکتب، در ولسوالی ژیری هم ۱۴ مکتب، در ولسوالی میوند ۱۰ و در ولسوالی پنجوایی ۷ مکتب در اثر درگیری‌های اخیر آسیب دیده و در نتیجۀ این درگیری‌ها ۲۰ تا ۲۵ هزار دانش‌آموز از آموزش محروم شده‌اند.»
سلام‌وطندار فارسی را در توییتر دنبال کنید
نظرمحمد صمیمی می‌افزاید که در صورت تأمین امنیت، مردم به خانه‌های‌شان برخواهند گشت و در روند آموزش هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت.
- مکتب‌های غور با کم‌بود آموزگار و امکانات آموزشی روبه‌روست
- شکایت دانش‌آموزان مکتب‌های هرات از کم‌بود کتاب‌های درسی و آموزگار
- طالبان در تخار مانع رفتن دختران به مکتب شده‌اند
- شکایت خانواده‌ها از کم‌بود آموزگار و کتاب‌های درسی در مکتب‌های شهر کابل
در همین حال، شماری از دانش‌آموزان ولسوالی‌های نام‌بردۀ ولایت کندهار که به شهر کندهار یا دیگر ولسوالی‌ها آواره شده‌اند، از دولت می‌خواهند که امنیت مناطق‌شان را تأمین کند تا آنان بتوانند به آموزش ادامه دهند. به گفتۀ آنان، یک سال درسی آنان ضایع شده؛ زیرا آزمون نهایی در شهر کندهار و دیگر ولسوالی‌های این ولایت آغاز شده است.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
احمد، دانش‌آموز در کندهار با نگرانی می‌گوید: «در روستای ما جنگ است، به این‌جا آواره شده‌ایم. از درس عقب ماندیم، میخواهیم دوباره به خانه‌های خود برگردیم و درس بخوانیم.»
فریده، دیگر دانش‌آموز در کندهار نیز می‌گوید: «ما درس می‌خواندیم که جنگ آغاز شد، مجبور شدیم به شهر کندهار بیاییم و ۵ ماه است که از آموزش باز مانده‌ایم. ما میخواهیم جنگ متوقف شود تا بتوانیم درس بخوانیم.»
سلام‌وطندار را در اینستاگرام دنبال کنید
مادران و پدران شماری از این دانش‌آموزان با ابراز نگرانی می‌گویند که دربارۀ آیندۀ فرزندان‌شان نگران‌اند؛ زیرا از یک‌سو باغ‌ها و خانه‌های‌شان در پی درگیری از بین رفته است و از سوی دیگر فرزندان‌شان از آموزش محروم شده‌اند.
آنان خواستار پایان جنگ و برقراری صلح‌اند تا در فضای آرام به خانه‌های‌شان بازگردند و در کنار آغاز دوبارۀ زنده‌گی، به آموزش فرزندان‌شان نیز برسند.
