مسئولان در شفاخانه‌ی صحت روانی کابل، می‌گویند که مراجعه‌ی بیماران زن به این شفاخانه، در شش ماه گذشته افزایش یافته است.
قدرت‌الله صدیقی، سرطبیب شفاخانه‌ی صحت روانی کابل، به سلام‌وطندار می‌گوید که در شش ماه گذشته ۷۰۷۲ زن مبتلا به اختلال روانی، برای درمان به این شفاخانه مراجعه کرده اند.
او می‌افزاید: «طی شش ماه، بیمارانی که به اوپیدی/OPD مراجعه کرده اند، ۷۰۷۲ زن و ۳۷۵ تن نظر به سطح استیپ‌های شان بستری شده اند. آنانی که بیماری شان شدید باشد، مدت طولانی در شفاخانه بستری می‌مانند. مدت بستری بیماران ۱۰ روز است که پس از این مدت، بیماران باید پول بپردازند.»
سلام‌وطندار فارسی را در تویتر دنبال کنید
در همین حال، نجیب‌الله جاوید، مسئول برنامه‌های اکمال تخصص در شفاخانه‌ی صحت روانی کابل، می‌گوید که بیشتر وقت‌ها در بخش زنان این شفاخانه، همه بسترها پر می‌باشند.
او می‌افزاید: «بیماران مبتلا به اختلال روانی ۳۰ زن اند. عرضه‌ی خدمات به بیماران بستری و سرپایی هر روز متفاوت است؛ اما بیشتر روزها ۵۰ تا ۱۰۰ بیمار مراجعه می‌کنند و از خدمات مستفید می‌شوند. در این جا تنها ۳۰ بستر است که بسیاری وقت‌ها بسترها پر می‌باشند. به دلیل کم‌بود بستر، نمی‌توانیم بیماران تازه‌وارد را بستری کنیم.»
آقای جاوید، در حالی که دلیل افزایش مراجعه‌کنندگان به شفاخانه‌ی صحت روانی را، بهترشدن امکان‌های درمانی در این شفاخانه عنوان می‌کند؛ اما می‌گوید که این شفاخانه با کم‌بود پزشکان زن روبه‌رو است.
او می‌افزاید: «پزشکان متخصص در بخش زنان نداریم؛ اما روان‌شناسان و نرس‌ها/پرستاران در هر بخش داریم.»
با این حال، شماری از زنان می‌گویند که وضع محدودیت‌های پسین بر آنان، سبب شده است که آنان به اختلا‌ل‌های روانی مبتلا شوند.
پرستو، باشنده‌ی کابل، می‌گوید که پس از بازماندن از آموزش، گرفتار ناخوشی‌های روانی شده است.
سلام‌وطندار فارسی را در فیسبوک دنبال کنید
او می‌افزاید: «وقتی مکتب‌ها بسته شدند، حس بدی داشتم. اما باز هم دل‌خوش رفتن به مرکزهای آموزشی بودم. وقتی که کورس‌ها هم بسته شدند، فشار روحی به شدت مرا می‌رنجاند، شب‌ها خوابم نمی‌برد، اگر می‌خوابیدم هم کابوس می‌دیدم. ناخن‌هایم را می‌جویدم، موهایم را می‌کندم، دوست نداشتم با کسی گپ بزنم. باز چند بار نزد پزشک روان‌شناس مراجعه کردم و حالا بهتر شده‌ام؛ اما بازم نسبت به آینده ناامیدم.»
در سوی دیگر، شرف‌الدین عظیمی، روان‌شناس در کابل، می‌گوید: «ما هفته‌ی دو یا سه روز در معاینه‌خانه‌ی خود هستیم که در یک هفته حدود ۴۵ خانم برای درمان و مشاوره نزد ما مراجعه می‌کنند. گزارشات ابتدایی و تجربه‌های ما نشان می‌دهد که متأسفانه این مشکلات بیشتر شده و هر بیمار روانی علت‌های مختلفی دارد که مهم‌ترین آن‌ها در افغانستان، فقر، بی‌کاری، ممنوعیت‌های آموزشی، مشکلات خانوادگی و عاطفی است که سبب می‌شود فرد به بیماری روانی دچار شود.»
افزایش بیماران مبتلا به اختلا‌ل‌های روانی در میان زنان در حالی است که در نزدیک به یک‌ونیم سال پسین، دختران از رفتن به مکتب، دانش‌گاه، مرکزهای آموزشی و زنان از کار در سازمان‌های غیردولتی داخلی و خارجی منع شده اند و شماری هم از خشونت‌های خانوادگی رنج می‌برند.
